Αυτό το ταξίδι μας ήταν όνειρο ζωής για τους περισσότερους από εμάς. Ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα χάρη στον Φ.Ο.Ν.Ι.

Το ημερολόγιο μας έγραφε…ΣΑΒΒΑΤΟ 22 Μαρτίου 2014

Η ημέρα έδειχνε από νωρίς την καλή της διάθεση, ήταν η ίδια διάθεση που θα μας συνόδευε καθ’όλη την πολύωρη διάρκεια του ταξιδιού μας προς την Ξάνθη.
Οι αρχηγοί μας τους οποίους αρκετοί από εμάς γνώριζαν εκείνη την ημέρα, έδειχναν από την πρώτη στιγμή ότι θα έκαναν τα πάντα για να μείνει σε όλους μας αυτή “ η απόδραση” αξέχαστη.
Μόλις φτάσαμε στο σημείο συνάντησης μας και αφού συστηθήκαμε και πήραμε τις ονομαστικές κάρτες μας (για να γνωριστούμε πιο γρήγορα),με τα τηλέφωνα των αρχηγών μας, ξεκινήσαμε την πορεία μας προς την Ξάνθη.
Μετά από όλες τις απαραίτητες στάσεις για καφέ, το μεσημέρι φτάσαμε στην παραλιακή Ασπροβάλτα, για ένα γρήγορο αλλά απολαυστικό μεσημεριανό με θέα το “απέραντο γαλάζιο”.
Το απόγευμα κατά τις πέντε φτάσαμε στην πανέμορφη Ξάνθη όπου ο κος. Πασχάλης Ξανθόπουλος (διευθυντής του λαογραφικού μουσείου Ξάνθης) περίμενε για να μας ξεναγήσει στην γραφική και γεμάτη ιστορία Παλιά πόλη της Ξάνθης και στην συνέχεια στο Λαογραφικό της μουσείο.
Η Ξάνθη απλωνόταν νωχελικά επάνω στην πλαγιά .
Πλακόστρωτα σοκάκια , πανέμορφες αυλές , χρώματα και …μυρωδιές. Μάλιστα μυρωδιές ! Αυτή η πόλη μύριζε ωραία.
Ο κος. Ξανθόπουλος μέσα από τις περιγραφικές ιστορικές αναδρομές του μας μετέφερε σε μια άλλη μαγική εποχή. Αν άφηνες το μυαλό σου να ταξιδέψει στον χρόνο, μπορούσες να φανταστείς καπνεμπόρους και αστούς με ημίψηλα να περιδιαβαίνουν την πόλη, την εποχή που στην Ξάνθη τα καπνά και το καπνεμπόριο ήκμαζαν και έκαναν αυτό το μέρος της Ελλάδας να μοιάζει με ένα μικρό Παρίσι….
Νωρίς το βράδυ αφήσαμε πίσω μας την Ξάνθη και την πλούσια ιστορία της και αρχίσαμε την ανάβασή μας προς την οροσειρά της Ροδόπης για να φτάσουμε στον τελικό προορισμό μας, τα Κομνηνά Σταυρούπολης και στους “ μεσαιωνικούς πύργους” του ξενοδοχείου μας, με τα ελάφια, τα αγριογούρουνα, τις στρουθοκαμήλους και πολλά άλλα ξεχωριστά ζώα, όπως ξεχωριστό ήταν όλο το τοπίο σ΄αυτή την περιοχή της πατρίδας μας.
Τέλος, αυτή η πρώτη μας μέρα έκλεισε με δείπνο στο ξενοδοχείο, με παραδοσιακή τοπική κουζίνα (μαγειρευτό αγριογούρουνο), όπου μετά από αυτή την γεμάτη εικόνες ημέρα είχε έρθει η στιγμή της ξεκούρασης.

Το ημερολόγιο μας έγραφε…ΚΥΡΙΑΚΗ 23 Μαρτίου 2014

Αυτή την Κυριακή το πρόγραμμα μας έγραφε πεζοπορία στο δάσος Χαϊντούς και επίσκεψη στο καταρράκτη Λειβαδίτη.
Η μέρα μας ξεκίνησε με πρωινό σε ένα πλούσιο μπουφέ στο ξενοδοχείο. Η σημερινή μας δράση θα ήταν αρκετά κουραστική μια και θα κάναμε πορεία 18χλμ.
Ξεκινώντας με το πούλμαν από τα Κομνηνά, φτάσαμε στο χωριό Λειβαδίτης, ένα μικρό χωριό μέσα στην “καρδιά” στην οροσειρά της Ροδόπης, με μόλις επτά κατοίκους.
Εδώ από αυτό το σημείο θα άρχιζε η πεζοπορία μας, διάρκειας περίπου έξι ωρών. Το τοπίο ήταν μοναδικό, πεζοπορούσαμε μέσα σε ένα πυκνό δάσος οξιάς και σημύδας, που όμως λόγω τις αρχής της Άνοιξης δεν είχε προλάβει να φυλλώσει .

Η διαδρομή είχε δυσκολίες και πολλές υψομετρικές εναλλαγές αλλά ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα με μοναδικές εικόνες , που όμως δεν μαρτυρούσαν με τίποτα το καλά κρυμμένο μυστικό τους…την ύπαρξη του καταρράκτη Λειβαδίτη. Μετά από αρκετή ώρα καταφέραμε να προσεγγίσουμε τον καταρράκτη. Τα νερά του έπεφταν κατακόρυφα από ύψος 40μέτρων με τρομερό πάταγο χαρίζοντας πλούσια βλάστηση στους γύρω βράχους. Τραβήξαμε τις απαραίτητες πόζες , κάναμε διάλειμμα για φαγητό και ξεκούραση πολύ κοντά στην “ρίζα” του καταρράκτη και ξαναπήραμε τον ανηφορικό δρόμο της επιστροφής μας προς το σημείο που μας περίμενε το πούλμαν. Αυτή η έντονη άλλα μοναδική πορεία είχε φτάσει αισίως στο τέλος της.
Στο ξενοδοχείο μας περίμενε ένα χορταστικό γεύμα και τα δωμάτια μας, για την απαραίτητη ξεκούραση, διότι πάντα βάσει προγράμματος είχαμε και συνέχεια….
Το απόγευμα κατά τις επτά ξεκινήσαμε για ακόμα μία επίσκεψη στην Ξάνθη…βραδινή αυτή την φορά. Κάποιοι έκατσαν στα καφέ της παλιάς πόλης, άλλοι πάλι στα παραδοσιακά ζαχαροπλαστεία γεύτηκαν τα μοναδικά γλυκά της, άλλοι απλώς περιπλανήθηκαν μέσα στα γραφικά της σοκάκια. Αργά το βράδυ επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας.

Το ημερολόγιο μας έγραφε…ΔΕΥΤΕΡΑ 24 Μαρτίου 2014

Επιτέλους είχε έρθει η ώρα για την “Απόδραση μας στο μεγάλο ποτάμι”, είχε έρθει η μέρα του Νέστου!
Νέστος ένα από τα πέντε μεγαλύτερα ποτάμια της Ελλάδας. Ένα ιδιαίτερο ποτάμι, γεμάτο ιστορία και περίεργη ομορφιά. Χαρακτηρίζεται από παράξενους “μαιανδρισμούς”, κάτι που το κάνει μοναδικό στο είδος του στον ελληνικό χώρο. Μέσα σ’αυτή την μοναδική ομορφιά βρεθήκαμε και εμείς, μέσα στα διπλά καγιάκ μας με τις νεοπρέν στολές και τα σωσίβια μας, να διασχίζουμε κωπηλατώντας 22χλμ. και απολαμβάνοντας την ηρεμία και την γαλήνη του ποταμού.
Είδαμε την σπάνια χλωρίδα που βρισκόταν από την εποχή των δεινοσαύρων γαντζωμένη στους βράχους τις κοίτης του ποταμού, ακούσαμε και είδαμε μοναδικά πουλιά που ήρθαν να μας επιστήσουν την προσοχή γιατί δεν ήμασταν και τόσο ήσυχοι όσο άρμοζε μέσα σ’αυτή την γαλήνια φύση του ποταμού.
Μόνο πέντε ώρες μείναμε φιλοξενούμενοι αυτής της ανεπανάληπτης φυσικής ομορφιάς, είχε έρθει η ώρα να προσαράξουμε στο χωριό Τοξότες, να αλλάξουμε ρούχα, να αποχαιρετήσουμε τον φιλόξενο και μοναδικό Νέστο, με την υπόσχεση μέσα στο μυαλό των περισσοτέρων από εμάς, κάποτε να καταφέρουμε να ξαναβρεθούμε εκεί. Μαγεμένοι λοιπόν αλλά και αρκετά κουρασμένοι από αυτό που είχαμε καταφέρει, πήραμε το τρένο και μέσω της γραφικής παραποτάμιας διαδρομής φτάσαμε στην Σταυρούπολη όπου εκεί μας περίμενε το πούλμαν για να μας πάει στο ξενοδοχείο μας.
Όμως κι αυτή η μέρα δεν είχε φτάσει ακόμα στο τέλος της. Μετά από λίγη ώρα ξεκούρασης, συναντηθήκαμε όλοι μαζί στην τραπεζαρία του ξενοδοχείου μας…εκεί μας περίμεναν δύο εκπλήξεις για τις οποίες είχαν φροντίσει οι αρχηγοί μας, ο Αντώνης και η Πηνελόπη.
Στα τραπέζια μας υπήρχαν μικρά υφασμάτινα πουγκάκια που μέσα είχαν βότσαλα και μια μικρή αγριοβιολέτα που μοσχοβολούσε (αναμνηστικά δώρα) από τον Νέστο, το καρτελάκι που ήταν δεμένο το πουγκί έγραφε “χρώματα και αρώματα από την απόδρασή μας στο μεγάλο ποτάμι”. Η δεύτερη έκπληξη ήταν μία μεγάλη κάρτα διπλής όψης που μας εξηγούσε τι ήταν η ποντιακή λύρα και πως χορεύονταν οι ποντιακοί χοροί. Αυτή η έκπληξη συνοδευόταν και από τους ξεχωριστούς ήχους της ποντιακής λύρας μέσα από το παίξιμο του Τάκη, του πόντιου λυράρη που βρέθηκε κοντά μας για να μας διασκεδάσει με την παραδοσιακή μουσική του τόπου που βρισκόμασταν, του τόπου του, της Θράκης.

