Όσα μέλη και φίλοι του ΦΟΝΙ συμμετείχαμε σ’ αυτόν τον τόσο ‘γεμάτο’ γύρο του Πηλίου είναι σίγουρο ότι για πολύ καιρό θα ανακαλούμε τις όμορφες εικόνες από τη μοναδική φύση αυτού του προορισμού και θα αντιμετωπίζουμε την καθημερινότητά μας με φρεσκάδα και αρώματα. Αλλά ας τα πάρουμε απ’ την αρχή.

Με την φροντίδα της αρχηγού Χρυσούλας Θεοφανοπούλου και της υπαρχηγού Μαρίας Βεργοπούλου συγκεντρωθήκαμε πρωί πρωί στο γνωστό σημείο και αναχωρήσαμε για το βουνό των Κενταύρων εφοδιασμένοι με το ιδιαίτερα φροντισμένο πρόγραμμα της εκδρομής. Πρώτη στάση στα Καμμένα Βούρλα για καφέ δίπλα στη θάλασσα. Στη συνέχεια, το ζεύγος Παπαγεωργίου μας είχε επιφυλάξει μια ευχάριστη έκπληξη μια που η κυρία Νίκη είχε επιμεληθεί κέρασμα με μεζεδάκια και τσίπουρο – σε ατομικές συσκευασίες παρακαλώ – για να ευχηθούμε στο σύζυγό της Κώστα τα Χρόνια Πολλά για την ονομαστική του εορτή. Μέσα σε ‘ανεβασμένο’ κλίμα συνεχίσαμε για το Βόλο όπου δεν αργήσαμε να φτάσουμε. Ακολούθησε βόλτα στην προκυμαία για όσους αψήφισαν τον ήλιο και μεζεδοκατάνυξη στα τσιπουράδικα της παραλίας. Στη συνέχεια πέρασμα από Αγριά, Καλά Νερά και Γατζέα και σκαρφάλωμα στις καταπράσινες πλαγιές ως τη Βυζίτσα όπου επισκεφτήκαμε την εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής και την πλατεία με τα σκιερά πλατάνια. Επόμενο χωριό οι Μηλιές, όπου ήπιαμε καφέ και περπατήσαμε στα δροσερά καλντερίμια. Στο δρόμο για τον τελικό προορισμό μας, το ξενοδοχείο έξω απ’ την Τσαγκαράδα, δεν προλαβαίναμε να θαυμάζουμε τα μοναδικής αρχιτεκτονικής σπίτια, τους ολάνθιστους κήπους με ορτανσίες, ρηχόσπερμα, τριανταφυλλιές και ροδιές και το καταπράδινο δάσος.
Αφού τακτοποιηθήκαμε στο ξενοδοχείο, πήραμε το βραδινό μας γεύμα και θαυμάσαμε την πανσέληνο και την ασημένια θάλασσα του Αιγαίου.

Το πρωί της δεύτερης ημέρας ξεκινήσαμε για το κοντινό αξιοθέατο που δεν ήταν άλλο από την παραλία του Μυλοποτάμου που χωρίζεται στα δύο από έναν βράχο με μια τρύπα-στοά στο κέντρο του. Στη συνέχεια διατρέξαμε την Τσαγκαράδα (Όμορφη Θέα στα σλαβικά) με το πούλμαν και καταλήξαμε στη συνοικία Αγία Παρασκευή με την ομώνυμη εκκλησία και την πλατεία με τους επιβλητικούς γεροπλάτανους 800 και 1000 ετών. Μετά την Τσαγκαράδα σειρά είχε ο Κισσός στην πλατεία του οποίου επισκεφτήκαμε τη βασιλική της Αγίας Μαρίνας με το περίτεχνο τέμπλο της, έργο Ηπειρωτών καλλιτεχνών, και στη συνέχεια η Ζαγορά, κεφαλοχώρι με τεράστια πλατεία και τη θαυμάσια διατηρημένη εκκλησία του Αγίου Γεωργίου. Το μεσημέρι μας βρήκε στα δροσερά Χάνια όπου γευματίσαμε. Για να ολοκληρωθεί ο γύρος μας περάσαμε από την Πορταριά και ανηφορίσαμε το κεντρικό καλντερίμι της Μακρυνίτσας ως το καφενείο με την τοιχογραφία του Θεόφιλου.

Ο δρόμος της επιστροφής συνεχίστηκε μέσα σε καταπράσινο ανθισμένο τοπίο ως ότου να πιάσουμε την Εθνική για Αθήνα με τις απαραίτητες ενδιάμεσες στάσεις.

Τέλος εκδρομής και … σ’ άλλες με υγεία!

Το πεζοπορικό τμήμα του Φ.Ο.Ν.Ι αποφάσισε να διασχίσει το φαράγγι του Ενιπέα στην Πιερία.

Ξεκινήσαμε λοιπόν με μεγάλο κέφι για να βρεθούμε στο βουνό που διάλεξαν οι Δώδεκα Θεοί να κατοικήσουν μετά την μάχη τους με τους Τιτάνες. Στο βουνό με τις αιχμηρές κορυφές, τους απότομους γκρεμούς, τις χαράδρες, τα ρυάκια, τα βαθύσκιωτα μονοπάτια και τους καταρράκτες όπου λούζονταν οι Νύμφες, και αυτό είναι ο ΟΛΥΜΠΟΣ.

