Προσκύνημα στις χαμένες πατρίδες της Ανατολής

Ξεκινώντας ένα ταξίδι ανοίγεις τη ψυχή σου στις σελίδες της ιστορίας του τόπου που πηγαίνεις, που κάποιες από αυτές μιλούν για δόξα, κάποιες άλλες για πόλεμο, για περιπέτεια, για βία αλλά, και για πολιτισμό. Όταν μάλιστα το ταξίδι αυτό έχει επίκεντρο τις χαμένες πατρίδες, για εμάς τους Έλληνες ανοίγει ψυχή και μυαλό ∙ Τότε, συναίσθημα και πνεύμα, λογική και πάθος, έξαρση και τρυφεράδα, περηφάνια και ταπεινοφροσύνη, σφιχταγκαλιάζονται στην ελληνική ψυχή σε ένα σύμπλεγμα δυνατό, αξεπέραστο, δημιουργικό.

Μια μεγάλη ομάδα περίπου πενήντα ταξιδιωτών ξεκίνησε από τη νέα πατρίδα της Νέας Ιωνίας να γνωρίσει την παλιά πατρίδα, τη χαμένη πατρίδα της Ιωνίας των παραλίων και της χερσαίας μικρασιατικής Καππαδοκίας.

Συντροφιά μεγάλη, με πρόσωπα χαμογελαστά, γνωστά τα περισσότερα μεταξύ τους, δημιουργούσε ένα ευχάριστο κλίμα και τις καλλίτερες προοπτικές για το ταξίδι. Τη συντροφιά έδενε περισσότερο μια αγωνία και γλυκαπαντοχή για το σμίξιμο με τις πατρίδες γονέων και παππούδων.

Πετώντας από τη Σμύρνη προς την Άγκυρα, προσπαθούσαν να αντικρύσουν κάτω από τα φτερά του αεροπλάνου τα άγια χώματα των προγόνων. Να ξεχωρίσουν τις πόλεις και τα χωριά, τα περιβόλια και τα χωράφια, τους ελαιώνες και πορτοκαλεώνες , τα ποτάμια και τα βουνά.

Πολλοί από τους ταξιδευτές του Φυσιολατρικού Ομίλου Νέας Ιωνίας, το πρώτο βράδυ του ταξιδιού στην Άγκυρα, ίσως, να άργησαν να κοιμηθούν, θυμούμενοι τις ιστορίες, που οι ηλικιωμένοι τους έλεγαν όταν ήταν παιδιά για την πόλη αυτή ∙ γιατί Άγκυρα σήμαινε για τα παιδικά μυαλά μας κάτι το μακρινό και μη φιλικό συνάμα, χωρίς καμία ομοιότητα με την Κωνσταντινούπολη , τη δικιά μας Πόλη ή τη χιλιοτραγουδισμένη Σμύρνη. Η Άγκυρα, πόλη άχρωμη και άγευστη, με ένα συμπαθητικό Μουσείο ξένων προς αυτήν Πολιτισμών, σειόταν τις μέρες εκείνες από ένθερμες διαδηλώσεις

Αφήνοντας την Άγκυρα και προχωρώντας οδικά προς την ενδοχώρα της κεντρικής Ανατολίας συναντήσαμε την Αλμυρή Λίμνη, μια τεράστια έκταση καλυμμένη με χιλιάδες τόνους αλάτι μέχρι εκεί που φθάνει το μάτι σου. Οι ντόπιοι επισκέπτες μάλιστα, περπατούσαν ξυπόλητοι πάνω στο αλάτι, προφανώς για να δεχθούν τις θεραπευτικές του ιδιότητες . Από τα τουριστικά μαγαζιά μας καλούσαν, μιλώντας ελληνικά βέβαια, να δοκιμάσουμε τις ξαπλωμένες στους πάγκους πραμάτειες τους και οι ευήκοοι στις καταναλωτικές Σειρήνες Έλληνες, αγόραζαν μέχρι και αλάτι!

Κατεβαίνουμε πια προς την Καππαδοκία, τη χώρα των όμορφων αλόγων στην περσική, και σιγά-σιγά το τοπίο αλλάζει. Το ήρεμο τοπίο δίνει τη θέση του σε περιοχές γεμάτες φαράγγια, παράξενους κωνικούς σχηματισμούς γνωστούς ως νεραϊδοπυραμίδες, βράχια και σπηλιές απίστευτης άγριας ομορφιάς. Κοιλάδα Ιχλαρά, Περίστρεμμα, Καρβάλη – συνώνυμη με τους ξακουστούς κουραμπιέδες της Νέας Καρβάλης – και το Προκόπι προβάλλει μπροστά μας σε υψόμετρο, όμορφο, καινουργιοκτισμένο με το δικό του ντόπιο αρχιτεκτονικό ρυθμό και θέα στα γύρω υψηλά βουνά.

Με το Προκόπι ως ορμητήριο οι ταξιδευτές του ΦΟΝΙ σε ένα καλά οργανωμένο ταξιδιωτικό πρόγραμμα, τις επόμενες μέρες περιηγήθηκαν όλη την γύρω περιοχή, κάνοντας το κοντέρ του πούλμαν να δείχνει δεκάδες και εκατοντάδες χιλιομέτρων.

Παρελαύνουν μπροστά στα μάτια μας η αξεπέραστη φυσική ομορφιά της Κοιλάδας του Κοράματος, με τις δεκάδες λαξευτές και υπόσκαφες εκκλησιές και ξωκλήσια της, η μικρή πόλη Άβανος κτισμένη στις όχθες του ιστορικού ποταμού Άλυ και το Ουτς χισάρ ,με το επιβλητικό Κάστρο του. Η Νεάπολη,- η αρχαία Νύσσα των μοναχών και ερημιτών- τώρα Νεβσεχίρ και πρωτεύουσα της Καππαδοκίας ξετυλίγεται μπροστά μας, το χωριό Ζέλβη, λαξευμένο μέσα στα βράχια και η κοιλάδα Πασαμπάγ με τα τρωγλοδυτικά σπίτια της, περιοχές που βρίσκονται στον κατάλογο πολιτισμικής κληρονομιάς της UNESCO.
Πώς να μην γίνει αναφορά και στο υπαίθριο Μουσείο του Γκιορεμέ στην ομώνυμη κοιλάδα, με τις 30 και πλέον εκκλησίες και τις περίφημες βυζαντινές τοιχογραφίες τους.

Στο Προκόπι οι Ιωνιώτες ταξιδευτές απόλαυσαν ένα από τα καταπληκτικότερα θεάματα, έναν περίπατο στους ουρανούς, από όπου αντίκρισαν τους παράξενους γεωλογικούς σχηματισμούς για τους οποίους είναι φημισμένη η περιοχή. Η ξενάγηση των ουρανών πραγματοποιείται από μια άριστα οργανωμένη επιχείρηση αερόστατων, που ξεκινά πριν την ανατολή του ηλίου, καθώς έρχονται και σε παίρνουν αυτοκίνητα της εταιρίας από το ξενοδοχείο αξημέρωτα. Φθάνοντας στον τόπο απογείωσης, θυμάσαι το βιβλίο του Ιουλίου Βερν που παιδί διάβασες, αντικρίζοντας τα εκατοντάδες τεράστια ψάθινα καλάθια(που δέχονται περίπου 30 άτομα), τα εκατοντάδες μέτρα πανί που χρειάζονται για να σχηματιστεί το μπαλόνι, τη δυνατή φλόγα που ανάβει καθώς ο πρόγονος του αεροπλάνου σκαρφαλώνει στον ουρανό. Η χαρά απερίγραπτη με την ομορφιά να γεμίζει δάκρυα τα μάτια, ιδιαίτερα όταν φτάνεις σε ύψος περίπου χιλίων μέτρων(μάξιμουμ) και αντικρίζεις την αυγουστιάτικη πανσέληνο να σε αποχαιρετά και τον ήλιο, που ανατέλλει να σου στέλνει το πρώτο θερμό του χάδι.

