Φεβρουάριος μήνας, καταχείμωνο, ο αέρας αποβραδίς λυσσομανούσε, αλλά απτόητοι ξεκινήσαμε για ένα από τους ομορφότερους τόπους της πατρίδας μας, κατάλληλο και για χειμερινές αποδράσεις. Θα μας καλωσόριζε η ορεινή Ναυπακτία. Ξεκινήσαμε και φθάνοντας στο Κιάτο, ήπιαμε ένα καφέ για να ξυπνήσουμε για τα καλά, και μετά από διαδρομή 1,30 ώρας, φθάσαμε στην αρχοντική Ναύπακτο, με το καλοδιατηρημένο κάστρο που δεσπόζει στο λόφο με το πευκοδάσος πίσω από την πόλη, το όμορφο ενετικό λιμάνι της, και τα παραδοσιακά σπίτια της στο κέντρο της πόλης, και τα πλακόστρωτα καλντερίμια της. Ο καιρός ήταν καλός, ο ήλιος προσπαθούσε να μας ζεστάνει, από τον δυνατό θαλασσινό αέρα. Μία ώρα διαμονής για βόλτα και ότι επιθυμούσε ο κάθε εκδρομέας ήταν αρκετός.
Αφού ανεφοδιαστήκαμε με καύσιμα ( καφέ, τσιπουράκια και ότι καλό προσφέρει η πόλη), άρχισε ο ανήφορος για τα όμορφα ορεινά τοπία της ορεινής Ναυπακτίας. Η διαδρομή πανέμορφη, φιδωτή, οι ορεινοί όγκοι καταπράσινοι, όλα τα χωριά που περάσαμε μικρά αλλά πολύ γραφικά. Από το χωριό Λιμνίτσα, άρχισαν να φαίνονται αριστερά και δεξιά του δρόμου τα χιόνια που ακόμη δεν είχαν λιώσει. Προσχωρώντας προς το χωριό Ελατού τα χιόνια ήταν περισσότερα, και στα ανήλιαγα σημεία, και ανάμεσα στα έλατα το χιόνι ήταν αρκετά πυκνό και παχύ. Περιττό να σας πω ότι απολαμβάναμε μια υπέροχη λιακάδα.
Φθάσαμε στο χωριό Ελατού, σε υψόμετρο 1.000 μ. με πυκνά δάση από έλατα, εξ ου και το όνομά της. Απολαύσαμε το γεύμα μας στο πετρόκτιστο εστιατόριο του χωριού. Από εκεί το χωριό Άνω Χώρα δεν ήταν πολύ μακριά. Ξεπρόβαλε ένα ονειρικό χωριό, σκέτος πίνακας ζωγραφικής. Δάση από βελανιδιές, οξιές, έλατα, καρυδιές, καστανιές και πλατάνια, και τα σπίτια σκαρφαλωμένα, διάσπαρτα, μέσα σε αυτή την πράσινη πανδαισία. Αφού τακτοποιήθηκαν στο όμορφο ζεστό και φιλόξενο ξενοδοχείο μας, οι εκδρομείς ελεύθεροι πλέον απήλαυσαν την ομορφιά του χωριού και της θέας, με βόλτα στα όμορφα στενά καλντερίμια, την κεντρική πλατεία, με τη εκκλησία του χωριού, και στα παραδοσιακά καφενεδάκια απήλαυσαν ότι αυτά προσέφεραν, με τη μεθυστική μυρωδιά του καμένου ξύλου από τα τζάκια να σε τρελαίνει.
Την επόμενη ημέρα, μετά το πρωινό μας, ανηφορίσαμε για το γραφικό χωριό Αμπελακιώτισσα, και να επισκεφθούμε το Μοναστήρι. Μόνο 14 χλμ απείχε από την Άνω Χώρα. Αν και λίγα σχετικά τα χιλιόμετρα, η διαδρομή με τη βλάστηση στα βουνά να οργιάζει, ακόμη και στις χαράδρες, και ο στενός φιδωτός δρόμος σου κόβει την ανάσα. Χρειάστηκε περίπου 1 ώρα για να φθάσουμε στη Μονή της Αμπελακιώτισσας. Το χωριό Αμπελακιώτισσα που περάσαμε, δεν είδαμε άνθρωπο να κυκλοφορεί. Ερημιά, όσοι ζουν εκεί ήταν κλεισμένοι στα σπίτια τους, Ακόμη και η εκκλησία ήταν κλειστή.
Το μοναστήρι λιτό και καθαρό. Στο κέντρο της αυλής ένας τεράστιος πλάτανος. Ο καλόγερος της Μονής μας έκανε μια μικρή ενημέρωση για την ιστορία της Μονής. Κτίστηκε το 1847, ενώ ο παλιότερος ναός ήταν του 1456. Η πρόσοψη του ναού είναι εντυπωσιακή. Το τέμπλο του ξυλόγλυπτο του 1871. Και μας ανέφερε ότι η εικόνα αυτή προερχόταν από το χωριό Αμπελάκια Θεσσαλίας. Μετά τη σύντομη ξενάγηση και το μικρό κέρασμα, ως είθισται, αφήσαμε πίσω μας όλη αυτή την ομορφιά των βουνών και κατηφορίσαμε προς τις παραθαλάσσιες περιοχές της Φωκίδας, με στάση στο γραφικό Γαλαξίδι, που σίγουρα όλοι το θαυμάζουμε και το έχουμε λατρέψει, για το γεύμα μας. Μια ενδιάμεση στάση μετά για ξεμούδιασμα, και αργά το απόγευμα φθάσαμε στη Ν. Ιωνία.
Το ραντεβού μας δόθηκε για την επόμενη οργανωμένη εκδρομή του Φ.Ο.Ν.Ι.
Αγγελική Παναγιώτου