Το ημερολόγιο μας έγραφε…ΤΡΙΤΗ 25η Μαρτίου 2014

Η ημέρα της εθνικής εορτής μας, και η ευκαιρία μας για την πραγματοποίηση αυτής της “απόδρασης” μας, που σήμερα το βράδυ θα τελείωνε.
Αφού αποχαιρετήσαμε τους “μεσαιωνικούς πύργους” μας και όλους όσους μας εξυπηρέτησαν και μας φιλοξένησαν με τον καλύτερο τρόπο, σ΄αυτό το διαφορετικό μέρος, βγάλαμε την αναμνηστική μας φωτογραφία και με δυσκολία μπήκαμε στο πούλμαν…
Αφήσαμε πίσω μας την φιλόξενη Ξάνθη και πήραμε τον μελαγχολικό (όπως πάντα) δρόμο της επιστροφής.
Μια στάση στα Λουτρά Λαγκαδά ήταν ότι έπρεπε για να χαλαρώσουν τα κουρασμένα κορμιά μας και να καθαρίσει το μυαλό μας από την θλίψη της επιστροφής.
Θα θυμόμαστε για πάντα το μεγαλείο της φύσης , την αρχοντιά της Ξάνθης και τους υπέροχους ανθρώπους της. Ζεστοί , φιλόξενοι , εξυπηρετικοί.
Είναι αλήθεια ότι αφήσαμε πίσω μας εκκρεμότητες. Πράγματα που θέλαμε να δούμε αλλά δεν προλάβαμε. Εδώ είμαστε να το ξανακάνουμε. Πιστεύουμε ότι ο Φ.Ο.Ν.Ι. μας θα μας ξαναδώσει αυτήν την ευκαιρία και όλοι εμείς οι ίδιοι άνθρωποι να ξαναβρεθούμε και να ξαναζήσουμε αυτή την μοναδική εκδρομή σ΄αυτό το μοναδικό μέρος της πατρίδας μας, στην ΞΑΝΘΗ.

Γκέλυ Μπέγκα /Μέλος ΦΟΝΙ

Ο Φ.Ο.Ν.Ι ψάχνει να βρει , να επισκεφθεί και να περπατήσει τόπους της πατρίδας μας με ιστορία και με φυσική ομορφιά. Αυτή τη φορά επιλέξαμε έναν τόπο που αποτελεί το τέλειο ορμητήριο για αποδράσεις στο βουνό του ΠΑΡΝΩΝΑ αλλά και στο ΜΥΣΤΡΑ και τον ΤΑΥΓΕΤΟ. Το ΓΕΡΑΚΙ είναι ο άγνωστος «μικρός Μιστράς» που μέχρι τώρα δεν είχαμε επισκεφθεί.

Πρωινό Σαββάτου 3/5/14 αναχωρήσαμε για την καινούργια εξερεύνηση μας.
Φθάσαμε στο ΓΕΡΑΚΙ όπου μας περίμενε ένας μόνιμος κάτοικος του χωριού, Γερακίτης από τη Μητέρα του ,ο οποίος ανέλαβε να μας ξεναγήσει και να μας αφηγηθεί την ιστορία του. Ο τόπος αυτός κατοικήθηκε πριν από 6000 χρόνια. Το κάστρο του χρονολογείται από το 1209 και βρίσκεται 2 χλμ ανατολικά του χωριού.

Σε κάθε σημείο της ερειπωμένης παλιάς πολιτείας , υπάρχει πληθώρα βυζαντινών ναών. Η επίσκεψη από κοντά δεν ήταν δυνατή, λόγω έργων αναστηλώσεων του Κάστρου. Έτσι το είδαμε εκ του μακρόθεν και νοητά με την αφήγηση του Κου Πρεβεδώρου, ήταν σαν να βρισκόμαστε εκεί. Εντυπωσιακός ο Αγ. Αθανάσιος με λίγες αξιόλογες αγιογραφίες , στο τέλος του οικισμού προς το Κάστρο. Στο κέντρο της πόλης συναντήσαμε τον ενοριακό Ναό της Κοιμ. της Θεοτόκου, ναός του 1702, με επιβλητικό κωδωνοστάσιο και ξυλόγλυπτο τέμπλο. Το πέτρινο Δημοτικό σχολείο εντυπωσιακό και κοντά του πάνω στο δρόμο οι μικροί Άγιοι Θεόδωροι.
Αφήσαμε για λίγο το ΓΕΡΑΚΙ και κατευθυνθήκαμε προς το χωριό ΒΡΟΝΤΑΜΑ. Σε μια απότομη χαράδρα πάνω από τον ποταμό ΕΥΡΩΤΑ, βρίσκεται το μνημείο του Παλαιομονάστηρου. Πρόκειται για σπηλαιώδη ναό του 12ου αιώνα, ακανόνιστα χτισμένου, που η οχυρωματική του θέση, προστάτευε τους κατοίκους που κρύβονταν εκεί, από τα στρατεύματα του ΙΜΠΡΑΗΜ ΠΑΣΑ, που τους έκαψε το 1825. Υπάρχουν τοιχογραφίες που κοσμούν το ναό. Το Παλαιομονάστηρο έχει χαρακτηρισθεί ιστορικό – θρησκευτικό μνημείο. Η ομορφιά της τοποθεσίας καταπληκτική, το πράσινο οργίαζε και η εικόνα του Ευρώτα σε άφηνε άφωνο. Όλοι εκστασιάσθηκαν από τη θέα που αντίκρισαν.

Επιστροφή στο ΓΕΡΑΚΙ για γεύμα στην τοπική ταβέρνα «ΤΟ ΑΧΝΑΤΙ». Καλό φαγητό, καλό κρασί και προπάντων απερίγραπτη η θέα του Λακωνικού κάμπου.
Λίγη ξεκούραση στο ξενοδοχείο <<ΟΑSI>> στη ΣΚΑΛΑ και το βράδυ όλοι μαζί στο ουζερί «ΣΟΥΣΟΥΡΟ» , για το ομαδικό ξεφάντωμα.

Κυριακή πρωί αναχωρούμε. Αφήνουμε τη Λακωνία και ανηφορίζουμε την πανέμορφη καταπράσινη ορεινή ΚΥΝΟΥΡΙΑ. Πρώτη μαγευτική εικόνα το χωριό ΚΟΣΜΑΣ και ακολουθεί μια μικρή στάση στη Μονή Ελώνης. Προσκύνημα, απαραίτητες φωτογραφίες της θέας της Μονής και προορισμός το ΛΕΩΝΙΔΙΟ με τα διάσπαρτα όμορφα αρχοντικά, με τις όμορφες αυλόπορτες. «Καούρ εκοκιάτε» (Καλώς εκοπιάσατε) γράφει η πινακίδα και εμείς αφού μας καλωσόριζε, καθίσαμε να γευτούμε τον καφέ μας ,το δροσερό νεράκι και μια μικρή βόλτα στα δρομάκια του.

Επόμενος σταθμός μας το πανέμορφο ΑΣΤΡΟΣ. Γεύμα με θέα τη θάλασσα. Η ώρα περνά και πρέπει να αφήσουμε πίσω μας την όμορφη παραλία για να βρεθούμε στα ΙΣΘΜΙΑ και στη συνέχεια στη Νέα Ιωνία , χαρούμενοι με γεμάτες τις μπαταρίες μας μέχρι την επόμενη εξόρμηση μας στη φύση.

Το μέλος του ΦΟΝΙ
Αγγελική Παναγιώτου

Σάββατο πρωινό, πρώτη του Φλεβάρη, ημέρα συννεφιασμένη και μια ομάδα μελών του Φ.Ο.Ν.Ι. απτόητοι ξεκινήσαμε μια εκδρομή, ταξίδι στην ιστορία του Βωξίτη.

