Μετά τις καλοκαιρινές διακοπές, 40 μέλη του ΦΟΝΙ, συναντηθήκαμε το πρωινό του Σαββάτου 8 Σεπτεμβρίου 2018 για να κατακτήσουμε τα Βαρδούσια. Η χαρά ήταν εμφανής στα πρόσωπά μας, όχι μόνο για την εξόρμηση, αλλά και γιατί ξαναβρισκόμασταν μετά από δύο και πάνω μήνες που είχαν περάσει από την τελευταία μας πεζοπορία.
Η οδική διαδρομή πέρασε γρήγορα μιας και είχαμε πολλά να πούμε και να εξιστορήσουμε. Φτάνοντας στην έναρξη της πεζοπορίας μας, το χωριό Άνω Μουσουνίτσα (Αθανάσιος Διάκος), μας συνεπήρε το ατέλειωτο πράσινο της φύσης που απλόχερα τούτος ο τόπος προσφέρει. Εκεί μας περίμενε ο οδηγός μας αλλά και το αγροτικό που θα μετέφερε τα σακίδιά μας μέχρι το καταφύγιο του ΕΟΣ Άμφισσας.
Έτσι λοιπόν, ανάλαφροι και χαρωποί, ξεκινήσαμε την πεζοπορία μας με προορισμό τη θέση Πιτιμάλικο στα 1.960μ., όπου είναι χτισμένο το καταφύγιο που θα μας φιλοξενούσε. Η διαδρομή μας ακολούθησε το κλασικό μονοπάτι, το οποίο όμως ανακαλύψαμε ότι ήταν διαβρωμένο από το νερό και είχε δημιουργήσει απότομες κλήσεις και σαθρό έδαφος. Παρ’ όλες τις δυσκολίες, η ομάδα περπατούσε μαγεμένη από την ομορφιά του δάσους. Οι ολιγόλεπτες στάσεις στην θέση Γιατάκια με την δεξαμενή και τα λιβάδια στην θέση Ζιρέλια, για ανάκτηση δυνάμεων, μας βοήθησαν να φτάσουμε στο εικονοστάσι κάτω από το ύψωμα του Προφήτη Ηλία. Εκεί πλέον το δάσος έδινε την σκυτάλη στο αλπικό τοπίο. Από εδώ και πέρα η συντροφιά του ορεινού όγκου των Βαρδουσίων είχε την τιμητική του. Η παρέα συνέχισε την διαδρομή με λίγο πιο γρήγορο ρυθμό μιας και τα απειλητικά σύννεφα έκαναν την εμφάνισή τους. Η τελευταία μισή ώρα και πλέον, δυστυχώς έγινε υπό έντονη βροχή. Η θέα του καταφυγίου ήταν ανακουφιστική και έτσι αναπτέρωσε το ηθικό μας για να βρεθούμε όσο πιο σύντομα γίνεται εκεί, προκειμένου να ξεφορτωθούμε τα βρεγμένα ρούχα και μποτάκια μας, και να αισθανθούμε λίγη ζεστασιά.
Αφού τακτοποιηθήκαμε, και απλώσαμε την “μπουγάδα μας” όπου βρίσκαμε ελεύθερο χώρο, μαζευτήκαμε στην τραπεζαρία που τα πηγαδάκια έδιναν και έπαιρναν με πειράγματα, συζητήσεις και επιτραπέζια παιγνίδια. Τις συζητήσεις μονοπώλησε το ενδιαφέρον μας να γνωρίσουμε πιο πολύ το ζευγάρι των δύο Ιταλών ορειβατών που συμμετείχαν στην εκδρομή μας και είχαν επισκεφτεί την χώρα μας με σκοπό να κατακτήσουν μαζί μας τον Κόρακα. Πήραμε τις πληροφορίες που θέλαμε για τα Ιταλικά βουνά και τις via ferrata διαδρομές που πολλοί από εμάς θέλουμε να κάνουμε.
Η βροχή σταμάτησε και έτσι είχαμε την ευκαιρία να περπατήσουμε στην γύρω περιοχή. Ο επιβλητικός αλπικός όγκος των Βαρδουσιών δίπλα μας, έδινε την αίσθηση ότι με ένα άπλωμα του χεριού θα μπορούσες να τον αγγίξεις. Η τρισδιάστατη εικόνα του εδάφους και οι μεγάλου σε όγκο πέτρες που έμοιαζαν με μετεωρίτες, γέμιζε με πρωτόγνωρες εικόνες τα μάτια μας και έδιωχνε τις όποιες σκέψεις της καθημερινότητάς μας.
Σιγά σιγά το σούρουπο έδινε μια άλλη εικόνα στην περιοχή και καθώς τα στομάχια μας είχαν αρχίσει να διαμαρτύρονται, ξεκίνησε το γεύμα μας και η οινοποσία, μέσα στην θαλπωρή του καταφυγίου. Λίγο αργότερα βγήκαμε ξανά έξω στον έναστρο ουρανό που λίγες φορές μας δίνεται η ευκαιρία να απολαύσουμε.
Η νύχτα πέρασε γρήγορα και την επομένη, μετά το πρωινό μας, μια ομάδα 24 μελών ξεκίνησαν την πορεία προς την κορυφή Κόρακας. Ο καιρός ήταν με το μέρος των πεζοπόρων και ακολουθώντας την κλασική διαδρομή από τις Πόρτες και το Μέγα Κάμπο και μετά από μια απαιτητική ανάβαση, η κατάκτηση της κορυφής στα 2.495μ, ήρθε να αποζημιώσει την προσπάθεια. Καθ’ όλη την διαδρομή δεν έλειψαν τα πειράγματα και η εμψύχωση της ομάδας. Γεμάτοι από εικόνες απαράμιλλης ομορφιάς ξεκίνησε η κατάβαση από τις Κοπρισιές. Η ομάδα που δεν ανέβηκε στην κορυφή, αφού απόλαυσε τα πρωινά χρώματα που αντικατοπτρίζονταν στα βράχια, ξεκίνησε την επιστροφή από τα ίδια, για το χωριό Άνω Μουσουνίτσα (Αθ. Διάκος).
Όλοι μαζί βρεθήκαμε στην πλατεία του χωριού για να απολαύσουμε το υπέροχο γεύμα μας. Η εξόρμηση μας, στέφθηκε με επιτυχία και χαρακτηρίστηκε ως η πιο απαιτητική και δύσκολη που είχε κάνει μέχρι τώρα ο σύλλογός μας. Τα χαμόγελα και η ικανοποίηση που βλέπαμε ο ένας στο πρόσωπο του άλλου ήταν ότι καλύτερο και επιβεβαίωνε για άλλη μια φόρα ότι η φύση μας αναζωογονεί και μας δίνει αστείρευτη δύναμη για να συνεχίσουμε να περπατάμε στις ομορφιές της χώρας μας.
Κλείνοντας δεν θα μπορούσα να μην ευχαριστήσω για την βοήθεια, τους Νώντα, Γιάννη, Στέλιο, Γιώργο, Δημήτρη και όλους όσους με την φροντίδα τους και την ομαδικότητα τους εμψύχωναν τους άλλους και έδιναν στην μεγάλη αυτή προσπάθεια μια νότα χαράς και διασκέδασης.
Ιφιγένεια Βασιλείου
Μέλος ΔΣ