Η εκδρομή μας 2ήμερη. Γεμάτοι αντοχές και προσμονή για το τι θα συναντήσουμε άρχισε με την άφιξή μας στο ΔΙΟΝ την ιερή πόλη της Μακεδονίας( από την ονομασία της γίνεται φανερό ότι ανάμεσα στις πολυάριθμες λατρείες σημαντικότερη ήταν αυτή του ΔΙΑ) όπου ξεναγηθήκαμε από έναν άριστα κατηρτισμένο ξεναγό για 1 ½ ώρα σε μια καταπράσινη έκταση περίπου 1500 στρεμμάτων με λεύκες , πλατάνια, γεφυράκια, λιμνούλες και ρυάκια όπου απλωνόταν ο αρχαιολογικός χώρος ο οποίος , εξαιτίας της πληθώρας των ευρημάτων αλλά και της ομορφιάς της περιοχής ονομάστηκε πάρκο. Γεμάτο από ναούς, θέατρα, και ιερές πηγές μας έφερε πίσω στον 6ο αιώνα πΧ και μας γέμισε δέος και περηφάνια για τους προγόνους μας.

Φεύγοντας από το ΔΙΟΝ αφού είχε φτάσει πια η ώρα του φαγητού, βρεθήκαμε όλοι μαζί σε μια παραδοσιακή ταβέρνα της περιοχής στο χωριό ΒΡΟΝΤΟΥ.

Αφού φάγαμε τους νόστιμους μεζέδες και ήπιαμε τα κρασάκια μας, ξεκινήσαμε για να επισκεφθούμε το ιδιαίτερο ξωκκλήσι της ΑΓΙΑΣ ΚΟΡΗΣ 2 χιλ. από την Βροντού, κρυμμένο κυριολεκτικά σε μια εντυπωσιακή ρεματιά. Φθάνοντας εκεί είδαμε με έκπληξη ότι θα έπρεπε να ακολουθήσουμε μία καθοδική πορεία από 169 σκαλιά. Στην αρχή καθότι φαγωμένοι, λίγο μουρμουρίσαμε αρνητικά, αλλά ανταμειφθήκαμε όταν κατεβαίνοντας την ρεματιά θαυμάσαμε την πυκνή βλάστηση με τα ψηλά δένδρα που έμοιαζαν να αγγίζουν τον ουρανό και ακούσαμε τον ήχο από το ρυάκι.

Αφού προσκυνήσαμε στο μικρό ξωκκλήσι την εικόνα της ΑΓΙΑΣ ΚΟΡΗΣ που είναι σκαλισμένη σε μάρμαρο και ήπιαμε από μια βρυσούλα αγιασμένο νερό, ξεκινήσαμε για τον τελευταίο προορισμό της πρώτης μέρας ,το ΛΙΤΟΧΩΡΟ, όπου και καταλύσαμε.

‘’ΕΧΕΙ ΚΙ Ο ΝΟΥΣ ΛΙΤΟΧΩΡΟ,
ΜΕ ΔΙΑΒΑΣΤΕΣ ΠΛΑΓΙΕΣ ΚΙ ΕΥΦΟΡΑ,
ΜΠΛΕ ΘΑΛΑΣΣΗΣ’’

Με τον στίχο αυτό απ΄το ποίημα του ΟΔΥΣΣΕΑ ΕΛΥΤΗ «εκ του Πλησίον» ο γνωστός μας ποιητής περιγράφει με λακωνικό αλλά και εύστοχο τρόπο το πανέμορφο αυτό χωριό της Πιερίας που βρίσκεται στην κυριολεξία στους πρόποδες του Ολύμπου αλλά ταυτόχρονα και τόσο κοντά στη θάλασσα.

Στην παλιά πόλη που εκτείνεται πίσω από την κεντρική πλατεία του χωριού, το άρωμα μιας άλλης εποχής αναδίδεται στον αέρα. Τα παραδοσιακά σπίτια του Λιτόχωρου είναι κτισμένα με τον μακεδονικό τρόπο αρχιτεκτονικής. Πολλά ταβερνάκια, παραδοσιακά καφενεία και πολλοί ξενώνες πλαισιώνουν το όμορφο αυτό μεγαλοχώρι.

Το πρωί της δεύτερης μέρας μετά από ένα καλό ύπνο και ένα καλό πρωινό ξεκινήσαμε για να δοκιμάσουμε τις αντοχές μας στο περπάτημα. Φθάνοντας με το πούλμαν στη θέση ΠΡΙΟΝΙΑ ( το τελευταίο σημείο απ’ όπου μπορεί κανείς να πλησιάσει την καρδιά του Ολύμπου με αυτοκίνητο) αρχίσαμε την καθοδική πορεία μας προς το Λιτόχωρο.

Με εύθυμη διάθεση ξεκινήσαμε να περπατάμε σε ένα καταπράσινο περιβάλλον όπου το θρόισμα των φύλλων και το κελάρυσμα από τους μικρούς καταρράκτες συνέθετε μία πανδαισία φυσικών μουσικών οργάνων που έτερπε τα αυτιά και την ψυχή μας. Μετά από 1 και ½ ώρα διαδρομής φθάσαμε στην Παλαιά Μονή του ΑΓΙΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ όπου και σταματήσαμε για λίγη ξεκούραση και νεράκι από την πηγή της Μονής. Συνεχίσαμε απτόητοι την κατάβαση η οποία στο σύνολό της ήταν 5 ώρες και φθάσαμε στην τοποθεσία των Μύλων, όπου υπήρχαν παλιοί νερόμυλοι και σταματήσαμε σ΄ ένα ταβερνάκι μέσα στα πλατύφυλλα πλατάνια για να ξεκουραστούμε και να χορτάσουμε την πείνα μας.

Αργά το απόγευμα ευχαριστημένοι από την καταπληκτική διαδρομή που διασχίσαμε, επιβιβαστήκαμε στο πούλμαν και μετά από μια στάση για καφεδάκι γυρίσαμε στην αγαπημένη μας ΝΕΑ ΙΩΝΙΑ γεμάτοι από τις εικόνες της θαυμάσιας αυτής εξόρμησης.

