1^η Δεκέμβρη 2019. Μπήκε ο χειμώνας και πολλοί από εμάς άρχισαν τις προετοιμασίες για τις γιορτές των Χριστουγέννων. Άντε τώρα να τους πείσεις να αφήσουν κατά μέρος τις δουλειές και να μαζευτούμε για μια εξόρμηση στην ύπαιθρο. Και όμως μέχρι τελευταία στιγμή δήλωναν συμμετοχή για την εκδρομή στο Κυριάκι και την Αρβανίτσα.

Κοντινή απόσταση κι έτσι δεν ξεκινήσαμε πολύ πρωί. Μια στάση για καφέ στην Αλίαρτο. Και από εκεί στον Ελικώνα, σε ένα κρυμμένο θησαυρό της Ελληνικής φύσης, το οροπέδιο της Αρβανίτσας.

Ο καιρός ήταν ευνοϊκός και όλοι περπάτησαν μέσα στα έλατα, σε ένα φυσικό χλοοτάπητα που δεν φύτεψε και ούτε συντήρησε ανθρώπινο χέρι.

Από εκεί βρεθήκαμε στην Ιερά Μονή Οσίου Λουκά, την Αγιά Σοφιά της Ρούμελης, όπως αποκαλούν τον ναό. Κτίσμα του 1011 με μνημειώδη αρχιτεκτονική και πλούσιο διάκοσμο. Το καθολικό εντυπωσιάζει για τον πλούσιο εσωτερικό του διάκοσμο. Συνθέσεις από χρωματιστά μάρμαρα καλύπτουν το δάπεδο του ναού, όπως και τις κατακόρυφες επιφάνειες των τοίχων. Τα λαμπρά ψηφιδωτά που κοσμούν τις ανώτερες επιφάνειες του καθολικού, αποτελούν ένα από τα σημαντικότερα ψηφιδωτά σύνολα της μέσο-βυζαντινής τέχνης.

Μετά το προσκύνημα μας στο μοναστήρι, σειρά είχε το χωριό Κυριάκι, χτισμένο σε ένα καταπράσινο τοπίο, σε υψόμετρο 720 μέτρα, στις βορειοδυτικές πλαγιές του Ελικώνα.

Εκεί γευματίσαμε αφού πρώτα περπατήσαμε, λίγο, μέσα στο χωριό και είδαμε την εκκλησία του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, την πλατεία με τον γέρικο πλάτανο.

Τι άλλο να θέλαμε; Από μια όμορφη, ήρεμη ημέρα μέσα στη φύση, για να γυρίσουμε ευτυχισμένοι στα σπίτια μας.

Παναγιώτου Αγγελική

¨Να γυρίζεις τη γης, να βλέπεις – να βλέπεις και να μη χορταίνεις καινούρια χώματα και θάλασσες κι ανθρώπους κι ιδέες και να τα βλέπεις όλα σα για πρώτη φορά, να τα βλέπεις όλα σα για τελευταία φορά, με μακρόσερτη ματιά, κι έπειτα να σφαλνάς τα βλέφαρα και να νιώθεις τα πλούτη να κατασταλάζουν μέσα σου, ήσυχα, τρικυμιστά, όπως θέλουν, ωσότου να τα περάσει από την ψιλή κρισάρα του ο καιρός, να κατασταλάξει το ξαθέρι απ’ όλες τις χαρές και τις πίκρες σου τούτη η αλχημεία της καρδιάς, είναι θαρρώ, μια μεγάλη, αντάξια του ανθρώπου ηδονή…..

Έκαμα μερικά ταξίδια – πνευματικές πειρατείες, ξεσπάσματα της καρδιάς που πονούσε, απληστία του ματιού που λαχτάριζε και βιάζουνταν, προτού να σβήσει, να δει όσο περισσότερο μπορεί νερό και χώμα.

Όταν σφαλνώ τα μάτια για να δω, ν’ακούσω, να μυριστώ και ν’αγγίξω μιά χώρα που γνώρισα, νιώθω να ταράζεται και αναγαλλιάζει το κορμί μου, σα να ’ρχεται κοντά μου πρόσωπο αγαπημένο.¨

Ν. Καζαντζάκης (Ταξιδεύοντας)