Οι ταξιδιώτες, πάντως, του ΦΟΝΙ έδειξαν ότι εκτός της προσήλωσης τους στα πολιτιστικά μνημεία και δρώμενα δεν παύουν να προσεγγίζουν και την ελληνοτουρκική μουσικοχορευτική παράδοση, όταν σε μια τεράστια τρωγλοδυτική αίθουσα έδειξαν το βράδυ σε ένα πολυπολιτισμικό κοινό τι σημαίνει ελληνικό κέφι…ακόμη και σε περιόδους οικονομικής κρίσης.

Στην περιήγηση της Καππαδοκίας , συναντήσαμε τη Σινασσό (τώρα Μουσταφάπασά) καλοδιατηρημένο ελληνικό χωριό, που εγκαταλείφθηκε από τους κατοίκους του μετά την ανταλλαγή των πληθυσμών του΄23 αλλά μέχρι σήμερα παραμένουν κάποια από τα περιποιημένα σπίτια του. Ακόμη τη θρυλική Μαλακοπή, (Ντερίνκουγιου= Βαθύ Πηγάδι)με τη συγκλονιστική υπόγεια πόλη της, των οκτώ επισκέψιμων(γιατί υπάρχουν και άλλα) υπόγειων επιπέδων, από τα μοναδικά ανθρώπινα δημιουργήματα, που φθάνει σε βάθος 85 μέτρων και μπορεί να εξυπηρετήσει από 3.000 μέχρι 50.000 ανθρώπους, με τα ζώα τους και τις προμήθειες τους. Υπάρχουν μέσα στις εκατοντάδες των τετραγωνικών μέτρων, χώροι για σχολείο, μαγειρεία, στάβλους, ελαιοτριβεία και λουτρά, αντικρίζοντας τα, δεν μπορείς παρά να αναφωνήσεις , «ο Θεός έφτιαξε τον άνθρωπο αλλά γύρισε και τον φοβήθηκε». Η υπόγεια εκκλησία των Αγίων Αναργύρων ήταν ξακουστή για τα θαύματα και το αγίασμα της και σε αυτήν κατέφευγαν για τις παρακλήσεις τους, χριστιανοί, μουσουλμάνοι, αρμεναίοι κ.α. Υπόγεια σήραγγα, μάλιστα, οκτώ χιλιομέτρων συνδέει την υπόγεια πολιτεία της Μαλακοπής, με την επίσης υπόγεια αλλά μικρότερης έκτασης της Ανακού( Καϊμακλί). Στην εκκλησία των Αγίων Θεοδώρων ,που πρωτοκτίστηκε από τον αυτοκράτορα Ι. Τσιμισκή και επισκευάστηκε πρόσφατα μετά από προσπάθειες του Πατριάρχη, ακούστηκαν και πάλι ευχαριστήριοι ύμνοι από ελληνικά χείλη, υπό την καθοδήγηση του καλλίφωνου προέδρου του ΦΟΝΙ.

Μια σύντομη επίσκεψη στην Καισάρεια(Καϊσερί), οικονομική και εμπορική πρωτεύουσα της Καππαδοκίας, που τόσο έχει τραγουδηθεί από όλους μας στα αγιοβασιλιάτικα κάλαντα. Παρά τη σύντομη παραμονή, προλάβαμε να αντιληφθούμε τη συντηρητικότητα των κατοίκων της ,με τις μαντηλοφορεμένες και μακρυφορούσες γυναίκες και την παντελή απουσία αλκοόλ στα εστιατόρια της και γενικότερα.

Η επίσκεψη στο Ικόνιο, που μαζί με την Προύσα αποτελούν τις πιο ιερές πόλεις της Τουρκίας, μας χαροποίησε, αφού είναι τόπος καταγωγής πολλών συντοπιτών μας. Το Ικόνιο , που θεωρείται δείγμα σελτζούκικης αρχιτεκτονικής, ήταν επί μακρού πρωτεύουσα του κράτους των Σελτζούκων. Κοσμοσυρροή για την επίσκεψη στο μεγάλο Τζαμί και πολιτιστικό κέντρο, όπου βρίσκεται θαμμένος ο ιδρυτής του σουνιτικού Τάγματος των Μεβλανί, Πέρσης φιλόσοφος και διανοούμενος Μεβλανά Τζελαλουντίν Ρουμί, που κατά κυριολεξία σημαίνει, ο κύριος ημών Τζελαλουντίν ο Ρωμιός! (αθάνατη ελληνική ράτσα, έφθασες μέχρι τα άδυτα του Ισλάμ ή επηρέασες ,τόσο πολύ, το Ισλάμ). Ο Μεβλανά δίδαξε βασικές αρχές του σουφισμού, που απλοϊκά μπορούμε να εξηγήσουμε ως κίνησης θρησκευτικού μοναχισμού στον χώρο του Ισλάμ.

Το τάγμα είναι γνωστό ως τάγμα των περιδινούμενων δερβίσηδων και το βράδυ δόθηκε η ευκαιρία στην ιωνιώτικη ομάδα να απολαύσει τον αυστηρά-χωρίς καμία εμπορικότητα- προκαθορισμένο θρησκευτικό χορό των 70 πέπλων, όπως ονομάζεται, από σύγχρονους σούφι.

Το πέρασμα μας από τη Σπάρτη έκανε πολλά μάτια να δακρύσουν, αφού κάποιος από την ομάδα θυμούμενος τα λεγόμενα των γονέων του, αναζήτησε «τα τρία δένδρα μετά το γεφυράκι στο ποτάμι», για να εντοπίσει το πατρογονικό του σπίτι. Άλλοι πάλι θυμήθηκαν τις παρρησίες ενός άξιου δασκάλου τους, που κατάγονταν και σπούδασε στην πόλη αυτή.

Αφήνοντας σιγά-σιγά την περιοχή της Καππαδοκίας, της κεντρικής και δυτικής Ανατολίας , πλησιάζουμε στις περιοχές των παραλίων της θάλασσας του Αιγαίου Πελάγους. Οι αρχαιολογικοί χώροι της Αφροδισιάδας , της Ιεράπολης , πόλης του θεού Απόλλωνα και της περιοχής Παμούκκαλε (Κάστρο από βαμβάκι) ,με τις θερμές πηγές εντυπωσιάζουν. Το Παμούκκαλε, ένα γεωλογικό θαύμα της φύσης , που με τις ιαματικές πηγές του ήταν γνωστό από τα ελληνιστικά ακόμη χρόνια, προκαλεί τον θαυμασμό με τα λαξευμένα από το νερό κάτασπρα βράχια του και τις γούρνες του. Οι μηχανές αστράφτουν για να αποθανατίσουν τα σμιλευμένα σαν από χέρι γλύπτη ασβεστολιθικά ιζήματα.

Πέργαμος, Έφεσος, Κυδωνίες(Αϊβαλί), μέρη γνωστά και αγαπημένα, που αντικρίζοντας τα, σφίγγεται ο λαιμός από συγκίνηση. Αρχαιολογικοί χώροι καλοδιατηρημένοι στους οποίους το τουρκικό κράτος έχει επενδύσει πολλά αξιοποιώντας τους τουριστικά. Αξιοπρόσεκτη η επένδυση με το τελεφερίκ στην Πέργαμο, που συνδέει τα ριζά του αρχαιολογικού λόφου με την κορυφή του, όπου βρίσκονται ακρόπολη και θέατρο, συγκεντρώνοντας, παρά το απομονωμένο του τόπου, χιλιάδες επισκεπτών. Σε όλα τα μνημεία υπάρχουν σύγχρονα μηχανήματα ελέγχου εισιτηρίων, εξυπηρετώντας γρήγορα τα κύματα των τουριστών.