Ευχαριστούμε τους διοργανωτές της και ελπίζουμε και σ΄ άλλες τέτοιες καταπληκτικές διαδρομές.

Με φιλικούς πεζοπορικούς χαιρετισμούς
Το Μέλος του Φ.Ο.Ν.Ι
ΦΩΤΕΙΝΗ ΙΩΑΝΝΟΥ

«Πάργα 20»…. Και το πούλμαν σείστηκε στα γέλια..

Με αυτή την φράση έκλεισε μια πολύ ενδιαφέρουσα εκδρομή με πολλά απρόοπτα.Αλλά ας τα πάρουμε με την σειρά.

Πρώτη μέρα

Το ταξίδι μας ξεκίνησε νωρίς το πρωί της 23ης Μαρτίου . Μετά από τις συνηθισμένες στάσεις φτάσαμε στον χώρο του Νεκρομαντείου του Αχέροντα . Ξεναγηθήκαμε στους χώρους του και μάθαμε ενδιαφέροντα πράγματα για την πολύ ωραία τέχνη της μαντικής (παραισθήσεις και οφθαλμαμαπάτες..).

Στην συνέχεια σταματήσαμε ,μεσημεράκι πια ,στην θέση «Αμμουδιά» , όπου βρίσκονται οι εκβολές του Αχέροντα .Ένα πραγματικά πολύ ωραίο σημείο , όπου το ποτάμι ενώνεται με την θάλασσα .Η στάση αυτή συνοδεύτηκε και από σύντομο μεζεδάκι στα παραποτάμια ταβερνάκια.

Το απόγευμα φτάσαμε στον προορισμό μας , το χωριό «Γλυκή» όπου καταλύσαμε στους 3 ξενώνες της περιοχής. Αυτή θα ήταν και η βάση μας για το 3ήμερο. Η πρώτη μέρα έκλεισε με γεύμα στο ξενοδοχείο «Ειρήνη» με 2πλο εορτασμό γενεθλίων όπου προσφέρθηκαν και γλυκά που ετοιμάστηκαν από μέλη της ομάδας.

Δεύτερη μέρα

Ανεβήκαμε στο οροπέδιο του Σουλίου. Τα Θεσπρωτικά όρη δεσπόζουν πάνω από το μικρό οροπέδιο , σε ένα τοπίο που κόβει την ανάσα. Και στην άκρη του ορθώνεται το ύψωμα με τα ερείπια από το Κούγκι. Τόπος επιβλητικός και συνάμα άγριος. Μαρτυρικός αλλά και δοξασμένος. Μπορείς να κλείσεις τα μάτια και να δεις να περνούν μπροστά σου οι μορφές των Σουλιωτών αρχηγών , του Τζαβέλα , του Μπότσαρη , του ηρωικού καλόγερου Σαμουήλ. Μπορείς να αφουγκραστείς τον αχό της μάχης , τις κλαγγές των σπαθιών την αγωνία των ανθρώπων. Μια μέρα πριν την επέτειο της εθνικής παλιγγενεσίας , ήμασταν πιστεύω στο κατάλληλο μέρος.

Εκεί συναντηθήκαμε με τον Σταύρο, τον οδηγό μας στην πεζοπορία.

Περάσαμε από το εκκλησάκι του Αγ. Δονάτου και ανεβήκαμε στο Κούγκι.

Ακολουθώντας τα χνάρια των κυνηγημένων Σουλιωτών σε μια όμορφη πεζοπορία , κατεβήκαμε την «σκάλα της Τζαβέλαινας και φτάσαμε στην όχθη του Αχέροντα . Μα τι όμορφο ποτάμι. ! Η λευκή πέτρα χαρίζει στο νερό ένα πανέμορφο γαλάζιο χρώμα. Λίγο πιο κάτω από το γεφυράκι ορμάνε μανιασμένα ανάμεσα στα μεγάλα βράχια για να ξεχυθούν αργότερα προς τον κάμπο και την θάλασσα.
Τελειώνουμε την πορεία μας στην Γλυκή όπου ακολούθησε το παραδοσιακό …φυσιολατρικό φαγοπότι.

Μικρή απογευματινή ανάπαυλα και ξεκινήσαμε για το πιο μυστηριώδες τμήμα του 3ημέρου , την ανακάλυψη της χαμένης ….Πάργας. Όπου ζήσαμε την μικρή μας «Ζώνη του Λυκόφωτος – Twilight zone » , καθώς όποτε πιστεύαμε ότι φτάναμε ξεφύτρωνε μπροστά μας ,αμείλικτη και απειλητική , η ίδια πινακίδα : «Πάργα 20» !!!! . Τα πιο μακριά 20 χιλιόμετρα που κάναμε ποτέ. Εν τέλει η Πάργα μας έκανε το χατίρι και εμφανίστηκε , δίνοντάς μας την ευκαιρία να περπατήσουμε στον γραφικό της παραλιακό πεζόδρομο .

Επιστροφή στο Ξενοδοχείο . Άλλοι αποσύρθηκαν στα δωμάτια τους και άλλοι νυχτοπερπάτησαν υπό τους ήχους των λαϊκών ασμάτων καλλίπυγου καλλιτέχνιδας…

Τρίτη μέρα

Παρά τις περί του αντιθέτου προβλέψεις , ο καιρός τελικά υπήρξε καλός μαζί μας. Ετσι είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε rafting και ιππασία στον Αχέροντα . Αποχαιρετήσαμε την Γλυκή και αναχωρήσαμε προς Ζάλογγο με τα απρόοπτα να συνεχίζονται καθώς λίγο πριν φτάσουμε , διαπιστώσαμε ότι ο δρόμος είχε κλείσει λόγω καθίζησης . Ακολουθώντας εναλλακτική διαδρομή όμως , φτάσαμε στο μνημείο του Ζαλόγγου το οποίο ήταν και το τελευταίο αξιοθέατο της εκδρομής μας . Στον δρόμο της επιστροφής , απολαύσαμε μεζεδάκι στην φιλόξενη Πρέβεζα.