Δανείστηκα αυτόν τον πρόλογο από τον Καζαντζάκη για να επισημάνω όχι μόνο την σημασία και την επίδραση που έχουν τα ταξίδια αλλά και πώς πρέπει να τα αφουγκραζόμαστε. Το ταξίδι που κάναμε ήταν εκτός από υπέροχο, ήταν λίγο κουραστικό αλλά αναγκαίο για να γευτείς όλες αυτές τις συναισθηματικές φορτήσεις, την τόση μάθηση, τόση διαφορετική προσέγγιση στο οτιδήποτε μας προέκυπτε, ήταν ένα ταξίδι άξιο να το βιώσει κανένας. Ήταν μοναδικό γι’αυτή την προσέγγιση στην Γαλικία, στην Αστούριας, στη Ναβάρα, στην Χώρα των Βάσκων, τόσα μαθήματα για την ιστορία της Ισπανίας, τόσα μυνήματα από την Χώρα των Βάσκων. Άξιο ενα τέτοιο ταξίδι ενός κομματιού της ζωής.

Ο διοργανωτής και ξεναγός μας Γιάννης Λυμτσιούλης, μάστορας αυτού του ταξιδιού, μας ταξίδεψε έξω απο τα καθιερωμένα, απ’τα βατά. Δεν μας διεκπεραίωσε ένα ταξίδι όπως σωστά το αναφέρει, μας έμαθε πώς πραγματικά πρέπει να βιώνεται το κάθε ταξίδι που θέλει να κάνει ο καθένας μας και πώς έχει όχι να κοιτάζει αλλά να βλέπει και προπαντώς να ακούει το κάθε τι στον δρόμο του ταξιδιού.

Η μουσική και τα τραγούδια που συνόδευαν το θέμα του κάθε τόπου έδιναν κι ένα άλλο τόνο πραγματικότητας αφήνοντας την φαντασία σου να ταξιδεύει κι αυτή, εκεί ξεκινώντας από το Santiago de Compostela, στoν Φάρο του Ηρακλή στην La Coruña, στην Rias Altas, στην Gijόn, στην Covadanga, εκεί ψηλά στα Picos Europa, στην Altamira, στην Pamplona, στην μοναδική Guernica, στο Bilbao και Guggenheim, στην διαδρομή της βόρειας παραλίας μέσα από τους κόλπους και τα δάση στο απέραντο πράσινο, αντίκρυ στο απέραντο γαλάζιο του Βισκαïκού κόλπου, σε τόσα και τόσα μέρη. Μιά πραγματικά μοναδική εμπειρία εξ ολοκλήρου το ταξίδι μας.

Πώς να αφηγηθείς τις χιλιάδες εικόνες, την τόση ιστορία μέσα σε πέντε αράδες; Το καλύτερο βιβλίο είναι οι αναμνήσεις του ταξιδιού μας, συνεχίζοντάς το νοερά.

Ευχαριστούμε τον Πρόεδρό μας που σκέφτηκε αυτή την εκδρομή, το Δ.Σ. που ενέκρινε αυτή την εκδρομή χωρίς καμιά αντίρρηση για όλους εμάς που την βιώσαμε συμμετέχοντας και την ευχαριστηθήκαμε ως μέσα στα βάθη του μυαλού, της καρδιάς και της ψυχής μας. Εύχομαι να κάνουμε κι άλλες πολλές τέτοιας ποιότητας εκδρομές.

Β. Βεργόπουλος

Μέλος Δ.Σ.

Όταν ήμασταν μικροί, τα καλοκαίρια πολλές φορές πηγαίναμε εκδρομή για μπάνιο στα Σελίνια, στη Σαλαμίνα και για προσκύνημα στη Φανερωμένη.

Από την ιστορία πάλι γνωρίζαμε το νησί για την ναυμαχία της Σαλαμίνας. Ποτέ όμως δεν είχαμε επισκεφθεί το νησί και τα αξιοθέατα του. Είπαμε λοιπόν, να πάμε στη Σαλαμίνα και να την επισκεφθούμε, αλλιώς.

Ξεκινήσαμε το πρωί (12.05.2019) και φθάνοντας στο Πέραμα, με το καράβι της γραμμής, σε 15’ λεπτά βρεθήκαμε στο λιμάνι του νησιού, τα Παλούκια. Εκεί μας περίμενε η ξεναγός μας, η κα Μίχα, γεννημένη και μόνιμος κάτοικος του νησιού, η οποία ανέλαβε το έργο της ξενάγησης και όπως αποδείχτηκε ήταν μια εξαιρετική ξεναγός.

