Το ημερολόγιο έδειχνε επιτέλους Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2013.
Το άγχος των προηγούμενων ημερών για τις αλλοπρόσαλλες μετεωρολογικές προβλέψεις της περιοχής που θα επισκεπτόμασταν, είχε φτάσει σ’ ένα τέλος. Η ηρεμία και η καθαρότητα του ουρανού της Ν. Ιωνίας, μετά τις αλλεπάλληλες βροχές των προηγούμενων ημερών, μας αναθάρρησε και μας γέμισε με αισιόδοξα μηνύματα για την όμορφη έκβαση της εκδρομής που θα ακολουθούσε.
Η προσμονή λοιπόν για την εκδρομή της Άτταλης είχε τελειώσει, και στις 7 η ώρα το πρωί ξεκινάγαμε για την εξερεύνηση μίας ακόμη «άγνωστης» γωνιάς της όμορφης κεντρικής Εύβοιας.
Αν και είχαμε από νωρίς πρωινό ξύπνημα, εντούτοις υπήρχε καλή διάθεση στην ομάδα.
Αφού ξεκινήσαμε με μία μικρή καθυστέρηση και δυστυχώς με κάποιες απώλειες της τελευταίας στιγμής… μετά από περίπου 1 ώρα συναντήσαμε λίγο πριν την Νέα Αρτάκη τον κ. Κώστα.
Ο κ. Κώστας, πεπειραμένος πεζοπόρος του Ορειβατικού Συλλόγου Χαλκίδας, θα μας βοηθούσε με την εμπειρία του στην περιήγησή μας γύρω από την Άτταλη.
Αφού παραλάβαμε τον κ. Κώστα, σταματήσαμε και για το καθιερωμένο καφεδάκι μας στο ήσυχο λιμανάκι της Ν. Αρτάκης.
Μετά από περίπου μισή ώρα και περνώντας διαδοχικά από Ψαχνά και Τριάδα φτάσαμε στην Άτταλη.
Εκεί μας περίμενε ο κ. Θανάσης, κάτοικος Άτταλης, ο οποίος θα ήταν και ο οδηγός της πεζοπορίας που θα ξεκινούσε στα βουνά περιμετρικά της Άτταλης.
Αφού ετοιμαστήκαμε, η εκκίνηση δόθηκε και ο Ξένιος Δίας φώναξε παρών λίγες στιγμές μετά το ξεκίνημα… αφού η κα. Μαρία, σύζυγος του κ. Θανάση μας φίλεψε με λίγο ζεστό τσάι, σπιτικό κέικ και τσιπουράκι.
Ακολουθώντας παλαιό βατό μονοπάτι και κινούμενοι βορειοδυτικά, η διαδρομή ήταν φανταστική, περιτρυγιρισμένη με δάσος, λίγο ανηφορική, και η οποία μετά από περίπου μιάμιση ώρα κατέληγε στον παλιό ερειπωμένο πλέον οικισμό του Απόγκρεμνου.
Ο οικισμός Απόγκρεμνος ή Απόκριμνος είναι η παλαιά Άτταλη. Βρίσκεται σε κάθισμα απόκρημνης κορυφής βουνού. Το όνομά του μαρτυρεί το βραχώδες του εδάφους. Ο οικισμός κτίστηκε εκεί εξαιτίας κάποιας επιδρομής των Φράγκων κατά των γύρω οικισμών, μετά την οποία εξαναγκάστηκαν οι κάτοικοι να εγκαταλείψουν. Υπολείμματα πέτρινων κατοικιών είναι ακόμα ορατά, καθώς και η εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης.
Όπως μας περιέγραψε ο κ. Θανάσης, κατά την επανάσταση του 1821 οι κάτοικοι του Απόγκρεμνου βοήθησαν πολύ τον αγώνα αφού το δύσβατο της περιοχής αποτέλεσε καταφύγιο των αγωνιστών. Οι κάτοικοι άρχισαν να εγκαταλείπουν τον Απόγκρεμνο μετά το 1890 για να κατοικήσουν πλέον πιο χαμηλά στην Άτταλη.