Το ταξίδι μας ολοκληρώθηκε αργά το βράδυ της Δευτέρας στην Ν.Ιωνία. Κουρασμένοι από το πολύωρο ταξίδι αλλά γεμάτοι εμπειρίες , όμορφες αναμνήσεις και πολύ γέλιο.

Ηταν μια όμορφη , πλήρης και χορταστική εκδρομή την οποία σίγουρα θα συζητάμε για καιρό. Τα συγχαρητήρια στον Αρη και την Γκέλυ για την ιδέα τους . Ευχαριστώ τον οδηγό μας τον Άγγελο ο οποίος δεν πέρασε και λίγα , και τον οδηγό μας στο βουνό τον πραγματικά ανεξάντλητο Σταύρο.

Αντώνης Αυγουστάκης.

Πολλά μας κόψανε και ίσως μας κόψουνε κι’ άλλα στην πρωτόγνωρη αυτή οικονομική κρίση. Το κέφι και την διάθεση για ξεφάντωμα δεν μπορούν να μας το κόψουν.

Έτσι το πρωί του Σαββάτου 16 Μαρτίου ,50 μέλη του Φυσιολατρικού Ομίλου Νέας Ιωνίας μαζευτήκαμε στην γνωστή αφετηρία της Νέας Ιωνίας , από όπου ξεκινάνε όλες οι εξορμήσεις του Ομίλου. Προορισμός μας αυτή την φορά το περίφημο καρναβάλι του Τύρναβου και άλλα αξιοθέατα της Θεσσαλίας. Μέσα στο λεωφορείο επικρατούσε όπως πάντα το κέφι, το τραγούδι και τα ανέκδοτα.

Στα Καμένα Βούρλα ήπιαμε το καφεδάκι μας και από μια ακόμα στάση στον Δομοκό , βάλαμε πλώρη για την Λίμνη Πλαστήρα. Σε λίγη ώρα την αντικρίσαμε από ψηλά. Κάναμε τον γύρο της και πιστέψαμε ότι μας περίμενε γαλήνια , ακύμαντη και όμορφη όπως πάντα.

Απολαύσαμε το απίθανο τοπίο από το Αγνάντι όπου και γευματίσαμε. Νωρίς το απόγευμα ξεκινήσαμε για την Θεσσαλική πρωτεύουσα την πανέμορφη Λάρισα. Εκεί ένα καταπληκτικό ξενοδοχείο με τα 5 αστέρια του μας περίμενε να μας υποδεχθεί. Το βράδυ όλοι σχεδόν μασκαρεμένοι με προσεγμένες και πρωτότυπες ενδυμασίες ξεφαντώσαμε στο gala του ξενοδοχείου.

Την Κυριακή το πρωί ξεκινήσαμε για τα Αμπελάκια. Εκεί αφού θαυμάσαμε την ιδιαιτερότητα του χωριού, επισκεφθήκαμε το αρχοντικό του Μαύρου και το λαογραφικό μουσείο , καταλήξαμε ως συνήθως σε παραδοσιακή ταβέρνα , όπου έγινε το έλα να δεις.

Το απόγευμα φθάσαμε στον Τύρναβο. Σκορπιστήκαμε για να μπορέσουμε να βρούμε θέση μέσα στις χιλιάδες κόσμου και παρακολουθήσαμε την παρέλαση των καρναβαλιστών και των αρμάτων και το βράδυ αργά επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για να πάρουμε δυνάμεις για την Καθαρή Δευτέρα.

Την Καθαρή Δευτέρα με τον ουρανό κατσουφιασμένο ξεκινήσαμε και πάλι για τον Τύρναβο. Όμως μόλις φθάσαμε στο απίθανο τοπίο του Προφήτη Ηλία , όπου γίνονται τα δρώμενα της ημέρας , άρχισε να βρέχει. Η βροχή χάλασε τα σχέδια των οργανωτών αλλά και προς στιγμή και την δική μας διάθεση. Έτσι ύστερα από μικρή παραμονή στον χώρο ξεκινήσαμε για το κέντρο του Τύρναβου, όπου και εκεί ο χιλιάδες κόσμου , μέσα σε αδιάκοπη βροχή προσπαθούσε να συμμετάσχει στο Μπουρανί. Οι πιο πολλοί τρυπώσαμε σε ταβερνάκια σε κουτούκια και το Τυρναβίτικο τσίπουρο μας επανέφερε στο κέφι . Το απόγευμα επιστρέψαμε στην Λάρισα αλλά το βράδυ που να ησυχάσουμε. Σε ταβερνάκια άναψε πάλι το γλέντι και το κέφι του Φυσιολατρικού κορυφώθηκε.

Την Τρίτη αντικρίσαμε έναν καταγάλανο ουρανό και έτσι είμαστε αισιόδοξοι ότι η επιστροφή μας θα γινόταν με ιδανικές συνθήκες. Το μεσημέρι φθάσαμε στην Γλύφα όπου αφού θαυμάσαμε το τοπίο , σε μια πολύ ωραία ταβέρνα γευματίσαμε και νωρίς το απόγευμα , πήραμε το δρόμο της επιστροφής.