Μετά την στάση για το πρωινό καφέ για να ανοίξει καλά το μάτι μας, φθάσαμε στο ΜΕΤΑΛΛΕΥΤΙΚΟ ΠΑΡΚΟ ΦΩΚΙΔΑΣ.

Πρώτη επίσκεψη η λεγόμενη ΜΠΛΕ αίθουσα, όπου προβλήθηκε η ταινία «η ιστορία του βωξίτη», ένα μείγμα μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ που αφηγείται η μικρή Μαρία, κόρη και εγγονή μεταλλωρύχου από την Άμφισσα, με θέμα τη μεγάλη ιστορία των Ορυχείων της ΓΚΙΩΝΑΣ. Ακολούθησε η επίσκεψη στης ΣΤΟΑΣ. Αφού φορέσαμε τα κράνη ασφαλείας, μεταφερθήκαμε με το VAGONETTO, το τρενάκι που χρησιμοποιούσαν οι μεταλλωρύχοι τριάντα χρόνια πριν,200 m κάτω στη γη και ξεναγηθήκαμε σε μια τυπική ημέρα δουλειάς των εργατών της εποχής. Η όλη «αναπαράσταση» είναι εφοδιασμένη με το κατάλληλο οπτικοακουστικό σύστημα για την πιστή απόδοση των εργασιών της εποχής με ήχο και φως! Μέσα από το σύγχρονο σύστημα ατομικής ξενάγησης, ακούσαμε τους μεταλλωρύχους να μιλάνε τη δική τους γλώσσα, «μπαταριά» , «βάρδα» , «φουρνέλοοοο!!» και να χειρίζονται τα μηχανήματα της εποχής εκείνης.

Ο εκθεσιακός χώρος αποτελείτο από τη γεωλογική αίθουσα, το τοπογραφικό εργαστήριο, το χημείο και η αίθουσα Αποκατάστασης Περιβάλλοντος. Η Υπαίθρια Έκθεση Μηχανημάτων αποτελείται από μηχανήματα κυρίως υπόγειας εκμετάλλευσης τα οποία έχουν παροπλιστεί και τώρα εκτίθενται στον αύλειο χώρο του Μεταλλευτικού Πάρκου, δίπλα στο εκκλησάκι της Αγ. Βαρβάρας, προστάτιδας των μεταλλωρύχων.

Εδώ τελείωσε η ξενάγηση και όλοι εκστασιασμένοι αφήσαμε το χώρο του ΠΑΡΚΟΥ, σχολιάζοντας συνεχώς αυτά όλα που ακούσαμε και είδαμε.

Το γραφικό ΓΑΛΑΞΙΔΙ μας περίμενε για το γεύμα μας. Κάναμε βόλτα στα ήσυχα γραφικά σοκάκια, με τα όμορφα παραδοσιακά σπίτια και αγορές παραδοσιακών προϊόντων. Αφήνοντας πίσω το γραφικό ΓΑΛΑΞΙΔΙ φθάσαμε στους ΔΕΛΦΟΥΣ, για τη διανυκτέρευση μας. Τακτοποιηθήκαμε στο ξενοδοχείο και κατά παρέες όλοι ξεχυθήκαμε για γνωριμία στο χωριό ΔΕΛΦΟΙ, μέχρι αργά το βράδυ.

Κυριακή πρωί, ακμαίοι όλοι, ξεκινήσαμε για το ιστορικό και αρχαιολογικό χώρο των ΔΕΛΦΩΝ. Ακολούθησε ξενάγηση στο ΜΟΥΣΕΙΟ, στο οποίο στεγάζονται ευρήματα των ανασκαφών του δελφικού χώρου και αφού θαυμάσαμε και το υπέροχο άγαλμα του ΗΝΙΟΧΟΥ , συνεχίσαμε τη ξενάγηση στον αρχαιολογικό χώρο .

Μετά το τέλος της ξενάγησης, έχοντας χρόνο, αρκετοί τολμηροί , περιηγήθηκαν στον αρχαιολογικό χώρο και ανηφόρησαν προς το ΘΕΑΤΡΟ και το ΣΤΑΔΙΟ. Η ομορφιά του χώρου σε θαμπώνει. Καιρός όμως να γεμίσουμε τις μπαταρίες μας. Το χωριό ΧΡΙΣΣΟ μας περιμένει. Στη ταβέρνα του Φούρλα , αφού γευθήκαμε τα δυναμωτικά παϊδάκια , είπαμε καιρός να κατηφορίσουμε προς Ν .Ιωνία.

Παναγιώτου Αγγελική / Μέλος Φ.Ο.ΝΙ.

ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΤΗΣ Β.ΕΥΒΟΙΑΣ 25 – 26/1/2014

Αν αποζητάς να ξεφύγεις από τη βουή της πόλης και τον συνωστισμό των ανθρώπων, ν’ αδειάσεις τα φορτία του μυαλού σου και να <<αποτοξινωθείς>> από την ένταση της καθημερινότητας ή αλλιώς να <<χαθείς>> από προσώπου γης και να τα ξεχάσεις όλα, δεν έχεις παρά να επιλέξεις ένα από τα Δασικά Χωριά που υπάρχουν σε όμορφα σημεία των ελληνικών βουνών και να ζήσεις την εμπειρία της απόλυτης επαφής με την ορεινή φύση.

Αυτό ακριβώς κάναμε κι’ εμείς, δηλαδή το πεζοπορικό τμήμα του Φ.Ο.Ν.Ι. επιλέξαμε ένα Δασικό Χωριό σε φόντο πράσινο και γαλάζιο. Το Δασικό Χωριό Παπάδες στην Β. Εύβοια.

Μα θα μου πείτε: Δασικό Χωριό πάνω σε Αιγαιοπελαγίτικο νησί? ΝΑΙ!. Αν πρόκειται για την Εύβοια, σίγουρα δεν θα πρέπει να προκαλεί έκπληξη, αφού η δασοκάλυψη του ορεινού κορμού του δεύτερου μεγαλύτερου νησιού της χώρας μας είναι τόσο εκτεταμένη που ευνοεί ένα τέτοιο εγχείρημα.

Ξεκινάμε λοιπόν να γνωρίσουμε την Βόρεια Εύβοια, που πιστέψτε με είναι ένα παραμύθι. Γιατί τα απάτητα πευκοδάση που μοσχοβολάνε ρετσίνι, με τις αμέτρητες διαδρομές, βλέπουν από παντού θάλασσα. Το Αιγαίο, τον Ευβοϊκό, τον Παγασητικό.

Στην πανέμορφη διαδρομή μας, συναντήσαμε το ΠΡΟΚΟΠΙ, όπου και επισκεφθήκαμε την εκκλησία του Αη-Γιάννη του Ρώσου και προσκυνήσαμε το σκήνωμά του.

Ανηφορίζοντας με το πούλμαν, γεμάτοι από κέφι μεν, αλλά με λίγο φόβο στην καρδιά μήπως και ο καιρός μας τα χαλάσει και δεν μπορέσουμε να γνωρίσουμε τις ομορφιές του Ξηρού Βουνού όπου είχαμε προγραμματίσει την πεζοπορία μας , συνεχίσαμε την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα διαδρομή μας μέχρι το ΔΑΣΙΚΟ ΧΩΡΙΟ ΠΑΠΑΔΕΣ, το οποίο διαθέτει 20 ξύλινα σπιτάκια με τζάκι για το χειμώνα και βεράντες για το καλοκαίρι με θέα το βουνό και τη θάλασσα.

Αφού τακτοποιηθήκαμε στα σπιτάκια ξεκινήσαμε για μια μικρή πεζοπορία γύρω από το Δασικό Χωριό . Μετά το τέλος της βόλτας μας επιστρέψαμε για μεσημεριανό φαγητό και ξεκούραση.

Το απόγευμα αφήνοντας πίσω μας τα τοπία του Ευβοϊκού κόλπου, συντονισμένοι με το << χορό >> των στροφών της ορεινής διαδρομής, φτάσαμε στο χωριό ΚΕΡΑΣΙΑ όπου επισκεφθήκαμε ένα από τα πιο άγνωστα μουσεία του νησιού το μουσείο <ΑΠΟΛΙΘΩΜΕΝΩΝ ΘΗΛΑΣΤΙΚΩΝ> το οποίο είχε μεγάλο ενδιαφέρον, καθώς παρουσιάζει την προϊστορική θηλαστικοπανίδα της Εύβοιας, μέσα από τα πολλά ευρήματα που έχουν έρθει στο φως το 1993 από ανασκαφές στην ευρύτερη περιοχή. Απολιθώματα όπως , κρανίο ρινόκερου, χαυλιόδοντας προβοσκιδωτού, αιλουροειδή και ύαινες.

Το βράδυ κόψαμε την πίτα του πεζοπορικού τμήματος, γιορτάσαμε τα γενέθλια ενός φίλου πεζοπόρου και το κάψαμε γλεντώντας με την συνοδεία ζωντανής μουσικής μέχρι πολύ αργά .