Η Έφεσος είναι ένα εντυπωσιακό αρχαιολογικό μνημείο και χώρος συνάντησης χιλιάδων τουριστών που τον επισκέπτονται καθημερινά. Οι δεκάδες ντόπιοι ξεναγοί βέβαια, που υπερτονίζουν τις ρωμαϊκές ρίζες του χώρου απομονώνοντας τις ελληνικές του, είναι ένα γεγονός που σε θλίβει χωρίς όμως, η θλίψη αυτή να μπορεί να σε καταβάλει.

Η πατρίδα του Φ.Κόντογλου, το Αϊβαλί, παραμένει ελληνικό μέχρι σήμερα, αφού εκατοντάδες ή και χιλιάδες είναι οι Έλληνες επισκέπτες του και η ελληνική είναι η ξένη γλώσσα που υπερτερεί όλων των άλλων, αφού την μιλάνε σχεδόν και όλοι οι ντόπιοι.

Μπροστά μας το ανηφορικό Κιρκιντζέ , πατρίδα μιας άλλης μεγάλης λογοτέχνιδος της Διδούς Σωτηρίου, στα βιβλία της οποίας περιγράφεται ο πόνος του ξεριζωμού του΄22, χωρίς ίχνος μίσους και εμπάθειας για την άλλη πλευρά.

Η Σμύρνη, πανέμορφη και γεμάτη γοητεία απλώνεται μπροστά μας. Η πλέον ευρωπαϊκή πόλη της Τουρκίας , που συγκρίνεται επάξια με τις, γεωγραφικά οριοθετημένες πόλεις της Ευρώπης. Κλείνοντας τα μάτια, πιστεύεις για μια στιγμή ότι βρίσκεσαι στην Ελλάδα, αφού κανένας άλλος τόπος δεν σου θυμίζει τόσο πολύ την Αττική, όσο η περιοχή της Σμύρνης.

Αθήνα- Σμύρνη, δύο πόλεις στο ίδιο γεωγραφικό μήκος ,που τις χωρίζει ή μάλλον τις ενώνει η θάλασσα του Αιγαίου.
Εκεί, μπορείς να δεις ίδιους φυσιογνωμικά ανθρώπους, με ίδιο ντύσιμο, χειρονομίες, κουζίνα, με σαφώς κατώτερης ποιότητας κρασί, βέβαια. Η Σμύρνη και τα παράλια της είναι μια άλλη Τουρκία, δυναμική, εξωστρεφής, δημοκρατική, μήπως αλήθεια, αυτό είναι ελληνική προσφορά ;

To μέλος του ΦΟΝΙ
Ελένη Ζωγράφου

Αποφασίσαμε αυτή η μονοήμερή μας εκδρομή να είναι αλλιώτικη από τις άλλες, να οργώσουμε τον Αργοσαρωνικό και που αλλού να πάμε, στην ΥΔΡΑ-ΠΟΡΟ-ΑΙΓΙΝΑ.

Πολύ πρωινό ξύπνημα και αναχώρηση από τη Ν. Ιωνία για το Φλοίσβο όπου εκεί θα επιβιβαστούμε στο κρουαζιερόπλοιο «ΠΛΑΤΥΤΕΡΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ».

Εμείς φτάσαμε πολύ νωρίτερα από τους υπόλοιπους επιβάτες, οπότε δεν ταλαιπωρηθήκαμε. Βρήκαμε πολύ ωραίες θέσεις και σκορπιστήκαμε στα τρία μέρη υποδοχής. Το πρώτο ήταν σαλόνι με στρωμένο το μπουφέ (χωρίς φαγητά βεβαία ακόμη) να παίζει το αρμόνιο την ώρα της εισόδου μας και μέχρι την αναχώρηση. Το δεύτερο ήταν στο επάνω μέρος όπου και αυτό ήταν υπέροχο με γύρω –γύρω τζάμια και απολάμβανες το ταξίδι. Το τρίτο ήταν πιο πάνω στο κατάστρωμα, με καθίσματα και με πίστα. Τραγουδιστές και χορευτές, χορεύανε και όχι μόνο, φώναζαν όλους τους παρευρισκομένους να ανέβουν στη πίστα. Βέβαια και εμείς δεν παραλείψαμε να ανεβούμε στη πίστα και να χορεύουμε τους ρυθμούς της μουσικής.

Πρώτος σταθμός η ΥΔΡΑ. Παραμονή 2 ώρες. Σκορπιστήκαμε, άλλοι επισκέφθηκαν κάποια μουσεία, άλλοι κάνανε βόλτες στα σοκάκια, άλλοι για μπάνιο και άλλοι καλοκάτσανε στα ωραία μαγαζιά της παραλίας για καφέ ή τσιπουράκι. Η αίσθηση που σου δημιουργείται απολαμβάνοντας το καφέ σου στα cafe της ντίβας του Σαρωνικού είναι υπέροχη.

Μπαίνοντας για το δεύτερο προορισμό μας, βρήκαμε ένα μπουφέ στρωμένο με όλες τις γεύσεις της ελληνικής κουζίνας. Εν πλω φάγαμε , χορέψαμε και φτάσαμε χωρίς να το καταλάβουμε στο ΠΟΡΟ, παραμονή 1 ώρα. Το λιμάνι του Πόρου είναι το κέντρο της ζωής του νησιού, έχει πάντα κίνηση και ζωντάνια. Κατά μήκος της παραλία αραγμένα γιοτ όλων των εθνικοτήτων. Εμείς κάναμε τη βόλτα μας στην παραλία γιατί ο χρόνος μας ήταν λίγος αλλά αρκετός για μια βόλτα.

Ο τρίτος μας σταθμός η ΑΙΓΙΝΑ. Η πρώτη εντύπωση μόλις πλησιάζεις είναι τα νεοκλασικά κτίρια που βρίσκονται κατά μήκος της παραλίας και τα μόνιππα αμαξάκια που ασταμάτητα διασχίζουν τον παραλιακό δρόμο του νησιού, γεμάτα από έλληνες και ξένους τουρίστες. Από εμάς άλλοι πήγαν να επισκεφθούν το ναό της Αφαίας, άλλοι να προσκυνήσουν στον Αγιο Νεκτάριο , άλλοι στα μόνιππα για βόλτα και άλλοι στη παραλία για καφέ ή παγωτό.

Στην επιστροφή μας ο Ζανό, ο μάγος διασκέδαζε το πλήρωμα με μικρές εκπλήξεις και εισέπραττε χειροκροτήματα από όλους, μικρούς και μεγάλους . Έτσι φτάσαμε στο Φλοίσβο χωρίς να το καταλάβουμε. Το πούλμαν, μας περίμενε για να μας μεταφέρει στην Ν.Ιωνία περίπου στις 9 μ.μ.

Τέλειωσε άλλη μία εκδρομή του ΦΟΝΙ διαφορετική από τις άλλες . Και τα 52 άτομα που συμμετείχαν ενθουσιαστήκαν τόσο, που υποσχεθήκαμε ότι η επόμενη Κρουαζιέρα που θα γίνει θα διαρκέσει περισσότερες μέρες.

Η Αρχηγός
Καίτη Ευκλείδου

Όσα μέλη και φίλοι του ΦΟΝΙ συμμετείχαμε σ’ αυτόν τον τόσο ‘γεμάτο’ γύρο του Πηλίου είναι σίγουρο ότι για πολύ καιρό θα ανακαλούμε τις όμορφες εικόνες από τη μοναδική φύση αυτού του προορισμού και θα αντιμετωπίζουμε την καθημερινότητά μας με φρεσκάδα και αρώματα. Αλλά ας τα πάρουμε απ’ την αρχή.