Το βράδυ η επιστροφή στην Νέα Ιωνία μας βρήκε όλους χαμογελαστούς και δώσαμε όπως πάντα την ευχή : «Πάντα , τέτοια και σε άλλα με υγεία».

Ξεκινάμε το πρωί της Κυριακής 24 Φεβρουαρίου, με πολύ καλή διάθεση όλοι και με σύμμαχο τον καιρό για την εκδρομή μας. Πρώτος μας σταθμός τα Λουτρά Υπάτης νοτιοδυτικά της Φθιώτιδας στην είσοδο του Εθνικού Δρυμού της Οίτης. Πήραμε το καφέ μας σε μια καταπληκτική καφετέρια και εκεί συναντήσαμε τον ξεναγό μας τον κ. Μπάμπη.
Ξεκινάει η ξενάγηση, από την πόλη της Υπάτης. Δεν μπορώ να περιγράψω το τι μας εξιστορούσε και μας περιέγραφε, όλοι με αυτιά τεντωμένα ακούγαμε τα όσα μας έλεγε. Περάσαμε από το Κάστρο, το Βυζαντινό Μουσείο το πανέμορφο καταρράκτη με τους νερόμυλους και καταλήξαμε στο Υδροθεραπευτήριο των Λουτρών. Είναι το πλέον σύγχρονο και θεωρείται το τελειότερο στη Χώρα μας. Σήμερα τα Λουτρά είναι μια μικρή αλλά ολοκληρωμένη λουτρόπολη που δεν της λείπει τίποτα.

Φεύγοντας από τα Λουτρά για να φτάσουμε στη Μονή Αγάθωνος που βρίσκεται στη πλαγιά του όρους «Οίτη», περάσαμε από ένα θαυμάσιο φυσικό τοπίο γεμάτο από πεύκα, ψηλούς θάμνους, καβάκια (όπως έλεγε ο ξεναγός) και πολλές κρανιές. Μόλις φτάσαμε πήγαμε να δούμε το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας που βρίσκεται στο προαύλιο της Μονής. Εκεί εκτίθενται τα περισσότερα είδη της πανίδας της Οίτης (είδη πεταλούδων, φίδια, λύκος, αλεπού κλπ). Στο εξωτερικό χώρο έχει δημιουργηθεί ένας μικρός βοτανικός κήπος που περιλαμβάνει τα σημαντικότερα είδη χλωρίδας της και αποτελεί το μοναδικό στο είδος του στην περιοχή. Ακόμα σε μια περιφραγμένη έκταση του μοναστηριού 1000 στρεμμάτων ζουν σε συνθήκες «ελευθερίας» αρκετά ελάφια τα οποία μπορεί κάποιος εύκολα να τα δει.

Πλησιάζοντας τη Μονή, ξεχωρίζει κανείς το μεγαλόπρεπο καθολικό αθωνικού τύπου με τέσσερα ενσωματωμένα παρεκκλήσια, στο ένα από αυτά εκτίθεται το σκήνωμα του Ιερομάρτυρα Βησσαρίωνα. Ιερωμένος μας υποδέχτηκε, μας μίλησε για το ναό και την ιστορία του και μετά μας φιλέψανε, στο χώρο υποδοχής τους με ένα πολύ ωραίο κεντρικό τζάκι αναμμένο, ρακή με βουτήματα.

Από εκεί πολύ ευχαριστημένοι για τα όσα ακούσαμε και είδαμε πήγαμε πολύ γρήγορα για Γοργοπόταμο. Πήγαμε στο ψηλότερο μέρος όπου από εκεί είδαμε σε μικρή απόσταση τη Γέφυρα. Στο χώρο αυτό γιορτάζεται κάθε χρόνο η επέτειος της ανατίναξης της γέφυρας, το κορυφαίο γεγονός της Ελληνικής Εθνικής Αντίστασης του Ελληνικού Λαού στη Νεότερη Ιστορία από τις ενωμένες αντιστασιακές οργανώσεις ΕΑΜ και ΕΔΕΣ τη νύχτα της 25ης Νοεμβρίου του 1942. Ήταν το μεγαλύτερο σαμποτάζ στην κατεχόμενη Ευρώπη.

Φυσικά, λίγο αργούτσικα για μεσημέρι, καταλήξαμε στην ταβέρνα του ΤΕΜΠΕΛΗ, όπου φάγαμε, ήπιαμε, χορέψαμε ( με ζωντανή μουσική) και είμαι σίγουρη ότι γυρίσαμε πίσω στην έδρα μας με γεμάτες τις μπαταρίες μας, ελπίζοντας σε μια άλλη εκδρομή μας.

Ευχαριστώ όλους που συμμετείχαν και μάλιστα την υπαρχηγό Άννα Ανθίμου που με βοήθησε τα βέλτιστα για την έκβασή της.

Καίτη Ευκλείδου

Το ημερολόγιο έδειχνε επιτέλους Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2013.
Το άγχος των προηγούμενων ημερών για τις αλλοπρόσαλλες μετεωρολογικές προβλέψεις της περιοχής που θα επισκεπτόμασταν, είχε φτάσει σ’ ένα τέλος. Η ηρεμία και η καθαρότητα του ουρανού της Ν. Ιωνίας, μετά τις αλλεπάλληλες βροχές των προηγούμενων ημερών, μας αναθάρρησε και μας γέμισε με αισιόδοξα μηνύματα για την όμορφη έκβαση της εκδρομής που θα ακολουθούσε.

Η προσμονή λοιπόν για την εκδρομή της Άτταλης είχε τελειώσει, και στις 7 η ώρα το πρωί ξεκινάγαμε για την εξερεύνηση μίας ακόμη «άγνωστης» γωνιάς της όμορφης κεντρικής Εύβοιας.