Το πρωί μετά το πρωινό, ετοιμαστήκαμε για την πεζοπορία μας στο Ξηρό όρος , που όμως δεν έγινε λόγω κακών καιρικών συνθηκών . Κάποιοι από την ομάδα φόρεσαν τα αδιάβροχά τους και περπάτησαν υπό βροχή και μέσα σε πυκνή ομίχλη , σε μία βατή διαδρομή κοντά στο Δασικό Χωριό.

Γυρίζοντας και αφού υπήρχε διαθέσιμος χρόνος επισκεφθήκαμε την ΜΟΝΗ ΟΣΙΟΥ ΔΑΥΙΔ και τους καταρράκτες του ΔΡΥΜΩΝΑ, ένα από τα βασικά αξιοθέατα της περιοχής μέσα από ευκολοδιάβατο μονοπάτι που έχει διαμορφώσει το Δασαρχείο με τη χρήση φυσικών υλικών, όπως κορμούς και πέτρες.

Μετά το πέρας των δραστηριοτήτων μας, επιβιβαστήκαμε στο πούλμαν και μετά από στάση για μεσημεριανό φαγητό στο ΚΑΛΑΜΟΥΔΙ, πήραμε το δρόμο της επιστροφής για την αγαπημένη μας Νέα Ιωνία.
Πολλά μπράβο στους διοργανωτές της εκδρομής και αναμένουμε και άλλες ακόμα καλύτερες.

Με φιλικούς
και
Εκδρομικούς χαιρετισμούς
Φωτεινή Ιωάννου / Μέλος Φ.Ο.Ν.Ι

ΠΕΝΤΕ ΗΜΕΡΕΣ ΑΞΕΧΑΣΤΗΣ ΕΚΔΡΟΜΗΣ ΣΤΗΝ ΘΡΑΚΗ

Καθιερωμένη πια από τον Φυσιολατρικό Όμιλο Νέας Ιωνίας , η πρωτοχρονιάτικη εκδρομή.

Στο τέλος λοιπόν του 2013 στις 29 Δεκεμβρίου 50 περίπου μέλη και φίλοι του Ομίλου ξεκινήσαμε πολύ πρωί από την Νέα Ιωνία με διάθεση, με κέφι για την όμορφη σε κάθε εποχή Θράκη.

Η πρώτη ημέρα κύλισε με τραγούδια και τα ανεπανάληπτα ανέκδοτα του Προέδρου μας και αρχηγού της εκδρομής αλλά και με ανυπομονησία και προσμονή γι’ αυτά που θα βλέπαμε. Αφού κάναμε τις απαραίτητες στάσεις στα Καμένα Βούρλα, στα Τέμπη και στην Μεθώνη σταματήσαμε λίγο πριν την Καβάλα όπου και πήραμε μαζί μας , τον ξεναγό μας ,τον Ιωάννη, έναν νέο και πολυτάλαντο άνθρωπο. Νωρίς το βράδυ φθάσαμε στο πολύ καλό ξενοδοχείο μας το ΘΡΑΚΗ ΠΑΛΑΣ .

Την δεύτερη ημέρα προορισμός μας ήταν οι Νομοί Ξάνθης και Ροδόπης. Σταθήκαμε για λίγο στο Πόρτο Λάγος όπου μέσα στην λίμνη Βιστωνίδα επισκεφθήκαμε τα 2 εκκλησάκια, που ανήκουν στο Άγιο Όρος. Στην συνέχεια φθάσαμε στα Άβδηρα και επισκεφθήκαμε το μουσείο με τα ανεκτίμητα εκθέματα. Μετά περάσαμε μέσα από την Ξάνθη και κάναμε μια βόλτα στο πιο κοντινό πομακοχώρι την Σμίνθη. Λίγο μετά το μεσημέρι φθάσαμε στην Ξάνθη και αφού περπατήσαμε στα σοκάκια της παλιάς πόλης ,μείναμε για αρκετή ώρα ελεύθεροι για φαγητό και για περιήγηση στην πόλη. Ξεκινήσαμε κατόπιν για την Κομοτηνή .Εκεί ξεναγηθήκαμε και περπατήσαμε στα στενάκια και στα μαγαζιά της παλιάς πόλης , αγοράσαμε παραδοσιακά γλυκά και ταχίνι και μετά πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για το ξενοδοχείο μας.

Την Τρίτη ημέρα προορισμός μας ήταν ο Έβρος. Πρώτος μας σταθμός οι Φέρρες , όπου επισκεφθήκαμε και ξεναγηθήκαμε στον ιστορικό βυζαντινό ναό της Παναγίας της Κοσμο-σώτειρας . Δεύτερος σταθμός μας ήταν το Δάσος της Δαδιάς , όπου με ειδικά λεωφορεία μεταφερθήκαμε στο παρατηρητήριο , όπου παρακολουθήσαμε τα άγρια πτηνά να παίρ-νουν την τροφή τους. Τρίτος μας σταθμός το ωραίο Διδυμότειχο ,όπου περιηγηθήκαμε στα αξιοθέατα και δεν παραλείψαμε να πιούμε και το καφεδάκι μας. Το μεσημέρι γευματίσαμε σε μια καταπληκτική ταβέρνα , λίγο πριν το Σουφλί και μετά επισκεφθήκαμε το Σουφλί όπου επισκεφθήκαμε και το Μουσείο Μετάξης. Νωρίς το βράδυ επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για να ξεκουραστούμε για το πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν. Το βράδυ στο ρεβεγιόν ξεφαντώσαμε για τα καλά και μείναμε να διασκεδάζουμε και μετά την άφιξη του 2014.

Η πρωτοχρονιά ήταν αφιερωμένη στην ωραία Αλεξανδρούπολη. Ξυπνήσαμε με την ησυ-χία μας και περάσαμε από το κέντρο της πόλης με κατεύθυνση το χωριό Μαΐστρος για να επισκεφτούμε το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας. Ύστερα από την ξενάγηση επιστρέψαμε στην Αλεξανδρούπολη όπου άλλοι πήγαν στις καφετέριες και άλλοι αναζήτησαν ψαροταβέρνες. Το βράδυ είμαστε ελεύθεροι.

Όλα τα ωραία τελειώνουν κάποτε. Έτσι έφτασε και η ημέρα της επιστροφής. Γεμάτοι από όμορφες αναμνήσεις ξεκινήσαμε για την Νέα Ιωνία. Στην επιστροφή σταματήσαμε στην Νέα Καρβάλη που επισκεφτήκαμε τον Ναό του Αγίου Γρηγορίου και αγοράσαμε και τους γνωστούς κουραμπιέδες της Νέας Καρβάλης . Μετά από τις καθιερωμένες στάσεις επιστρέψαμε στην Νέα Ιωνία με ευχές για ένα ευτυχισμένο 2014 και την γνωστή μας πια ευχή «Πάντα τέτοια».

Μια ομάδα εκδρομέων του Φυσιολατρικού ξεκίνησε για μια νέα εξόρμηση προς τη φύση. Προορισμός μας η ΔΑΒΙΑ-ΜΟΝΗ ΑΝΩ ΧΡΕΠΑΣ. Αρκετά νέα πρόσωπα, συνέθεταν την ομάδα των εκδρομέων. Περίμεναν πώς θα εξελιχθεί η ημερήσια απόδραση τους από την Αθήνα. Σύντομα όλοι έγιναν μια χαρούμενη παρέα. Αστεία, πειράγματα, μουσική, και κανένα ανέκδοτο ελαφρύ γιατί η Αρχηγός δεν μπορεί να πει πιπεράτα. Έτσι αφήσαμε την εθνική οδό και αφού περάσαμε το κέντρο της Τρίπολης, κάνοντας μια διαδρομή 10 χλμ. μέσα στα έλατα, βρεθήκαμε στη Μονή, ριζωμένη στα 1300 μ. ύψος πάνω σε πλαγιά του Μαινάλου. Η θέα καταπληκτική. Στα πόδια μας απλωνόταν όλο το μαντινειακό οροπέδιο. Μας υποδέχθηκαν οι μοναχές και μετά τα παραδοσιακά κεράσματα, κατάπληκτοι όλοι από τη θέα, αφού την αποθανατίσαμε με τις φωτογραφικές μηχανές, και συγχρόνως και στη μνήμη μας , κατηφορίσαμε για τη Δαβιά.

Ένα μικρό χωριό, μέσα στο πράσινο. Με σύμμαχο την ηλιόλουστη ημέρα, μερικοί έκαναν μια μικρή βόλτα , και οι τολμηρότεροι μεγαλύτερη. Γευματίσαμε στο χωριό. Επόμενος σταθμός μας η κατάφυτη από έλατα, πεύκα και καστανιές ΒΥΤΙΝΑ, για το καφεδάκι μας και την αγορά των προϊόντων της περιοχής. Αφού γέμισαν τα πνευμόνια μας καθαρό αέρα, καιρός να κατηφορίσουμε προς Νέα Ιωνία, όλοι με τις καλύτερες εντυπώσεις για τη φυσιολατρική διαδρομή μας.