Με την φροντίδα της αρχηγού Χρυσούλας Θεοφανοπούλου και της υπαρχηγού Μαρίας Βεργοπούλου συγκεντρωθήκαμε πρωί πρωί στο γνωστό σημείο και αναχωρήσαμε για το βουνό των Κενταύρων εφοδιασμένοι με το ιδιαίτερα φροντισμένο πρόγραμμα της εκδρομής. Πρώτη στάση στα Καμμένα Βούρλα για καφέ δίπλα στη θάλασσα. Στη συνέχεια, το ζεύγος Παπαγεωργίου μας είχε επιφυλάξει μια ευχάριστη έκπληξη μια που η κυρία Νίκη είχε επιμεληθεί κέρασμα με μεζεδάκια και τσίπουρο – σε ατομικές συσκευασίες παρακαλώ – για να ευχηθούμε στο σύζυγό της Κώστα τα Χρόνια Πολλά για την ονομαστική του εορτή. Μέσα σε ‘ανεβασμένο’ κλίμα συνεχίσαμε για το Βόλο όπου δεν αργήσαμε να φτάσουμε. Ακολούθησε βόλτα στην προκυμαία για όσους αψήφισαν τον ήλιο και μεζεδοκατάνυξη στα τσιπουράδικα της παραλίας. Στη συνέχεια πέρασμα από Αγριά, Καλά Νερά και Γατζέα και σκαρφάλωμα στις καταπράσινες πλαγιές ως τη Βυζίτσα όπου επισκεφτήκαμε την εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής και την πλατεία με τα σκιερά πλατάνια. Επόμενο χωριό οι Μηλιές, όπου ήπιαμε καφέ και περπατήσαμε στα δροσερά καλντερίμια. Στο δρόμο για τον τελικό προορισμό μας, το ξενοδοχείο έξω απ’ την Τσαγκαράδα, δεν προλαβαίναμε να θαυμάζουμε τα μοναδικής αρχιτεκτονικής σπίτια, τους ολάνθιστους κήπους με ορτανσίες, ρηχόσπερμα, τριανταφυλλιές και ροδιές και το καταπράδινο δάσος.
Αφού τακτοποιηθήκαμε στο ξενοδοχείο, πήραμε το βραδινό μας γεύμα και θαυμάσαμε την πανσέληνο και την ασημένια θάλασσα του Αιγαίου.

Το πρωί της δεύτερης ημέρας ξεκινήσαμε για το κοντινό αξιοθέατο που δεν ήταν άλλο από την παραλία του Μυλοποτάμου που χωρίζεται στα δύο από έναν βράχο με μια τρύπα-στοά στο κέντρο του. Στη συνέχεια διατρέξαμε την Τσαγκαράδα (Όμορφη Θέα στα σλαβικά) με το πούλμαν και καταλήξαμε στη συνοικία Αγία Παρασκευή με την ομώνυμη εκκλησία και την πλατεία με τους επιβλητικούς γεροπλάτανους 800 και 1000 ετών. Μετά την Τσαγκαράδα σειρά είχε ο Κισσός στην πλατεία του οποίου επισκεφτήκαμε τη βασιλική της Αγίας Μαρίνας με το περίτεχνο τέμπλο της, έργο Ηπειρωτών καλλιτεχνών, και στη συνέχεια η Ζαγορά, κεφαλοχώρι με τεράστια πλατεία και τη θαυμάσια διατηρημένη εκκλησία του Αγίου Γεωργίου. Το μεσημέρι μας βρήκε στα δροσερά Χάνια όπου γευματίσαμε. Για να ολοκληρωθεί ο γύρος μας περάσαμε από την Πορταριά και ανηφορίσαμε το κεντρικό καλντερίμι της Μακρυνίτσας ως το καφενείο με την τοιχογραφία του Θεόφιλου.

Ο δρόμος της επιστροφής συνεχίστηκε μέσα σε καταπράσινο ανθισμένο τοπίο ως ότου να πιάσουμε την Εθνική για Αθήνα με τις απαραίτητες ενδιάμεσες στάσεις.

Τέλος εκδρομής και … σ’ άλλες με υγεία!

Το πεζοπορικό τμήμα του Φ.Ο.Ν.Ι αποφάσισε να διασχίσει το φαράγγι του Ενιπέα στην Πιερία.

Ξεκινήσαμε λοιπόν με μεγάλο κέφι για να βρεθούμε στο βουνό που διάλεξαν οι Δώδεκα Θεοί να κατοικήσουν μετά την μάχη τους με τους Τιτάνες. Στο βουνό με τις αιχμηρές κορυφές, τους απότομους γκρεμούς, τις χαράδρες, τα ρυάκια, τα βαθύσκιωτα μονοπάτια και τους καταρράκτες όπου λούζονταν οι Νύμφες, και αυτό είναι ο ΟΛΥΜΠΟΣ.

Η εκδρομή μας 2ήμερη. Γεμάτοι αντοχές και προσμονή για το τι θα συναντήσουμε άρχισε με την άφιξή μας στο ΔΙΟΝ την ιερή πόλη της Μακεδονίας( από την ονομασία της γίνεται φανερό ότι ανάμεσα στις πολυάριθμες λατρείες σημαντικότερη ήταν αυτή του ΔΙΑ) όπου ξεναγηθήκαμε από έναν άριστα κατηρτισμένο ξεναγό για 1 ½ ώρα σε μια καταπράσινη έκταση περίπου 1500 στρεμμάτων με λεύκες , πλατάνια, γεφυράκια, λιμνούλες και ρυάκια όπου απλωνόταν ο αρχαιολογικός χώρος ο οποίος , εξαιτίας της πληθώρας των ευρημάτων αλλά και της ομορφιάς της περιοχής ονομάστηκε πάρκο. Γεμάτο από ναούς, θέατρα, και ιερές πηγές μας έφερε πίσω στον 6ο αιώνα πΧ και μας γέμισε δέος και περηφάνια για τους προγόνους μας.

Φεύγοντας από το ΔΙΟΝ αφού είχε φτάσει πια η ώρα του φαγητού, βρεθήκαμε όλοι μαζί σε μια παραδοσιακή ταβέρνα της περιοχής στο χωριό ΒΡΟΝΤΟΥ.

Αφού φάγαμε τους νόστιμους μεζέδες και ήπιαμε τα κρασάκια μας, ξεκινήσαμε για να επισκεφθούμε το ιδιαίτερο ξωκκλήσι της ΑΓΙΑΣ ΚΟΡΗΣ 2 χιλ. από την Βροντού, κρυμμένο κυριολεκτικά σε μια εντυπωσιακή ρεματιά. Φθάνοντας εκεί είδαμε με έκπληξη ότι θα έπρεπε να ακολουθήσουμε μία καθοδική πορεία από 169 σκαλιά. Στην αρχή καθότι φαγωμένοι, λίγο μουρμουρίσαμε αρνητικά, αλλά ανταμειφθήκαμε όταν κατεβαίνοντας την ρεματιά θαυμάσαμε την πυκνή βλάστηση με τα ψηλά δένδρα που έμοιαζαν να αγγίζουν τον ουρανό και ακούσαμε τον ήχο από το ρυάκι.

Αφού προσκυνήσαμε στο μικρό ξωκκλήσι την εικόνα της ΑΓΙΑΣ ΚΟΡΗΣ που είναι σκαλισμένη σε μάρμαρο και ήπιαμε από μια βρυσούλα αγιασμένο νερό, ξεκινήσαμε για τον τελευταίο προορισμό της πρώτης μέρας ,το ΛΙΤΟΧΩΡΟ, όπου και καταλύσαμε.