Αν και είχαμε από νωρίς πρωινό ξύπνημα, εντούτοις υπήρχε καλή διάθεση στην ομάδα.
Αφού ξεκινήσαμε με μία μικρή καθυστέρηση και δυστυχώς με κάποιες απώλειες της τελευταίας στιγμής… μετά από περίπου 1 ώρα συναντήσαμε λίγο πριν την Νέα Αρτάκη τον κ. Κώστα.
Ο κ. Κώστας, πεπειραμένος πεζοπόρος του Ορειβατικού Συλλόγου Χαλκίδας, θα μας βοηθούσε με την εμπειρία του στην περιήγησή μας γύρω από την Άτταλη.
Αφού παραλάβαμε τον κ. Κώστα, σταματήσαμε και για το καθιερωμένο καφεδάκι μας στο ήσυχο λιμανάκι της Ν. Αρτάκης.

Μετά από περίπου μισή ώρα και περνώντας διαδοχικά από Ψαχνά και Τριάδα φτάσαμε στην Άτταλη.
Εκεί μας περίμενε ο κ. Θανάσης, κάτοικος Άτταλης, ο οποίος θα ήταν και ο οδηγός της πεζοπορίας που θα ξεκινούσε στα βουνά περιμετρικά της Άτταλης.

Αφού ετοιμαστήκαμε, η εκκίνηση δόθηκε και ο Ξένιος Δίας φώναξε παρών λίγες στιγμές μετά το ξεκίνημα… αφού η κα. Μαρία, σύζυγος του κ. Θανάση μας φίλεψε με λίγο ζεστό τσάι, σπιτικό κέικ και τσιπουράκι.

Ακολουθώντας παλαιό βατό μονοπάτι και κινούμενοι βορειοδυτικά, η διαδρομή ήταν φανταστική, περιτρυγιρισμένη με δάσος, λίγο ανηφορική, και η οποία μετά από περίπου μιάμιση ώρα κατέληγε στον παλιό ερειπωμένο πλέον οικισμό του Απόγκρεμνου.
Ο οικισμός Απόγκρεμνος ή Απόκριμνος είναι η παλαιά Άτταλη. Βρίσκεται σε κάθισμα απόκρημνης κορυφής βουνού. Το όνομά του μαρτυρεί το βραχώδες του εδάφους. Ο οικισμός κτίστηκε εκεί εξαιτίας κάποιας επιδρομής των Φράγκων κατά των γύρω οικισμών, μετά την οποία εξαναγκάστηκαν οι κάτοικοι να εγκαταλείψουν. Υπολείμματα πέτρινων κατοικιών είναι ακόμα ορατά, καθώς και η εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης.
Όπως μας περιέγραψε ο κ. Θανάσης, κατά την επανάσταση του 1821 οι κάτοικοι του Απόγκρεμνου βοήθησαν πολύ τον αγώνα αφού το δύσβατο της περιοχής αποτέλεσε καταφύγιο των αγωνιστών. Οι κάτοικοι άρχισαν να εγκαταλείπουν τον Απόγκρεμνο μετά το 1890 για να κατοικήσουν πλέον πιο χαμηλά στην Άτταλη.

Από το εκκλησάκι Κωνσταντίνου και Ελένης και μετά από μικρή στάση, ανηφορίσαμε προς την κορυφή Τούρλα. Φτάνοντας λοιπόν στο υψηλότερο σημείο της διαδρομής μας, περίπου 650μ, υπέροχη θέα ανοίχτηκε ολόγυρά μας. Στο βάθος και στα ανατολικά μας διακρίναμε την χιονισμένη Δίρφη, στα νότια φαίνονταν τα χωριά Άτταλη, Μακρυκάπα, Καθενοί με τον κάμπο τους και πίσω μας στα βόρεια η δεύτερη ψηλότερη κορφή της Δίρφης η Ταναΐδα.

Μετά από αρκετές φωτογραφίες που «τραβήξαμε» σ’ αυτό το υπέροχο πέτρινο μπαλκόνι, κατηφορίσαμε πάλι προς τον Απόγκρεμνο και το εκκλησάκι Κωνσταντίνου και Ελένης όπου και αφού το επισκεφτήκαμε, ακολούθησε «τσιμπολόγημα» λιτό και απέριττο… όπως πάντα άλλωστε!

Το πιο δύσκολο και απαιτητικό κομμάτι της διαδρομής θα ήταν και η κατάβασή μας πλέον προς την Άτταλη με είσοδο από άλλο μονοπάτι στα βορειανατολικά του χωριού. Με μεγάλη προσοχή λόγω ολισθηρότητας και με αρκετή κούραση από το ανέβασμα, αρχίσαμε να κινούμαστε προς το χωριό.

Το τέλος της πεζοπορίας μας, μας βρήκε να περπατάμε μέσα σε ρεματιά περικυκλωμένη από μεγάλα πλατάνια τα οποία κατέληγαν στο χωριό.

Στο ταβερνάκι που πήγαμε ακολούθησε γεύμα για λιτοδίαιτους… καθώς και κόψιμο της πίτας για τα 5 χρόνια αυτού του κομματιού του Φ.Ο.Ν.Ι., που εμείς ονομάζουμε «Νεολαία»… για όσους είναι αλλά και αισθάνονται νέοι!

Ήταν μια υπέροχη μέρα με θεσπέσιο καιρό… όπως έδειχναν οι καλοί οιωνοί του ξεκινήματος της μέρας και το τελείωμα της εκδρομής θα μας έβρισκε με συννεφιά και βροχή κάπου στην Εθνική οδό στο δρόμο της επιστροφής προς Ν. Ιωνία, αλλά και στην καρδιά μας…
Με προσμονή λοιπόν για την επόμενη!