Παναγιώτου Αγγελική

«Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη……..»

‘Ολο και συχνότερα τα τελευταία χρόνια εύχομαι πριν από κάθε ταξίδι «να΄ναι μακρύς ο δρόμος». Μεγαλώνει έτσι η προσμονή, η Ιθάκη γίνεται πιο ποθητή. Τι κι΄αν συμβαίνει να΄ναι γνωστή η διαδρομή. Στην πραγματικότητα ποτέ δεν είναι η ίδια. Αλλάζει με τις εποχές, την ώρα της μέρας, τον ήλιο ή τα σύννεφα, τη βροχή ή την ομίχλη. Κάθε διαδρομή μπορεί να είναι όμορφη. Αρκεί τα μάτια κα η ψυχή να΄ναι προετοιμασμένα κατάλληλα.

Προετοιμασμένοι λοιπόν και εμείς όλοι οι φίλοι του πεζοπορικού τμήματος του Φ.Ο.Ν.Ι ξεκινήσαμε με ένα καταπληκτικό καιρό να ……κατακτήσουμε τα βουνά της Πίνδου που τόσα μας θυμίζουν γι΄αυτό το λαό που λέγεται «ΕΛΛΗΝΑΣ» και να περπατήσουμε στην «ΒΑΛΙΑ ΚΑΛΝΤΑ» την «ΖΕΣΤΗ ΚΟΙΛΑΔΑ» που κατ΄ ευφημισμό πήρε τ΄ όνομά της, καθώς αποτελεί μία από τις πιο κρύες και υγρές περιοχές της Ελλάδας.

Το μεσημέρι φαγητό στο Καστράκι με φόντο τα Μετέωρα και από εκεί συνεχίσαμε για το χωριό ΜΗΛΙΑ των Γρεβενών όπου επισκεφθήκαμε το Παλαιοντολογικό Μουσείο και είδαμε τους μοναδικούς σε μέγεθος (4,39μ. και 5,02μ.) χαυλιόδοντες του κόσμου, από μαστόδοντες ( ένα είδος προϊστορικού ελέφαντα) όπου πριν από 3 εκατ. χρόνια , όταν τα Γρεβενά ήταν στον βυθό μιας αρχέγονης θάλασσας, με απλωμένα τριγύρω δάση όπου ζούσαν περίεργα ζώα και που με τις κατάλληλες περιβαλλοντολογικές συνθήκες που διέθετε η περιοχή των Γρεβενών μπόρεσαν να απολιθωθούν τα λείψανα αυτών των ζώων και να διατηρηθούν μέχρι σήμερα και έτσι να μπουν τα σπουδαία αυτά ευρήματα στο βιβλίο ΓΚΙΝΕΣ το 2011.

Στη συνέχεια επίσκεψη και βόλτα στην πόλη των Γρεβενών και αφού κάναμε κανονική επιδρομή σε κατάστημα που πουλούσε μανιτάρια , πήραμε το δρόμο για τους ΦΙΛΙΠΠΑΙΟΥΣ όπου θα διανυκτερεύαμε. Η διαδρομή σε ανηφορικό δρόμο μέσα από πυκνά δασοσκεπή μέρη βελανιδιάς. Το άγρυπνο μάτι του αγέρωχου γρανιτένιου βράχου του ΟΡΛΙΑΚΑ μας συντροφεύει μέχρι το τέλος της διαδρομής .

Την Κυριακή το πρωί μετά το καθιερωμένο πρωϊνό ξεκινήσαμε και περνώντας μέσα από το χωριό ΖΙΑΚΑ φθάσαμε στο περίφημο δίτοξο πέτρινο γεφύρι του Ζιάκα που χτίστηκε επί τουρκοκρατίας. Συνεχίσαμε για το σημείο Αετοφωλιά από όπου ξεκίνησε η πεζοπορία μας και μετά από ανάβαση 30’ φθάσαμε στην κορυφή του ΟΡΛΙΑΚΑ Kαραστεργίου με την καταπληκτική θέα προς τον Όλυμπο, τον Γράμμο και την Βασιλίτσα. Παίρνουμε το κατηφορικό μονοπάτι και φθάνουμε μετά από 1,30 ώρα πάλι στο χωριό ΖΙΑΚΑ. Συνεχίζουμε τον δρόμο προς Σπήλαιο ένα όμορφο χωριό στα 1.000 μ σε μια βραχώδη περιοχή του ΄Ορλιακα. Στο δρόμο επισκεφθήκαμε την Ιερά Μονή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου και από εκεί ακολουθώντας το λιθόκτιστο μονοπάτι για 45΄φθάνουμε στο μονότοξο γεφύρι της ΠΟΡΤΙΤΣΑΣ με το υπέροχο τοπίο να απλώνεται μπροστά μας. Επιστροφή αυτή τη φορά ανηφορίζοντας από τον ίδιο δρόμο, φθάνουμε στο χωριό ΣΠΗΛΑΙΟ όπου μας περίμενε ένα εξαιρετικό γεύμα από διάφορους τοπικούς μεζέδες και καλό κρασί. Μετά το φαγητό ξεκινήσαμε να επισκεφθούμε το τρίτοξο πέτρινο γεφύρι του ΑΖΙΖ ΑΓΑ , το μεγαλύτερο της Μακεδονίας στο χωριό Τρίκωμο, που μας έφερε στο νου άλλες εποχές ακμής και πολιτισμού. Αφού περπατήσαμε το καταπληκτικό αυτό γεφύρι , συνεχίσαμε με το πούλμαν για το ξενοδοχείο μας.

Το πρωί της Δευτέρας αφήνοντας στα δεξιά μας τον δρόμο για Βασιλίτσα και Σαμαρίνα πήραμε κατεύθυνση για το ΠΕΡΙΒΟΛΙ, ένα βλαχοχώρι, χωμένο και χαμένο στο πράσινο περνώντας από τη μικρή τοξωτή γέφυρα του Βενέτικου. Κατά μία παράδοση το Περιβόλι φέρεται ως η γενέτειρα του Ρήγα Φεραίου.

Στο Περιβόλι επιβιβαστήκαμε σε οχήματα 4Χ4 και συνεχίσαμε για την κοιλάδα της ΒΑΛΙΑ ΚΑΛΝΤΑ. Η διαδρομή συνεχώς μεταμορφώνεται. Τη μια στιγμή μοιάζει αλπικό τοπίο και την άλλη φουντώνουν τριγύρω οξιές και μαύρη πεύκη. Πανύψηλα μαυρόπευκα, ίσια σαν λαμπάδες μας συντροφεύουν σε κάθε μας βήμα. Βιαστικά ρυάκια τρέχουν ασταμάτητα για να συναντήσουν το ΑΡΚΟΥΔΟΡΕΜΑ και αυτό με τη σειρά του τον ποταμό ΑΩΟ. Ολόκληρη η περιοχή αποτελεί ίσως τον πιο σημαντικό βιότοπο της καφετιάς αρκούδας στη χώρα μας, η οποία έδωσε και το όνομά της στον γνωστό αυτό παραπόταμο του Αώου.

Αποβιβαζόμαστε στα 1680 μ στη θέση ΣΤΑΥΡΟΣ , από όπου ξεκίνησε η πεζοπορία μας για την κορυφή ΖΙΩΓΑ στα 1911μ. Αρχικά ανηφορίζουμε μέσα από πανέμορφο δάσος οξιάς που έχει ντυθεί στα κόκκινα φθινοπωρινά χρώματα και σιγά – σιγά η βλάστηση αραιώνει για να πάρει τη θέση της το αλπικό πεδίο . Το γυμνό τοπίο στολίζουν κάποιοι διάσπαρτοι ασημί από τους κεραυνούς αλλά και από φωτιά που είχε πλήξει την περιοχή , κορμοί δέντρων .

Μετά από ανάβαση 1 ½ ώρας περίπου , φθάνουμε στην κορυφή και αφού βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες ,υπό την καθοδήγηση του οδηγού βουνού συνεχίζουμε κατηφορικά πλέον μέσα στην καρδιά της ΒΑΛΙΑ ΚΑΛΝΤΑ εκεί όπου τα μανιτάρια έχουν το βασίλειό τους και μαθαίνουμε για την τεράστια ποικιλία τους. Μαθαίνουμε για το μικροσκοπικό βατραχάκι (κιτρινομπομπίνα) με την κίτρινη κοιλιά που υποδηλώνει τοξικότητα για να προειδοποιεί τον λαίμαργο εχθρό του, και τα μάτια σε σχήμα καρδιάς. Την κόκκινη πεύκη, τα είδη πουλιών και λουλουδιών . Γεμίζει η ψυχή και τα μάτια μας από ομορφιά, τα πνευμόνια μας από καθαρό αέρα και η καρδιά από υπερηφάνεια για την όμορφη Πατρίδα μας.