‘’ΕΧΕΙ ΚΙ Ο ΝΟΥΣ ΛΙΤΟΧΩΡΟ,
ΜΕ ΔΙΑΒΑΣΤΕΣ ΠΛΑΓΙΕΣ ΚΙ ΕΥΦΟΡΑ,
ΜΠΛΕ ΘΑΛΑΣΣΗΣ’’

Με τον στίχο αυτό απ΄το ποίημα του ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ «εκ του Πλησίον» ο γνωστός μας ποιητής περιγράφει με λακωνικό αλλά και εύστοχο τρόπο το πανέμορφο αυτό χωριό της Πιερίας που βρίσκεται στην κυριολεξία στους πρόποδες του Ολύμπου αλλά ταυτόχρονα και τόσο κοντά στη θάλασσα.

Στην παλιά πόλη που εκτείνεται πίσω από την κεντρική πλατεία του χωριού, το άρωμα μιας άλλης εποχής αναδίδεται στον αέρα. Τα παραδοσιακά σπίτια του Λιτόχωρου είναι κτισμένα με τον μακεδονικό τρόπο αρχιτεκτονικής. Πολλά ταβερνάκια, παραδοσιακά καφενεία και πολλοί ξενώνες πλαισιώνουν το όμορφο αυτό μεγαλοχώρι.

Το πρωί της δεύτερης μέρας μετά από ένα καλό ύπνο και ένα καλό πρωινό ξεκινήσαμε για να δοκιμάσουμε τις αντοχές μας στο περπάτημα. Φθάνοντας με το πούλμαν στη θέση ΠΡΙΟΝΙΑ ( το τελευταίο σημείο απ’ όπου μπορεί κανείς να πλησιάσει την καρδιά του Ολύμπου με αυτοκίνητο) αρχίσαμε την καθοδική πορεία μας προς το Λιτόχωρο.

Με εύθυμη διάθεση ξεκινήσαμε να περπατάμε σε ένα καταπράσινο περιβάλλον όπου το θρόισμα των φύλλων και το κελάρυσμα από τους μικρούς καταρράκτες συνέθετε μία πανδαισία φυσικών μουσικών οργάνων που έτερπε τα αυτιά και την ψυχή μας. Μετά από 1 και ½ ώρα διαδρομής φθάσαμε στην Παλαιά Μονή του ΑΓΙΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ όπου και σταματήσαμε για λίγη ξεκούραση και νεράκι από την πηγή της Μονής. Συνεχίσαμε απτόητοι την κατάβαση η οποία στο σύνολό της ήταν 5 ώρες και φθάσαμε στην τοποθεσία των Μύλων, όπου υπήρχαν παλιοί νερόμυλοι και σταματήσαμε σ΄ ένα ταβερνάκι μέσα στα πλατύφυλλα πλατάνια για να ξεκουραστούμε και να χορτάσουμε την πείνα μας.

Αργά το απόγευμα ευχαριστημένοι από την καταπληκτική διαδρομή που διασχίσαμε, επιβιβαστήκαμε στο πούλμαν και μετά από μια στάση για καφεδάκι γυρίσαμε στην αγαπημένη μας ΝΕΑ ΙΩΝΙΑ γεμάτοι από τις εικόνες της θαυμάσιας αυτής εξόρμησης.

Ευχαριστούμε τους διοργανωτές της και ελπίζουμε και σ΄ άλλες τέτοιες καταπληκτικές διαδρομές.

Με φιλικούς πεζοπορικούς χαιρετισμούς
Το Μέλος του Φ.Ο.Ν.Ι
ΦΩΤΕΙΝΗ ΙΩΑΝΝΟΥ

Δείτε τις δραστηριότητες του συλλόγου μας την περίοδο 2013

«Πάργα 20»…. Και το πούλμαν σείστηκε στα γέλια..

Με αυτή την φράση έκλεισε μια πολύ ενδιαφέρουσα εκδρομή με πολλά απρόοπτα.Αλλά ας τα πάρουμε με την σειρά.

Πρώτη μέρα

Το ταξίδι μας ξεκίνησε νωρίς το πρωί της 23ης Μαρτίου . Μετά από τις συνηθισμένες στάσεις φτάσαμε στον χώρο του Νεκρομαντείου του Αχέροντα . Ξεναγηθήκαμε στους χώρους του και μάθαμε ενδιαφέροντα πράγματα για την πολύ ωραία τέχνη της μαντικής (παραισθήσεις και οφθαλμαμαπάτες..).

Στην συνέχεια σταματήσαμε ,μεσημεράκι πια ,στην θέση «Αμμουδιά» , όπου βρίσκονται οι εκβολές του Αχέροντα .Ένα πραγματικά πολύ ωραίο σημείο , όπου το ποτάμι ενώνεται με την θάλασσα .Η στάση αυτή συνοδεύτηκε και από σύντομο μεζεδάκι στα παραποτάμια ταβερνάκια.

Το απόγευμα φτάσαμε στον προορισμό μας , το χωριό «Γλυκή» όπου καταλύσαμε στους 3 ξενώνες της περιοχής. Αυτή θα ήταν και η βάση μας για το 3ήμερο. Η πρώτη μέρα έκλεισε με γεύμα στο ξενοδοχείο «Ειρήνη» με 2πλο εορτασμό γενεθλίων όπου προσφέρθηκαν και γλυκά που ετοιμάστηκαν από μέλη της ομάδας.

Δεύτερη μέρα

Ανεβήκαμε στο οροπέδιο του Σουλίου. Τα Θεσπρωτικά όρη δεσπόζουν πάνω από το μικρό οροπέδιο , σε ένα τοπίο που κόβει την ανάσα. Και στην άκρη του ορθώνεται το ύψωμα με τα ερείπια από το Κούγκι. Τόπος επιβλητικός και συνάμα άγριος. Μαρτυρικός αλλά και δοξασμένος. Μπορείς να κλείσεις τα μάτια και να δεις να περνούν μπροστά σου οι μορφές των Σουλιωτών αρχηγών , του Τζαβέλα , του Μπότσαρη , του ηρωικού καλόγερου Σαμουήλ. Μπορείς να αφουγκραστείς τον αχό της μάχης , τις κλαγγές των σπαθιών την αγωνία των ανθρώπων. Μια μέρα πριν την επέτειο της εθνικής παλιγγενεσίας , ήμασταν πιστεύω στο κατάλληλο μέρος.

Εκεί συναντηθήκαμε με τον Σταύρο, τον οδηγό μας στην πεζοπορία.

Περάσαμε από το εκκλησάκι του Αγ. Δονάτου και ανεβήκαμε στο Κούγκι.

Ακολουθώντας τα χνάρια των κυνηγημένων Σουλιωτών σε μια όμορφη πεζοπορία , κατεβήκαμε την «σκάλα της Τζαβέλαινας και φτάσαμε στην όχθη του Αχέροντα . Μα τι όμορφο ποτάμι. ! Η λευκή πέτρα χαρίζει στο νερό ένα πανέμορφο γαλάζιο χρώμα. Λίγο πιο κάτω από το γεφυράκι ορμάνε μανιασμένα ανάμεσα στα μεγάλα βράχια για να ξεχυθούν αργότερα προς τον κάμπο και την θάλασσα.
Τελειώνουμε την πορεία μας στην Γλυκή όπου ακολούθησε το παραδοσιακό …φυσιολατρικό φαγοπότι.

Μικρή απογευματινή ανάπαυλα και ξεκινήσαμε για το πιο μυστηριώδες τμήμα του 3ημέρου , την ανακάλυψη της χαμένης ….Πάργας. Όπου ζήσαμε την μικρή μας «Ζώνη του Λυκόφωτος – Twilight zone » , καθώς όποτε πιστεύαμε ότι φτάναμε ξεφύτρωνε μπροστά μας ,αμείλικτη και απειλητική , η ίδια πινακίδα : «Πάργα 20» !!!! . Τα πιο μακριά 20 χιλιόμετρα που κάναμε ποτέ. Εν τέλει η Πάργα μας έκανε το χατίρι και εμφανίστηκε , δίνοντάς μας την ευκαιρία να περπατήσουμε στον γραφικό της παραλιακό πεζόδρομο .