Από το εκκλησάκι Κωνσταντίνου και Ελένης και μετά από μικρή στάση, ανηφορίσαμε προς την κορυφή Τούρλα. Φτάνοντας λοιπόν στο υψηλότερο σημείο της διαδρομής μας, περίπου 650μ, υπέροχη θέα ανοίχτηκε ολόγυρά μας. Στο βάθος και στα ανατολικά μας διακρίναμε την χιονισμένη Δίρφη, στα νότια φαίνονταν τα χωριά Άτταλη, Μακρυκάπα, Καθενοί με τον κάμπο τους και πίσω μας στα βόρεια η δεύτερη ψηλότερη κορφή της Δίρφης η Ταναΐδα.
Μετά από αρκετές φωτογραφίες που «τραβήξαμε» σ’ αυτό το υπέροχο πέτρινο μπαλκόνι, κατηφορίσαμε πάλι προς τον Απόγκρεμνο και το εκκλησάκι Κωνσταντίνου και Ελένης όπου και αφού το επισκεφτήκαμε, ακολούθησε «τσιμπολόγημα» λιτό και απέριττο… όπως πάντα άλλωστε!
Το πιο δύσκολο και απαιτητικό κομμάτι της διαδρομής θα ήταν και η κατάβασή μας πλέον προς την Άτταλη με είσοδο από άλλο μονοπάτι στα βορειανατολικά του χωριού. Με μεγάλη προσοχή λόγω ολισθηρότητας και με αρκετή κούραση από το ανέβασμα, αρχίσαμε να κινούμαστε προς το χωριό.
Το τέλος της πεζοπορίας μας, μας βρήκε να περπατάμε μέσα σε ρεματιά περικυκλωμένη από μεγάλα πλατάνια τα οποία κατέληγαν στο χωριό.
Στο ταβερνάκι που πήγαμε ακολούθησε γεύμα για λιτοδίαιτους… καθώς και κόψιμο της πίτας για τα 5 χρόνια αυτού του κομματιού του Φ.Ο.Ν.Ι., που εμείς ονομάζουμε «Νεολαία»… για όσους είναι αλλά και αισθάνονται νέοι!
Ήταν μια υπέροχη μέρα με θεσπέσιο καιρό… όπως έδειχναν οι καλοί οιωνοί του ξεκινήματος της μέρας και το τελείωμα της εκδρομής θα μας έβρισκε με συννεφιά και βροχή κάπου στην Εθνική οδό στο δρόμο της επιστροφής προς Ν. Ιωνία, αλλά και στην καρδιά μας…
Με προσμονή λοιπόν για την επόμενη!
Πολλές ευχαριστίες από μέρους μου, στους:
Παναγιώτη, Στέλιο, Γιάννη για την αναγνωριστική εκδρομή στην Μελούνα (που τελικά δεν έγινε αλλά δεν παύει το γεγονός ότι τους ταλαιπώρησα εκείνη την ημέρα),
Γκέλυ και Άρη για την εναλλακτική ιδέα της Άτταλης, τις συνεννοήσεις με τον Ε.Ο.Σ. Χαλκίδας, καθώς και την αναγνωριστική που έκαναν μία εβδομάδα προτού πάμε με τον Σύλλογο,
κ. Κώστα και κ. Θανάση γιατί με τέτοιους ανθρώπους που αγαπάνε, σέβονται και προωθούν τα καλά των τοπικών κοινωνιών που ζούνε, όχι μόνο ο τόπος τους, αλλά και η χώρα μας θα ορθοποδήσει και θα πάει επιτέλους μπροστά, και Χρήστο Ιωάννου που εάν δεν υπήρχε αυτός, με την καλώς εννοούμενη τρέλα του και το πάθος του, να τρέχει τα θέματα της «Νεολαίας» και να αντέχει τις ταλαιπωρίες που του δίνουμε κάθε φορά…δεν θα υπήρχε και η δυνατότητα να κάνουμε όλες αυτές τις όμορφες εξορμήσεις και περιηγήσεις, ολόγυρα στην Ελλάδα μας.
Ο Αρχηγός
Δημήτρης Παπαζαχόπoυλος