Μετά από την καταπληκτική αυτή πορεία, καταλήξαμε σε ένα πλάτωμα κοντά στην αρχή του Αρκουδορέματος , όπου σταματήσαμε για ΠΙΚ-ΝΙΚ με τσιπουράκι και μεζέδες που μας παρέθεσε η ομάδα οδηγών βουνού. Στη συνέχεια εποχούμενοι στα 4Χ4 φτάσαμε και πάλι στο Περιβόλι όπου επιβιβαστήκαμε στο πούλμαν με κατεύθυνση την ΝΕΑ ΙΩΝΙΑ.

Βέβαια πρέπει να επισημάνω ότι την παράσταση έκλεψε ο μικρός συνοδοιπόρος μας ΔΗΜΗΤΡΑΚΗΣ (8 ΕΤΩΝ) που απτόητος ακολούθησε όλες τις πορείες με αμείωτο ενδιαφέρον για ότι έβλεπε γύρω του. Του αξίζει ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ!!!!!

Κουρασμένοι από το πολύωρο ταξίδι μας , αλλά πάνω απ΄ όλα ευχαριστημένοι από την όμορφη διοργάνωση της τριήμερης αυτής εκδρομής, φτάσαμε στην ΝΕΑ ΙΩΝΙΑ μας, με την ευχή «και σε άλλες διαδρομές με υγεία».

Με φιλικούς χαιρετισμούς
Το μέλος του ΦΟΝΙ
Φωτεινή Ιωάννου

Το Σάββατο στις 5 Οκτωβρίου φύγαμε πολύ νωρίς από την Νέα Ιωνία γιατί είχαμε μπροστά μας μεγάλη διαδρομή και πολλά μέρη να δούμε. Προορισμός μας αρχικά η Μονεμβάσια.

Με μια πρώτη ματιά, η καστροπολιτεία μοιάζει μικρή, και το τοπίο επαναλαμβανόμενο: πέτρινα σοκάκια, σκαλιά, καμάρες που περνούν από πάνω τους, κι άλλα σκαλιά, χαριτωμένα σπιτάκια με κεραμοσκεπές, εκκλησίες, κι ακόμα περισσότερα σκαλιά. Μετά τις πρώτες, αναγνωριστικές βόλτες, όταν το πρώτο δέος που προκαλεί η αίσθηση πως περπατάς εκεί όπου γράφτηκε η Ιστορία αρχίσει να καταλαγιάζει, προσέξαμε πως πως κανένα καλντερίμι, κανένα πέτρινο σπιτάκι, ούτε καν κανένα σκαλί δεν είναι ίδιο με το άλλο. Η ξενάγηση του καθηγητή , μας έκανε να ονειρευτούμε την πολυτάραχη ζωή αυτής της μεσαιωνικής πολιτείας και να νοιώσουμε δέος. Κάθε λαός που περνούσε από εδώ πρόσθετε, αφαιρούσε ή άλλαζε και κάτι. Μαγική πόλη….

Το απόγευμα μετά το γεύμα μας δίπλα στην θάλασσα αρχίσαμε να κατεβαίνουμε για να συναντήσουμε το νοτιότερο χερσαίο σημείο της χώρας. Προορισμός μας η Νεάπολη Λακωνίας. Η Νεάπολη με ιστορία μακρινή, αύρα νησιωτική και παράδοση έντονα ναυτική μας επιφύλαξε μιά όμορφη φιλοξενία. Ο καιρός κατάλληλος για μεγάλες βόλτες και καλό φαγητό. Η θέα της Ελαφονήσου και των Κυθήρων μας αποζημίωσαν. Η κούραση εξαφανίστηκε….

Την Κυριακή το πρωϊ σηκωθήκαμε με την προσμονή να πάμε να δούμε από κοντά τα Σπήλαια του Διρού. Μετά από μιάμιση ώρα διαδρομής φτάσαμε στον προορισμό μας. Κάτω απ’ τα μανιάτικα χώματα κρύβεται μια ανείπωτη ομορφιά, το ωραιότερο λιμναίο σπήλαιο στον κόσμο. Κανείς δεν μπορεί να περιγράψει αυτό που αντικρίζει κάνοντας βαρκάδα μέσα στα σπήλαια. Η ομορφιά είναι ανείπωτη. Πρέπει όλος ο κόσμος να επισκεφτεί τα σπήλαια για να αντιληφθεί το μεγαλείο και την δημιουργικότητα της Φύσης.

Η διήμερη αυτή εκδρομή μας γέμισε εντυπώσεις και εικόνες που σίγουρα θα θυμόμαστε για πάντα….

ΧΡΥΣΟΥΛΑ ΘΕΟΦΑΝΟΠΟΥΛΟΥ

Προσκύνημα στις χαμένες πατρίδες της Ανατολής

Ξεκινώντας ένα ταξίδι ανοίγεις τη ψυχή σου στις σελίδες της ιστορίας του τόπου που πηγαίνεις, που κάποιες από αυτές μιλούν για δόξα, κάποιες άλλες για πόλεμο, για περιπέτεια, για βία αλλά, και για πολιτισμό. Όταν μάλιστα το ταξίδι αυτό έχει επίκεντρο τις χαμένες πατρίδες, για εμάς τους Έλληνες ανοίγει ψυχή και μυαλό ∙ Τότε, συναίσθημα και πνεύμα, λογική και πάθος, έξαρση και τρυφεράδα, περηφάνια και ταπεινοφροσύνη, σφιχταγκαλιάζονται στην ελληνική ψυχή σε ένα σύμπλεγμα δυνατό, αξεπέραστο, δημιουργικό.

Μια μεγάλη ομάδα περίπου πενήντα ταξιδιωτών ξεκίνησε από τη νέα πατρίδα της Νέας Ιωνίας να γνωρίσει την παλιά πατρίδα, τη χαμένη πατρίδα της Ιωνίας των παραλίων και της χερσαίας μικρασιατικής Καππαδοκίας.

Συντροφιά μεγάλη, με πρόσωπα χαμογελαστά, γνωστά τα περισσότερα μεταξύ τους, δημιουργούσε ένα ευχάριστο κλίμα και τις καλλίτερες προοπτικές για το ταξίδι. Τη συντροφιά έδενε περισσότερο μια αγωνία και γλυκαπαντοχή για το σμίξιμο με τις πατρίδες γονέων και παππούδων.

Πετώντας από τη Σμύρνη προς την Άγκυρα, προσπαθούσαν να αντικρύσουν κάτω από τα φτερά του αεροπλάνου τα άγια χώματα των προγόνων. Να ξεχωρίσουν τις πόλεις και τα χωριά, τα περιβόλια και τα χωράφια, τους ελαιώνες και πορτοκαλεώνες , τα ποτάμια και τα βουνά.

Πολλοί από τους ταξιδευτές του Φυσιολατρικού Ομίλου Νέας Ιωνίας, το πρώτο βράδυ του ταξιδιού στην Άγκυρα, ίσως, να άργησαν να κοιμηθούν, θυμούμενοι τις ιστορίες, που οι ηλικιωμένοι τους έλεγαν όταν ήταν παιδιά για την πόλη αυτή ∙ γιατί Άγκυρα σήμαινε για τα παιδικά μυαλά μας κάτι το μακρινό και μη φιλικό συνάμα, χωρίς καμία ομοιότητα με την Κωνσταντινούπολη , τη δικιά μας Πόλη ή τη χιλιοτραγουδισμένη Σμύρνη. Η Άγκυρα, πόλη άχρωμη και άγευστη, με ένα συμπαθητικό Μουσείο ξένων προς αυτήν Πολιτισμών, σειόταν τις μέρες εκείνες από ένθερμες διαδηλώσεις

Αφήνοντας την Άγκυρα και προχωρώντας οδικά προς την ενδοχώρα της κεντρικής Ανατολίας συναντήσαμε την Αλμυρή Λίμνη, μια τεράστια έκταση καλυμμένη με χιλιάδες τόνους αλάτι μέχρι εκεί που φθάνει το μάτι σου. Οι ντόπιοι επισκέπτες μάλιστα, περπατούσαν ξυπόλητοι πάνω στο αλάτι, προφανώς για να δεχθούν τις θεραπευτικές του ιδιότητες . Από τα τουριστικά μαγαζιά μας καλούσαν, μιλώντας ελληνικά βέβαια, να δοκιμάσουμε τις ξαπλωμένες στους πάγκους πραμάτειες τους και οι ευήκοοι στις καταναλωτικές Σειρήνες Έλληνες, αγόραζαν μέχρι και αλάτι!

Κατεβαίνουμε πια προς την Καππαδοκία, τη χώρα των όμορφων αλόγων στην περσική, και σιγά-σιγά το τοπίο αλλάζει. Το ήρεμο τοπίο δίνει τη θέση του σε περιοχές γεμάτες φαράγγια, παράξενους κωνικούς σχηματισμούς γνωστούς ως νεραϊδοπυραμίδες, βράχια και σπηλιές απίστευτης άγριας ομορφιάς. Κοιλάδα Ιχλαρά, Περίστρεμμα, Καρβάλη – συνώνυμη με τους ξακουστούς κουραμπιέδες της Νέας Καρβάλης – και το Προκόπι προβάλλει μπροστά μας σε υψόμετρο, όμορφο, καινουργιοκτισμένο με το δικό του ντόπιο αρχιτεκτονικό ρυθμό και θέα στα γύρω υψηλά βουνά.