Επιστροφή στο Ξενοδοχείο . Άλλοι αποσύρθηκαν στα δωμάτια τους και άλλοι νυχτοπερπάτησαν υπό τους ήχους των λαϊκών ασμάτων καλλίπυγου καλλιτέχνιδας…

Τρίτη μέρα

Παρά τις περί του αντιθέτου προβλέψεις , ο καιρός τελικά υπήρξε καλός μαζί μας. Ετσι είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε rafting και ιππασία στον Αχέροντα . Αποχαιρετήσαμε την Γλυκή και αναχωρήσαμε προς Ζάλογγο με τα απρόοπτα να συνεχίζονται καθώς λίγο πριν φτάσουμε , διαπιστώσαμε ότι ο δρόμος είχε κλείσει λόγω καθίζησης . Ακολουθώντας εναλλακτική διαδρομή όμως , φτάσαμε στο μνημείο του Ζαλόγγου το οποίο ήταν και το τελευταίο αξιοθέατο της εκδρομής μας . Στον δρόμο της επιστροφής , απολαύσαμε μεζεδάκι στην φιλόξενη Πρέβεζα.

Το ταξίδι μας ολοκληρώθηκε αργά το βράδυ της Δευτέρας στην Ν.Ιωνία. Κουρασμένοι από το πολύωρο ταξίδι αλλά γεμάτοι εμπειρίες , όμορφες αναμνήσεις και πολύ γέλιο.

Ηταν μια όμορφη , πλήρης και χορταστική εκδρομή την οποία σίγουρα θα συζητάμε για καιρό. Τα συγχαρητήρια στον Αρη και την Γκέλυ για την ιδέα τους . Ευχαριστώ τον οδηγό μας τον Άγγελο ο οποίος δεν πέρασε και λίγα , και τον οδηγό μας στο βουνό τον πραγματικά ανεξάντλητο Σταύρο.

Αντώνης Αυγουστάκης.

Πολλά μας κόψανε και ίσως μας κόψουνε κι’ άλλα στην πρωτόγνωρη αυτή οικονομική κρίση. Το κέφι και την διάθεση για ξεφάντωμα δεν μπορούν να μας το κόψουν.

Έτσι το πρωί του Σαββάτου 16 Μαρτίου ,50 μέλη του Φυσιολατρικού Ομίλου Νέας Ιωνίας μαζευτήκαμε στην γνωστή αφετηρία της Νέας Ιωνίας , από όπου ξεκινάνε όλες οι εξορμήσεις του Ομίλου. Προορισμός μας αυτή την φορά το περίφημο καρναβάλι του Τύρναβου και άλλα αξιοθέατα της Θεσσαλίας. Μέσα στο λεωφορείο επικρατούσε όπως πάντα το κέφι, το τραγούδι και τα ανέκδοτα.

Στα Καμένα Βούρλα ήπιαμε το καφεδάκι μας και από μια ακόμα στάση στον Δομοκό , βάλαμε πλώρη για την Λίμνη Πλαστήρα. Σε λίγη ώρα την αντικρίσαμε από ψηλά. Κάναμε τον γύρο της και πιστέψαμε ότι μας περίμενε γαλήνια , ακύμαντη και όμορφη όπως πάντα.

Απολαύσαμε το απίθανο τοπίο από το Αγνάντι όπου και γευματίσαμε. Νωρίς το απόγευμα ξεκινήσαμε για την Θεσσαλική πρωτεύουσα την πανέμορφη Λάρισα. Εκεί ένα καταπληκτικό ξενοδοχείο με τα 5 αστέρια του μας περίμενε να μας υποδεχθεί. Το βράδυ όλοι σχεδόν μασκαρεμένοι με προσεγμένες και πρωτότυπες ενδυμασίες ξεφαντώσαμε στο gala του ξενοδοχείου.

Την Κυριακή το πρωί ξεκινήσαμε για τα Αμπελάκια. Εκεί αφού θαυμάσαμε την ιδιαιτερότητα του χωριού, επισκεφθήκαμε το αρχοντικό του Μαύρου και το λαογραφικό μουσείο , καταλήξαμε ως συνήθως σε παραδοσιακή ταβέρνα , όπου έγινε το έλα να δεις.

Το απόγευμα φθάσαμε στον Τύρναβο. Σκορπιστήκαμε για να μπορέσουμε να βρούμε θέση μέσα στις χιλιάδες κόσμου και παρακολουθήσαμε την παρέλαση των καρναβαλιστών και των αρμάτων και το βράδυ αργά επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για να πάρουμε δυνάμεις για την Καθαρή Δευτέρα.

Την Καθαρή Δευτέρα με τον ουρανό κατσουφιασμένο ξεκινήσαμε και πάλι για τον Τύρναβο. Όμως μόλις φθάσαμε στο απίθανο τοπίο του Προφήτη Ηλία , όπου γίνονται τα δρώμενα της ημέρας , άρχισε να βρέχει. Η βροχή χάλασε τα σχέδια των οργανωτών αλλά και προς στιγμή και την δική μας διάθεση. Έτσι ύστερα από μικρή παραμονή στον χώρο ξεκινήσαμε για το κέντρο του Τύρναβου, όπου και εκεί ο χιλιάδες κόσμου , μέσα σε αδιάκοπη βροχή προσπαθούσε να συμμετάσχει στο Μπουρανί. Οι πιο πολλοί τρυπώσαμε σε ταβερνάκια σε κουτούκια και το Τυρναβίτικο τσίπουρο μας επανέφερε στο κέφι . Το απόγευμα επιστρέψαμε στην Λάρισα αλλά το βράδυ που να ησυχάσουμε. Σε ταβερνάκια άναψε πάλι το γλέντι και το κέφι του Φυσιολατρικού κορυφώθηκε.

Την Τρίτη αντικρίσαμε έναν καταγάλανο ουρανό και έτσι είμαστε αισιόδοξοι ότι η επιστροφή μας θα γινόταν με ιδανικές συνθήκες. Το μεσημέρι φθάσαμε στην Γλύφα όπου αφού θαυμάσαμε το τοπίο , σε μια πολύ ωραία ταβέρνα γευματίσαμε και νωρίς το απόγευμα , πήραμε το δρόμο της επιστροφής.

Το βράδυ η επιστροφή στην Νέα Ιωνία μας βρήκε όλους χαμογελαστούς και δώσαμε όπως πάντα την ευχή : «Πάντα , τέτοια και σε άλλα με υγεία».

Ξεκινάμε το πρωί της Κυριακής 24 Φεβρουαρίου, με πολύ καλή διάθεση όλοι και με σύμμαχο τον καιρό για την εκδρομή μας. Πρώτος μας σταθμός τα Λουτρά Υπάτης νοτιοδυτικά της Φθιώτιδας στην είσοδο του Εθνικού Δρυμού της Οίτης. Πήραμε το καφέ μας σε μια καταπληκτική καφετέρια και εκεί συναντήσαμε τον ξεναγό μας τον κ. Μπάμπη.
Ξεκινάει η ξενάγηση, από την πόλη της Υπάτης. Δεν μπορώ να περιγράψω το τι μας εξιστορούσε και μας περιέγραφε, όλοι με αυτιά τεντωμένα ακούγαμε τα όσα μας έλεγε. Περάσαμε από το Κάστρο, το Βυζαντινό Μουσείο το πανέμορφο καταρράκτη με τους νερόμυλους και καταλήξαμε στο Υδροθεραπευτήριο των Λουτρών. Είναι το πλέον σύγχρονο και θεωρείται το τελειότερο στη Χώρα μας. Σήμερα τα Λουτρά είναι μια μικρή αλλά ολοκληρωμένη λουτρόπολη που δεν της λείπει τίποτα.