Πολλές ευχαριστίες από μέρους μου, στους:
Παναγιώτη, Στέλιο, Γιάννη για την αναγνωριστική εκδρομή στην Μελούνα (που τελικά δεν έγινε αλλά δεν παύει το γεγονός ότι τους ταλαιπώρησα εκείνη την ημέρα),
Γκέλυ και Άρη για την εναλλακτική ιδέα της Άτταλης, τις συνεννοήσεις με τον Ε.Ο.Σ. Χαλκίδας, καθώς και την αναγνωριστική που έκαναν μία εβδομάδα προτού πάμε με τον Σύλλογο,
κ. Κώστα και κ. Θανάση γιατί με τέτοιους ανθρώπους που αγαπάνε, σέβονται και προωθούν τα καλά των τοπικών κοινωνιών που ζούνε, όχι μόνο ο τόπος τους, αλλά και η χώρα μας θα ορθοποδήσει και θα πάει επιτέλους μπροστά, και Χρήστο Ιωάννου που εάν δεν υπήρχε αυτός, με την καλώς εννοούμενη τρέλα του και το πάθος του, να τρέχει τα θέματα της «Νεολαίας» και να αντέχει τις ταλαιπωρίες που του δίνουμε κάθε φορά…δεν θα υπήρχε και η δυνατότητα να κάνουμε όλες αυτές τις όμορφες εξορμήσεις και περιηγήσεις, ολόγυρα στην Ελλάδα μας.
Ο Αρχηγός
Δημήτρης Παπαζαχόπoυλος

Στις 9 Φεβρουαρίου του 2013 ξεκινήσαμε όλα τα (παιδάκια) του ομίλου μας να κατακτήσουμε τις βουνοκορφές!!!!!

Δρόμο πήραμε, δρόμο αφήσαμε, φτάσαμε σε ένα πολύ όμορφο χωριό το Μενίδι για μεσημεριανό. Η βροχή έπεφτε με το τουλούμι, το πολύ κακό είναι ότι ξεχάσαμε να κάνουμε σύμβαση με το Θεό για να εξασφαλίσουμε καλά καιρικά φαινόμενα. Η διαδρομή μας μετά έως και τα Γιάννενα ήταν καλή από απόψεως καιρού, γιατί από απόψεως κεφιού και καλής διάθεσης ήταν πάνω από καλή. Όταν ανηφορήσαμε το βουνό και πλησιάζαμε το Τσεπέλοβο άρχισε να πέφτει χιόνι, που στη συνέχεια πύκνωσε. Για να μη σας κουράζω, έπεσε τόσο πολύ χιόνι από το απόγευμα έως την άλλη μέρα το πρωί που βάλαμε και στη τσέπη μας και στα μπατζάκια μας ::: 60 εκατοστά χιόνι!!!

Όπως σωστά και σοφά αποφάσισε ο αρχηγός μας κ. Τσεσμελή παραμείναμε στο Τσεπέλοβο, γιατί ήταν επικίνδυνο να μετακινηθεί το πούλμαν για να επισκεφθούμε τα χωριά που ήταν σο πρόγραμμα. Θα περιμένετε να σας αναφέρω ότι μαραζώσαμε, αμ δε!!! Μείναμε σε ένα πολύ ωραίο ξενοδοχείο με θέα εξαιρετική Οι ιδιοκτήτες του ήταν φιλόξενοι, εξυπηρετικοί και μαγείρευαν πολύ ωραία φαγητά και φρόντιζαν ώστε ο υποτιθέμενος αποκλεισμός μας να γίνει όσο το δυνατό καλύτερος. Το αποτέλεσμα ο ένας εκ των ιδιοκτητών να γίνει Ντι-τζέι , να μας βάζει τραγούδια και να μετατρέψουμε το ξενοδοχείο σ κέντρο διασκέδασης. Διασκεδάσαμε πάρα πολύ (ελπίζω όλοι).

Κάναμε βόλτες στο χωριό μέσα στο χιόνι, ήταν κάτι διαφορετικό από αυτό που περιμέναμε, αλλά ήταν πανέμορφα. Μείναμε στο Τσεπέλοβο 2 μέρες, αλλά δεν καταλάβαμε το χρόνο γιατί διασκεδάσαμε πολύ μεταξύ μας. Ο δε τρελός αλλά ωραίος ξενοδόχος τη Δευτέρα το πρωί που φεύγαμε μας ξεκίνησε την ημέρα με τσιφτετέλια (εννοείται ότι το μπαλέτο χόρεψε πρωί-πρωί.

Μετά κατηφορίσατε σιγά-σιγά με τον αγαπημένο μας και εξαιρετικό οδηγό Παναγιώτη για το Μέτσοβο. Άλλο χιόνι εκεί. Βέβαια καθαροί οι δρόμοι και προσπελάσιμοι. Πολύ ωραίο το Μέτσοβο!!! Η γεύση από αυτή την εκδρομή της παρέας μου και η δική μου είναι πάρα πολύ γλυκιά και άλλη φορά όταν πάμε εκδρομή να κάνουμε συμβόλαιο με το Θεό για να εξασφαλίσουμε τα κατάλληλα καιρικά φαινόμενα για να εκτελείται το πρόγραμμα ΑΚΡΙΒΩΣ!!!

ΥΓ: Όταν δεν είσαι γκρινιάρης και γρουσούζης με οποιεσδήποτε συνθήκες μπορείς να περάσεις καλά.

Αλέκα Παπαβασιλείου
Μέλος ΦΟΝΙ

Βυτίνα: ένας γραφικός οικισμός στους πρόποδες του όρους Μαίναλου στην Ορεινή Αρκαδία και δημοφιλής χειμερινός προορισμός για πολλούς αυτή την εποχή.