Με το Προκόπι ως ορμητήριο οι ταξιδευτές του ΦΟΝΙ σε ένα καλά οργανωμένο ταξιδιωτικό πρόγραμμα, τις επόμενες μέρες περιηγήθηκαν όλη την γύρω περιοχή, κάνοντας το κοντέρ του πούλμαν να δείχνει δεκάδες και εκατοντάδες χιλιομέτρων.

Παρελαύνουν μπροστά στα μάτια μας η αξεπέραστη φυσική ομορφιά της Κοιλάδας του Κοράματος, με τις δεκάδες λαξευτές και υπόσκαφες εκκλησιές και ξωκλήσια της, η μικρή πόλη Άβανος κτισμένη στις όχθες του ιστορικού ποταμού Άλυ και το Ουτς χισάρ ,με το επιβλητικό Κάστρο του. Η Νεάπολη,- η αρχαία Νύσσα των μοναχών και ερημιτών- τώρα Νεβσεχίρ και πρωτεύουσα της Καππαδοκίας ξετυλίγεται μπροστά μας, το χωριό Ζέλβη, λαξευμένο μέσα στα βράχια και η κοιλάδα Πασαμπάγ με τα τρωγλοδυτικά σπίτια της, περιοχές που βρίσκονται στον κατάλογο πολιτισμικής κληρονομιάς της UNESCO.
Πώς να μην γίνει αναφορά και στο υπαίθριο Μουσείο του Γκιορεμέ στην ομώνυμη κοιλάδα, με τις 30 και πλέον εκκλησίες και τις περίφημες βυζαντινές τοιχογραφίες τους.

Στο Προκόπι οι Ιωνιώτες ταξιδευτές απόλαυσαν ένα από τα καταπληκτικότερα θεάματα, έναν περίπατο στους ουρανούς, από όπου αντίκρισαν τους παράξενους γεωλογικούς σχηματισμούς για τους οποίους είναι φημισμένη η περιοχή. Η ξενάγηση των ουρανών πραγματοποιείται από μια άριστα οργανωμένη επιχείρηση αερόστατων, που ξεκινά πριν την ανατολή του ηλίου, καθώς έρχονται και σε παίρνουν αυτοκίνητα της εταιρίας από το ξενοδοχείο αξημέρωτα. Φθάνοντας στον τόπο απογείωσης, θυμάσαι το βιβλίο του Ιουλίου Βερν που παιδί διάβασες, αντικρίζοντας τα εκατοντάδες τεράστια ψάθινα καλάθια(που δέχονται περίπου 30 άτομα), τα εκατοντάδες μέτρα πανί που χρειάζονται για να σχηματιστεί το μπαλόνι, τη δυνατή φλόγα που ανάβει καθώς ο πρόγονος του αεροπλάνου σκαρφαλώνει στον ουρανό. Η χαρά απερίγραπτη με την ομορφιά να γεμίζει δάκρυα τα μάτια, ιδιαίτερα όταν φτάνεις σε ύψος περίπου χιλίων μέτρων(μάξιμουμ) και αντικρίζεις την αυγουστιάτικη πανσέληνο να σε αποχαιρετά και τον ήλιο, που ανατέλλει να σου στέλνει το πρώτο θερμό του χάδι.

Οι ταξιδιώτες, πάντως, του ΦΟΝΙ έδειξαν ότι εκτός της προσήλωσης τους στα πολιτιστικά μνημεία και δρώμενα δεν παύουν να προσεγγίζουν και την ελληνοτουρκική μουσικοχορευτική παράδοση, όταν σε μια τεράστια τρωγλοδυτική αίθουσα έδειξαν το βράδυ σε ένα πολυπολιτισμικό κοινό τι σημαίνει ελληνικό κέφι…ακόμη και σε περιόδους οικονομικής κρίσης.

Στην περιήγηση της Καππαδοκίας , συναντήσαμε τη Σινασσό (τώρα Μουσταφάπασά) καλοδιατηρημένο ελληνικό χωριό, που εγκαταλείφθηκε από τους κατοίκους του μετά την ανταλλαγή των πληθυσμών του΄23 αλλά μέχρι σήμερα παραμένουν κάποια από τα περιποιημένα σπίτια του. Ακόμη τη θρυλική Μαλακοπή, (Ντερίνκουγιου= Βαθύ Πηγάδι)με τη συγκλονιστική υπόγεια πόλη της, των οκτώ επισκέψιμων(γιατί υπάρχουν και άλλα) υπόγειων επιπέδων, από τα μοναδικά ανθρώπινα δημιουργήματα, που φθάνει σε βάθος 85 μέτρων και μπορεί να εξυπηρετήσει από 3.000 μέχρι 50.000 ανθρώπους, με τα ζώα τους και τις προμήθειες τους. Υπάρχουν μέσα στις εκατοντάδες των τετραγωνικών μέτρων, χώροι για σχολείο, μαγειρεία, στάβλους, ελαιοτριβεία και λουτρά, αντικρίζοντας τα, δεν μπορείς παρά να αναφωνήσεις , «ο Θεός έφτιαξε τον άνθρωπο αλλά γύρισε και τον φοβήθηκε». Η υπόγεια εκκλησία των Αγίων Αναργύρων ήταν ξακουστή για τα θαύματα και το αγίασμα της και σε αυτήν κατέφευγαν για τις παρακλήσεις τους, χριστιανοί, μουσουλμάνοι, αρμεναίοι κ.α. Υπόγεια σήραγγα, μάλιστα, οκτώ χιλιομέτρων συνδέει την υπόγεια πολιτεία της Μαλακοπής, με την επίσης υπόγεια αλλά μικρότερης έκτασης της Ανακού( Καϊμακλί). Στην εκκλησία των Αγίων Θεοδώρων ,που πρωτοκτίστηκε από τον αυτοκράτορα Ι. Τσιμισκή και επισκευάστηκε πρόσφατα μετά από προσπάθειες του Πατριάρχη, ακούστηκαν και πάλι ευχαριστήριοι ύμνοι από ελληνικά χείλη, υπό την καθοδήγηση του καλλίφωνου προέδρου του ΦΟΝΙ.

Μια σύντομη επίσκεψη στην Καισάρεια(Καϊσερί), οικονομική και εμπορική πρωτεύουσα της Καππαδοκίας, που τόσο έχει τραγουδηθεί από όλους μας στα αγιοβασιλιάτικα κάλαντα. Παρά τη σύντομη παραμονή, προλάβαμε να αντιληφθούμε τη συντηρητικότητα των κατοίκων της ,με τις μαντηλοφορεμένες και μακρυφορούσες γυναίκες και την παντελή απουσία αλκοόλ στα εστιατόρια της και γενικότερα.

Η επίσκεψη στο Ικόνιο, που μαζί με την Προύσα αποτελούν τις πιο ιερές πόλεις της Τουρκίας, μας χαροποίησε, αφού είναι τόπος καταγωγής πολλών συντοπιτών μας. Το Ικόνιο , που θεωρείται δείγμα σελτζούκικης αρχιτεκτονικής, ήταν επί μακρού πρωτεύουσα του κράτους των Σελτζούκων. Κοσμοσυρροή για την επίσκεψη στο μεγάλο Τζαμί και πολιτιστικό κέντρο, όπου βρίσκεται θαμμένος ο ιδρυτής του σουνιτικού Τάγματος των Μεβλανί, Πέρσης φιλόσοφος και διανοούμενος Μεβλανά Τζελαλουντίν Ρουμί, που κατά κυριολεξία σημαίνει, ο κύριος ημών Τζελαλουντίν ο Ρωμιός! (αθάνατη ελληνική ράτσα, έφθασες μέχρι τα άδυτα του Ισλάμ ή επηρέασες ,τόσο πολύ, το Ισλάμ). Ο Μεβλανά δίδαξε βασικές αρχές του σουφισμού, που απλοϊκά μπορούμε να εξηγήσουμε ως κίνησης θρησκευτικού μοναχισμού στον χώρο του Ισλάμ.

Το τάγμα είναι γνωστό ως τάγμα των περιδινούμενων δερβίσηδων και το βράδυ δόθηκε η ευκαιρία στην ιωνιώτικη ομάδα να απολαύσει τον αυστηρά-χωρίς καμία εμπορικότητα- προκαθορισμένο θρησκευτικό χορό των 70 πέπλων, όπως ονομάζεται, από σύγχρονους σούφι.

Το πέρασμα μας από τη Σπάρτη έκανε πολλά μάτια να δακρύσουν, αφού κάποιος από την ομάδα θυμούμενος τα λεγόμενα των γονέων του, αναζήτησε «τα τρία δένδρα μετά το γεφυράκι στο ποτάμι», για να εντοπίσει το πατρογονικό του σπίτι. Άλλοι πάλι θυμήθηκαν τις παρρησίες ενός άξιου δασκάλου τους, που κατάγονταν και σπούδασε στην πόλη αυτή.