Φεύγοντας από τα Λουτρά για να φτάσουμε στη Μονή Αγάθωνος που βρίσκεται στη πλαγιά του όρους «Οίτη», περάσαμε από ένα θαυμάσιο φυσικό τοπίο γεμάτο από πεύκα, ψηλούς θάμνους, καβάκια (όπως έλεγε ο ξεναγός) και πολλές κρανιές. Μόλις φτάσαμε πήγαμε να δούμε το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας που βρίσκεται στο προαύλιο της Μονής. Εκεί εκτίθενται τα περισσότερα είδη της πανίδας της Οίτης (είδη πεταλούδων, φίδια, λύκος, αλεπού κλπ). Στο εξωτερικό χώρο έχει δημιουργηθεί ένας μικρός βοτανικός κήπος που περιλαμβάνει τα σημαντικότερα είδη χλωρίδας της και αποτελεί το μοναδικό στο είδος του στην περιοχή. Ακόμα σε μια περιφραγμένη έκταση του μοναστηριού 1000 στρεμμάτων ζουν σε συνθήκες «ελευθερίας» αρκετά ελάφια τα οποία μπορεί κάποιος εύκολα να τα δει.

Πλησιάζοντας τη Μονή, ξεχωρίζει κανείς το μεγαλόπρεπο καθολικό αθωνικού τύπου με τέσσερα ενσωματωμένα παρεκκλήσια, στο ένα από αυτά εκτίθεται το σκήνωμα του Ιερομάρτυρα Βησσαρίωνα. Ιερωμένος μας υποδέχτηκε, μας μίλησε για το ναό και την ιστορία του και μετά μας φιλέψανε, στο χώρο υποδοχής τους με ένα πολύ ωραίο κεντρικό τζάκι αναμμένο, ρακή με βουτήματα.

Από εκεί πολύ ευχαριστημένοι για τα όσα ακούσαμε και είδαμε πήγαμε πολύ γρήγορα για Γοργοπόταμο. Πήγαμε στο ψηλότερο μέρος όπου από εκεί είδαμε σε μικρή απόσταση τη Γέφυρα. Στο χώρο αυτό γιορτάζεται κάθε χρόνο η επέτειος της ανατίναξης της γέφυρας, το κορυφαίο γεγονός της Ελληνικής Εθνικής Αντίστασης του Ελληνικού Λαού στη Νεότερη Ιστορία από τις ενωμένες αντιστασιακές οργανώσεις ΕΑΜ και ΕΔΕΣ τη νύχτα της 25ης Νοεμβρίου του 1942. Ήταν το μεγαλύτερο σαμποτάζ στην κατεχόμενη Ευρώπη.

Φυσικά, λίγο αργούτσικα για μεσημέρι, καταλήξαμε στην ταβέρνα του ΤΕΜΠΕΛΗ, όπου φάγαμε, ήπιαμε, χορέψαμε ( με ζωντανή μουσική) και είμαι σίγουρη ότι γυρίσαμε πίσω στην έδρα μας με γεμάτες τις μπαταρίες μας, ελπίζοντας σε μια άλλη εκδρομή μας.

Ευχαριστώ όλους που συμμετείχαν και μάλιστα την υπαρχηγό Άννα Ανθίμου που με βοήθησε τα βέλτιστα για την έκβασή της.

Καίτη Ευκλείδου

Το ημερολόγιο έδειχνε επιτέλους Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2013.
Το άγχος των προηγούμενων ημερών για τις αλλοπρόσαλλες μετεωρολογικές προβλέψεις της περιοχής που θα επισκεπτόμασταν, είχε φτάσει σ’ ένα τέλος. Η ηρεμία και η καθαρότητα του ουρανού της Ν. Ιωνίας, μετά τις αλλεπάλληλες βροχές των προηγούμενων ημερών, μας αναθάρρησε και μας γέμισε με αισιόδοξα μηνύματα για την όμορφη έκβαση της εκδρομής που θα ακολουθούσε.

Η προσμονή λοιπόν για την εκδρομή της Άτταλης είχε τελειώσει, και στις 7 η ώρα το πρωί ξεκινάγαμε για την εξερεύνηση μίας ακόμη «άγνωστης» γωνιάς της όμορφης κεντρικής Εύβοιας.

Αν και είχαμε από νωρίς πρωινό ξύπνημα, εντούτοις υπήρχε καλή διάθεση στην ομάδα.
Αφού ξεκινήσαμε με μία μικρή καθυστέρηση και δυστυχώς με κάποιες απώλειες της τελευταίας στιγμής… μετά από περίπου 1 ώρα συναντήσαμε λίγο πριν την Νέα Αρτάκη τον κ. Κώστα.
Ο κ. Κώστας, πεπειραμένος πεζοπόρος του Ορειβατικού Συλλόγου Χαλκίδας, θα μας βοηθούσε με την εμπειρία του στην περιήγησή μας γύρω από την Άτταλη.
Αφού παραλάβαμε τον κ. Κώστα, σταματήσαμε και για το καθιερωμένο καφεδάκι μας στο ήσυχο λιμανάκι της Ν. Αρτάκης.

Μετά από περίπου μισή ώρα και περνώντας διαδοχικά από Ψαχνά και Τριάδα φτάσαμε στην Άτταλη.
Εκεί μας περίμενε ο κ. Θανάσης, κάτοικος Άτταλης, ο οποίος θα ήταν και ο οδηγός της πεζοπορίας που θα ξεκινούσε στα βουνά περιμετρικά της Άτταλης.

Αφού ετοιμαστήκαμε, η εκκίνηση δόθηκε και ο Ξένιος Δίας φώναξε παρών λίγες στιγμές μετά το ξεκίνημα… αφού η κα. Μαρία, σύζυγος του κ. Θανάση μας φίλεψε με λίγο ζεστό τσάι, σπιτικό κέικ και τσιπουράκι.

Ακολουθώντας παλαιό βατό μονοπάτι και κινούμενοι βορειοδυτικά, η διαδρομή ήταν φανταστική, περιτρυγιρισμένη με δάσος, λίγο ανηφορική, και η οποία μετά από περίπου μιάμιση ώρα κατέληγε στον παλιό ερειπωμένο πλέον οικισμό του Απόγκρεμνου.
Ο οικισμός Απόγκρεμνος ή Απόκριμνος είναι η παλαιά Άτταλη. Βρίσκεται σε κάθισμα απόκρημνης κορυφής βουνού. Το όνομά του μαρτυρεί το βραχώδες του εδάφους. Ο οικισμός κτίστηκε εκεί εξαιτίας κάποιας επιδρομής των Φράγκων κατά των γύρω οικισμών, μετά την οποία εξαναγκάστηκαν οι κάτοικοι να εγκαταλείψουν. Υπολείμματα πέτρινων κατοικιών είναι ακόμα ορατά, καθώς και η εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης.
Όπως μας περιέγραψε ο κ. Θανάσης, κατά την επανάσταση του 1821 οι κάτοικοι του Απόγκρεμνου βοήθησαν πολύ τον αγώνα αφού το δύσβατο της περιοχής αποτέλεσε καταφύγιο των αγωνιστών. Οι κάτοικοι άρχισαν να εγκαταλείπουν τον Απόγκρεμνο μετά το 1890 για να κατοικήσουν πλέον πιο χαμηλά στην Άτταλη.