Η διαδρομή μας ξεκίνησε νωρίς το πρωί από Αθήνα έτσι, ώστε να φτάσουμε μια ορισμένη ώρα στη Βυτίνα, όπου θα συναντούσαμε τους οδηγούς βουνού που θα μας συνόδευαν στη πορεία μας. Τα πρώτα χιόνια ήδη σκέπαζαν την πλατεία. Ετοιμαστήκαμε, φορέσαμε σκουφιά, πήραμε μαζί μας τα απαραίτητα εφόδια, το σάκο και τα μπατόν και αρχίσαμε να κατηφορίζουμε.

Το μονοπάτι μας ήταν υγρό από τη χιονόπτωση που είχε προηγηθεί και τα βήματά μας έπρεπε να είναι προσεκτικά. Προχωρώντας συναντήσαμε στα δεξιά μας τον ποταμό Μυλάοντα, που κυλούσε ανάμεσα στα χιονισμένα πια έλατα και μας συνόδεψε μέχρι το τέλος της διαδρομής μας.

Το ποτάμι διασχίσαμε πολλές φορές ακολουθώντας το μονοπάτι μας άλλες φορές με επιτυχία και άλλες φορές βουτώντας τα πόδια μας στα νερά του.

Προορισμός μας η Ελάτη, όπου φτάσαμε αργά το μεσημέρι, κουρασμένοι πια, με παγωμένα πόδια αλλά και την ικανοποίηση της όμορφης διαδρομής μας. Αλλάξαμε, ανεβήκαμε στο πούλμαν και αναχωρήσαμε, με πρώτη στάση το παραδοσιακό ταβερνάκι στην Ελάτη για το προγραμματισμένο γεύμα μας. Το απόγευμα είχαμε φτάσει Αθήνα.

Πιτσιλαδή Ελένη
Μέλος Φυσιολατρικού Ομίλου Ν. Ιωνία

Με επιτυχία και το συνηθισμένο κέφι έκοψε την πρωτοχρονιάτικη πίττα του ο Φυσιολατρικός όμιλος Ν.Ιωνίας. Η εκδήλωση έγινε στην κοσμική ταβέρνα ΝΕΦΕΛΗ και οι πολλοί φίλοι και μέλη του ΦΟΝΙ διασκέδασαν για μια ακόμα φορά με τον μοναδικό τρόπο που πάντα τους διακρίνει. Ο πρ. κ. Λιβέρης καλωσόρισε τους παρευρισκομένους και ο χορός ακολούθησε. Μεταξύ άλλων παρευρέθηκαν ο Δήμαρχος κ. Γκότσης με τη σύζυγό του, ο Αντιπεριφερειάρχης κ.Μανιάτης,οι δημ. σύμβουλοι κ.κ Κωστιδάκης και Λαζαρίδης, ο κ.Χριστοδούλου πρ. του ΚΕΜΙΠΟ , ο κ.Τσαγκαράκης πρ. του αθλ. Συλλόγου ΑΝΑΤΟΛΗ και η κα Σπανοπούλου εκπρόσωπος των ΙΝΕΠΟΛΙΤΩΝ – ΚΑΣΤΑΜΟΝΙΤΩΝ.

το Δ.Σ του ΦΟΝΙ

Αφετηρία μας όπως πάντα η Νέα Ιωνία.

Αφού ανταλλάξουμε τις εγκάρδιες καλημέρες μας επιβιβαζόμαστε στο λεωφορείο. Μια στάση για ένα ζεστό καφεδάκι και συνεχίζουμε!!!

Φτάνουμε στους Δελφούς, εξοπλιζόμαστε κατάλληλα με τα μποτάκια μας, τα μπατόν μας και καλή διάθεση και ξεκινάμε για το αρχαίο μονοπάτι με ιστορία 3000 χρόνων! Ακολουθώντας πάντα τον οδηγό μας, κατηφορίζουμε και φτάνουμε στον βυζαντινό ναό του Αγίου Γεωργίου. Εκεί καταλώνουμε κάποιες από τις προμήθειές μας, όπως μανταρίνια, ξηρούς καρπούς και σοκολάτες. Περνάμε μέσα από τον όμορφο αμυγδαλεώνα, το ξωκκλήσι του Αγίου Χαραλάμπους και κάνουμε μια μικρή στάση για φωτογραφίες στο κανάλι του Μόρνου στο οποίο οφείλουμε το νερό που πίνουμε. Διασχίζουμε τον ελαιώνα της Άμφισσας καθώς οι οδηγοί μας διηγούνται ιστορίες του τόπου. Το μάτι μας χάνεται στις ομορφιές του και αναπνέουμε τον ίδιο αέρα που ανέπνεαν μοναχοί πριν χιλιάδες χρόνια… Γινόμαστε ένα με την ιστορία, ενώ συγχρόνως γράφουμε και την δική μας… Καθόλη την διάρκεια αστειευόμαστε μεταξύ μας και «ξυπνάμε» τη φύση γύρω μας!

Φτάνουμε στο τέλος του μονοπατιού μας, στην Κίρρα όπου μας καλωσορίζει η θάλασσα! Παίρνουμε μια ανάσα και μέσα από τα ερείπια ταξιδεύουμε σε μια άλλη εποχή!

Αφήνουμε τα μπατόν στο λεωφορείο και αρχίζουμε την «εξερεύνηση» στα ντόπια κρέατα και εδέσματα! Κατά το απογευματάκι επιστρέφουμε στην Νέα Ιωνία με γεμάτες μπαταρίες και πολλή δύναμη για την εβδομάδα που έρχεται!!!

To μέλος του ΦΟΝΙ
Μαρία Γιδά