Αφήνοντας σιγά-σιγά την περιοχή της Καππαδοκίας, της κεντρικής και δυτικής Ανατολίας , πλησιάζουμε στις περιοχές των παραλίων της θάλασσας του Αιγαίου Πελάγους. Οι αρχαιολογικοί χώροι της Αφροδισιάδας , της Ιεράπολης , πόλης του θεού Απόλλωνα και της περιοχής Παμούκκαλε (Κάστρο από βαμβάκι) ,με τις θερμές πηγές εντυπωσιάζουν. Το Παμούκκαλε, ένα γεωλογικό θαύμα της φύσης , που με τις ιαματικές πηγές του ήταν γνωστό από τα ελληνιστικά ακόμη χρόνια, προκαλεί τον θαυμασμό με τα λαξευμένα από το νερό κάτασπρα βράχια του και τις γούρνες του. Οι μηχανές αστράφτουν για να αποθανατίσουν τα σμιλευμένα σαν από χέρι γλύπτη ασβεστολιθικά ιζήματα.

Πέργαμος, Έφεσος, Κυδωνίες(Αϊβαλί), μέρη γνωστά και αγαπημένα, που αντικρίζοντας τα, σφίγγεται ο λαιμός από συγκίνηση. Αρχαιολογικοί χώροι καλοδιατηρημένοι στους οποίους το τουρκικό κράτος έχει επενδύσει πολλά αξιοποιώντας τους τουριστικά. Αξιοπρόσεκτη η επένδυση με το τελεφερίκ στην Πέργαμο, που συνδέει τα ριζά του αρχαιολογικού λόφου με την κορυφή του, όπου βρίσκονται ακρόπολη και θέατρο, συγκεντρώνοντας, παρά το απομονωμένο του τόπου, χιλιάδες επισκεπτών. Σε όλα τα μνημεία υπάρχουν σύγχρονα μηχανήματα ελέγχου εισιτηρίων, εξυπηρετώντας γρήγορα τα κύματα των τουριστών.

Η Έφεσος είναι ένα εντυπωσιακό αρχαιολογικό μνημείο και χώρος συνάντησης χιλιάδων τουριστών που τον επισκέπτονται καθημερινά. Οι δεκάδες ντόπιοι ξεναγοί βέβαια, που υπερτονίζουν τις ρωμαϊκές ρίζες του χώρου απομονώνοντας τις ελληνικές του, είναι ένα γεγονός που σε θλίβει χωρίς όμως, η θλίψη αυτή να μπορεί να σε καταβάλει.

Η πατρίδα του Φ.Κόντογλου, το Αϊβαλί, παραμένει ελληνικό μέχρι σήμερα, αφού εκατοντάδες ή και χιλιάδες είναι οι Έλληνες επισκέπτες του και η ελληνική είναι η ξένη γλώσσα που υπερτερεί όλων των άλλων, αφού την μιλάνε σχεδόν και όλοι οι ντόπιοι.

Μπροστά μας το ανηφορικό Κιρκιντζέ , πατρίδα μιας άλλης μεγάλης λογοτέχνιδος της Διδούς Σωτηρίου, στα βιβλία της οποίας περιγράφεται ο πόνος του ξεριζωμού του΄22, χωρίς ίχνος μίσους και εμπάθειας για την άλλη πλευρά.

Η Σμύρνη, πανέμορφη και γεμάτη γοητεία απλώνεται μπροστά μας. Η πλέον ευρωπαϊκή πόλη της Τουρκίας , που συγκρίνεται επάξια με τις, γεωγραφικά οριοθετημένες πόλεις της Ευρώπης. Κλείνοντας τα μάτια, πιστεύεις για μια στιγμή ότι βρίσκεσαι στην Ελλάδα, αφού κανένας άλλος τόπος δεν σου θυμίζει τόσο πολύ την Αττική, όσο η περιοχή της Σμύρνης.

Αθήνα- Σμύρνη, δύο πόλεις στο ίδιο γεωγραφικό μήκος ,που τις χωρίζει ή μάλλον τις ενώνει η θάλασσα του Αιγαίου.
Εκεί, μπορείς να δεις ίδιους φυσιογνωμικά ανθρώπους, με ίδιο ντύσιμο, χειρονομίες, κουζίνα, με σαφώς κατώτερης ποιότητας κρασί, βέβαια. Η Σμύρνη και τα παράλια της είναι μια άλλη Τουρκία, δυναμική, εξωστρεφής, δημοκρατική, μήπως αλήθεια, αυτό είναι ελληνική προσφορά ;

To μέλος του ΦΟΝΙ
Ελένη Ζωγράφου

Αποφασίσαμε αυτή η μονοήμερή μας εκδρομή να είναι αλλιώτικη από τις άλλες, να οργώσουμε τον Αργοσαρωνικό και που αλλού να πάμε, στην ΥΔΡΑ-ΠΟΡΟ-ΑΙΓΙΝΑ.

Πολύ πρωινό ξύπνημα και αναχώρηση από τη Ν. Ιωνία για το Φλοίσβο όπου εκεί θα επιβιβαστούμε στο κρουαζιερόπλοιο «ΠΛΑΤΥΤΕΡΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΩΝ».

Εμείς φτάσαμε πολύ νωρίτερα από τους υπόλοιπους επιβάτες, οπότε δεν ταλαιπωρηθήκαμε. Βρήκαμε πολύ ωραίες θέσεις και σκορπιστήκαμε στα τρία μέρη υποδοχής. Το πρώτο ήταν σαλόνι με στρωμένο το μπουφέ (χωρίς φαγητά βεβαία ακόμη) να παίζει το αρμόνιο την ώρα της εισόδου μας και μέχρι την αναχώρηση. Το δεύτερο ήταν στο επάνω μέρος όπου και αυτό ήταν υπέροχο με γύρω –γύρω τζάμια και απολάμβανες το ταξίδι. Το τρίτο ήταν πιο πάνω στο κατάστρωμα, με καθίσματα και με πίστα. Τραγουδιστές και χορευτές, χορεύανε και όχι μόνο, φώναζαν όλους τους παρευρισκομένους να ανέβουν στη πίστα. Βέβαια και εμείς δεν παραλείψαμε να ανεβούμε στη πίστα και να χορεύουμε τους ρυθμούς της μουσικής.

Πρώτος σταθμός η ΥΔΡΑ. Παραμονή 2 ώρες. Σκορπιστήκαμε, άλλοι επισκέφθηκαν κάποια μουσεία, άλλοι κάνανε βόλτες στα σοκάκια, άλλοι για μπάνιο και άλλοι καλοκάτσανε στα ωραία μαγαζιά της παραλίας για καφέ ή τσιπουράκι. Η αίσθηση που σου δημιουργείται απολαμβάνοντας το καφέ σου στα cafe της ντίβας του Σαρωνικού είναι υπέροχη.

Μπαίνοντας για το δεύτερο προορισμό μας, βρήκαμε ένα μπουφέ στρωμένο με όλες τις γεύσεις της ελληνικής κουζίνας. Εν πλω φάγαμε , χορέψαμε και φτάσαμε χωρίς να το καταλάβουμε στο ΠΟΡΟ, παραμονή 1 ώρα. Το λιμάνι του Πόρου είναι το κέντρο της ζωής του νησιού, έχει πάντα κίνηση και ζωντάνια. Κατά μήκος της παραλία αραγμένα γιοτ όλων των εθνικοτήτων. Εμείς κάναμε τη βόλτα μας στην παραλία γιατί ο χρόνος μας ήταν λίγος αλλά αρκετός για μια βόλτα.

Ο τρίτος μας σταθμός η ΑΙΓΙΝΑ. Η πρώτη εντύπωση μόλις πλησιάζεις είναι τα νεοκλασικά κτίρια που βρίσκονται κατά μήκος της παραλίας και τα μόνιππα αμαξάκια που ασταμάτητα διασχίζουν τον παραλιακό δρόμο του νησιού, γεμάτα από έλληνες και ξένους τουρίστες. Από εμάς άλλοι πήγαν να επισκεφθούν το ναό της Αφαίας, άλλοι να προσκυνήσουν στον Αγιο Νεκτάριο , άλλοι στα μόνιππα για βόλτα και άλλοι στη παραλία για καφέ ή παγωτό.

Στην επιστροφή μας ο Ζανό, ο μάγος διασκέδαζε το πλήρωμα με μικρές εκπλήξεις και εισέπραττε χειροκροτήματα από όλους, μικρούς και μεγάλους . Έτσι φτάσαμε στο Φλοίσβο χωρίς να το καταλάβουμε. Το πούλμαν, μας περίμενε για να μας μεταφέρει στην Ν.Ιωνία περίπου στις 9 μ.μ.

Τέλειωσε άλλη μία εκδρομή του ΦΟΝΙ διαφορετική από τις άλλες . Και τα 52 άτομα που συμμετείχαν ενθουσιαστήκαν τόσο, που υποσχεθήκαμε ότι η επόμενη Κρουαζιέρα που θα γίνει θα διαρκέσει περισσότερες μέρες.

Η Αρχηγός
Καίτη Ευκλείδου