Από το εκκλησάκι Κωνσταντίνου και Ελένης και μετά από μικρή στάση, ανηφορίσαμε προς την κορυφή Τούρλα. Φτάνοντας λοιπόν στο υψηλότερο σημείο της διαδρομής μας, περίπου 650μ, υπέροχη θέα ανοίχτηκε ολόγυρά μας. Στο βάθος και στα ανατολικά μας διακρίναμε την χιονισμένη Δίρφη, στα νότια φαίνονταν τα χωριά Άτταλη, Μακρυκάπα, Καθενοί με τον κάμπο τους και πίσω μας στα βόρεια η δεύτερη ψηλότερη κορφή της Δίρφης η Ταναΐδα.

Μετά από αρκετές φωτογραφίες που «τραβήξαμε» σ’ αυτό το υπέροχο πέτρινο μπαλκόνι, κατηφορίσαμε πάλι προς τον Απόγκρεμνο και το εκκλησάκι Κωνσταντίνου και Ελένης όπου και αφού το επισκεφτήκαμε, ακολούθησε «τσιμπολόγημα» λιτό και απέριττο… όπως πάντα άλλωστε!

Το πιο δύσκολο και απαιτητικό κομμάτι της διαδρομής θα ήταν και η κατάβασή μας πλέον προς την Άτταλη με είσοδο από άλλο μονοπάτι στα βορειανατολικά του χωριού. Με μεγάλη προσοχή λόγω ολισθηρότητας και με αρκετή κούραση από το ανέβασμα, αρχίσαμε να κινούμαστε προς το χωριό.

Το τέλος της πεζοπορίας μας, μας βρήκε να περπατάμε μέσα σε ρεματιά περικυκλωμένη από μεγάλα πλατάνια τα οποία κατέληγαν στο χωριό.

Στο ταβερνάκι που πήγαμε ακολούθησε γεύμα για λιτοδίαιτους… καθώς και κόψιμο της πίτας για τα 5 χρόνια αυτού του κομματιού του Φ.Ο.Ν.Ι., που εμείς ονομάζουμε «Νεολαία»… για όσους είναι αλλά και αισθάνονται νέοι!

Ήταν μια υπέροχη μέρα με θεσπέσιο καιρό… όπως έδειχναν οι καλοί οιωνοί του ξεκινήματος της μέρας και το τελείωμα της εκδρομής θα μας έβρισκε με συννεφιά και βροχή κάπου στην Εθνική οδό στο δρόμο της επιστροφής προς Ν. Ιωνία, αλλά και στην καρδιά μας…
Με προσμονή λοιπόν για την επόμενη!

Πολλές ευχαριστίες από μέρους μου, στους:
Παναγιώτη, Στέλιο, Γιάννη για την αναγνωριστική εκδρομή στην Μελούνα (που τελικά δεν έγινε αλλά δεν παύει το γεγονός ότι τους ταλαιπώρησα εκείνη την ημέρα),
Γκέλυ και Άρη για την εναλλακτική ιδέα της Άτταλης, τις συνεννοήσεις με τον Ε.Ο.Σ. Χαλκίδας, καθώς και την αναγνωριστική που έκαναν μία εβδομάδα προτού πάμε με τον Σύλλογο,
κ. Κώστα και κ. Θανάση γιατί με τέτοιους ανθρώπους που αγαπάνε, σέβονται και προωθούν τα καλά των τοπικών κοινωνιών που ζούνε, όχι μόνο ο τόπος τους, αλλά και η χώρα μας θα ορθοποδήσει και θα πάει επιτέλους μπροστά, και Χρήστο Ιωάννου που εάν δεν υπήρχε αυτός, με την καλώς εννοούμενη τρέλα του και το πάθος του, να τρέχει τα θέματα της «Νεολαίας» και να αντέχει τις ταλαιπωρίες που του δίνουμε κάθε φορά…δεν θα υπήρχε και η δυνατότητα να κάνουμε όλες αυτές τις όμορφες εξορμήσεις και περιηγήσεις, ολόγυρα στην Ελλάδα μας.
Ο Αρχηγός
Δημήτρης Παπαζαχόπoυλος

Στις 9 Φεβρουαρίου του 2013 ξεκινήσαμε όλα τα (παιδάκια) του ομίλου μας να κατακτήσουμε τις βουνοκορφές!!!!!

Δρόμο πήραμε, δρόμο αφήσαμε, φτάσαμε σε ένα πολύ όμορφο χωριό το Μενίδι για μεσημεριανό. Η βροχή έπεφτε με το τουλούμι, το πολύ κακό είναι ότι ξεχάσαμε να κάνουμε σύμβαση με το Θεό για να εξασφαλίσουμε καλά καιρικά φαινόμενα. Η διαδρομή μας μετά έως και τα Γιάννενα ήταν καλή από απόψεως καιρού, γιατί από απόψεως κεφιού και καλής διάθεσης ήταν πάνω από καλή. Όταν ανηφορήσαμε το βουνό και πλησιάζαμε το Τσεπέλοβο άρχισε να πέφτει χιόνι, που στη συνέχεια πύκνωσε. Για να μη σας κουράζω, έπεσε τόσο πολύ χιόνι από το απόγευμα έως την άλλη μέρα το πρωί που βάλαμε και στη τσέπη μας και στα μπατζάκια μας ::: 60 εκατοστά χιόνι!!!

Όπως σωστά και σοφά αποφάσισε ο αρχηγός μας κ. Τσεσμελή παραμείναμε στο Τσεπέλοβο, γιατί ήταν επικίνδυνο να μετακινηθεί το πούλμαν για να επισκεφθούμε τα χωριά που ήταν σο πρόγραμμα. Θα περιμένετε να σας αναφέρω ότι μαραζώσαμε, αμ δε!!! Μείναμε σε ένα πολύ ωραίο ξενοδοχείο με θέα εξαιρετική Οι ιδιοκτήτες του ήταν φιλόξενοι, εξυπηρετικοί και μαγείρευαν πολύ ωραία φαγητά και φρόντιζαν ώστε ο υποτιθέμενος αποκλεισμός μας να γίνει όσο το δυνατό καλύτερος. Το αποτέλεσμα ο ένας εκ των ιδιοκτητών να γίνει Ντι-τζέι , να μας βάζει τραγούδια και να μετατρέψουμε το ξενοδοχείο σ κέντρο διασκέδασης. Διασκεδάσαμε πάρα πολύ (ελπίζω όλοι).

Κάναμε βόλτες στο χωριό μέσα στο χιόνι, ήταν κάτι διαφορετικό από αυτό που περιμέναμε, αλλά ήταν πανέμορφα. Μείναμε στο Τσεπέλοβο 2 μέρες, αλλά δεν καταλάβαμε το χρόνο γιατί διασκεδάσαμε πολύ μεταξύ μας. Ο δε τρελός αλλά ωραίος ξενοδόχος τη Δευτέρα το πρωί που φεύγαμε μας ξεκίνησε την ημέρα με τσιφτετέλια (εννοείται ότι το μπαλέτο χόρεψε πρωί-πρωί.

Μετά κατηφορίσατε σιγά-σιγά με τον αγαπημένο μας και εξαιρετικό οδηγό Παναγιώτη για το Μέτσοβο. Άλλο χιόνι εκεί. Βέβαια καθαροί οι δρόμοι και προσπελάσιμοι. Πολύ ωραίο το Μέτσοβο!!! Η γεύση από αυτή την εκδρομή της παρέας μου και η δική μου είναι πάρα πολύ γλυκιά και άλλη φορά όταν πάμε εκδρομή να κάνουμε συμβόλαιο με το Θεό για να εξασφαλίσουμε τα κατάλληλα καιρικά φαινόμενα για να εκτελείται το πρόγραμμα ΑΚΡΙΒΩΣ!!!

ΥΓ: Όταν δεν είσαι γκρινιάρης και γρουσούζης με οποιεσδήποτε συνθήκες μπορείς να περάσεις καλά.

Αλέκα Παπαβασιλείου
Μέλος ΦΟΝΙ