Πρώτος μας σταθμός το Αρχαιολογικό Μουσείο της Σαλαμίνας. Το διατηρητέο κτήριο του πρώην 1ου Καποδιστριακού Σχολείου του νησιού ανακατασκευάστηκε, σύμφωνα με τις προδιαγραφές ενός σύγχρονου μουσείου. Τα ευρήματα που φιλοξενεί στην μόνιμη έκθεσή του αποτελούν δείγμα της ένδοξης ιστορίας της Σαλαμίνας.

Επόμενος σταθμός μας το Μοναστήρι του Αγίου Νικολάου, που ξαναγεννήθηκε μετά από 130 χρόνια. Μέσα στο υπέροχο πευκόδασος, σε σημείο που απλώνεται η θέα προς τον κόλπο του νησιού, που υπήρξε καταφύγιο καταδιωκόμενων κατά την επανάσταση .Η μοναχή Χριστονύμφη, μας υποδέχθηκε, στην αυλή της Μονής προσφέροντας μας καφέ, νερό. Μας έκανε μια σύντομη αναφορά για την ιστορία του μοναστηριού, καθώς και για τον θρύλο με τα «μπουριά». Ένας θρύλος που συνοδεύει αυτό το μοναστήρι. Στην αυλή του υπάρχει το καταβάσιο που πολλοί το συνδέουν με τον αρχαίο ναό της Εκάτης, που υπήρχε στην περιοχή, αλλά και με το παλάτι του Αίαντα. Ο θρύλος λοιπόν λέει ότι μπορεί να συνδεόταν με στοές και με τη σπηλιά του Ευριπίδη.

Πλησιάζοντας προς τα Κανάκια, είναι το μοναδικό Μυκηναϊκό ανακτορικό συγκρότημα ταυτισμένο με το βασίλειο του Αίαντα. Πρόκειται για ολόκληρο σύστημα δωματίων σε παράλληλες σειρές. Ως σήμερα έχουν ανιχνευθεί 45 δωμάτια και βοηθητικοί χώροι. Εκεί μας έγινε μια ανεπανάληπτη ξενάγηση.

Στην παραλία  Κανάκια γευματίσαμε, και μερικοί τολμηροί έκαναν και μπάνιο. Κατά την επιστροφή μας σταματήσαμε στον Τύμβο των Σαλαμινομάχων, αφιέρωμα μνήμης για την ιστορική ναυμαχία. Μια αναμνηστική φωτογραφία, και άρχισε ο δρόμος της επιστροφής, κάνοντας μια στάση στη Μονή Φανερωμένης και σε ένα ακόμη αξιοθέατο του νησιού το σπίτι – μουσείο  του Άγγελου Σικελιανού, δίπλα στη θάλασσα.

Πάει ο παλιός ο χρόνος ας γιορτάσουμε παιδιά………….

Αποχαιρετήσαμε για μια ακόμη φορά τον παλιό χρόνο. Όλοι κάπου γιόρτασαν αυτή τη σημαντική ημέρα. Έτσι και ο Φ.Ο.Ν.Ι. αποφάσισε να του “κουνήσει το μαντήλι” με μια τετραήμερη δισυπόστατη εκδρομή στο κέντρο της Μακεδονίας. Σε μια πόλη με σπουδαία ιστορία, μια πόλη με παραδοσιακές συνοικίες και πολιτισμό, στην υπέροχη Βέροια την μικρή Ιερουσαλήμ, όπως την ονομάζουν για τις δεκάδες βυζαντινές εκκλησίες της, οι οποίες, οι περισσότερες, έχουν μετατραπεί σε τζαμιά.

Ξεκινήσαμε λοιπόν να επισκεφθούμε την πόλη αυτή με τη σπουδαία ιστορία και διαδρομή, την δεύτερη μεγάλη πόλη της Ημαθίας, μετά τις γειτονικές Αιγές, πρωτεύουσα της Μακεδονίας κατά τους χρόνους του Φιλίππου και του Μεγάλου Αλέξανδρου.

Την πόλη που επισκέφθηκε, δίδαξε τον Χριστιανισμό και ίδρυσε Εκκλησία, ο Απόστολος Παύλος.

Την πρώτη ημέρα (Σάββατο 29/12/2018) με ενδιάμεσες στάσεις και μια άκρως νόστιμη τσιπουροκατάνυξη με μεζεδάκια που μας φίλεψαν 2 – 3 κυρίες της παρέας μας, εντός του πούλμαν, φτάσαμε στην Βεργίνα όπου εκεί επισκεφθήκαμε και γνωρίσαμε το Μουσείο Βασιλικών Τάφων των Αιγών (μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO) όπου ανάμεσα στους τάφους ξεχωρίζει ένα ταφικό μνημείο που σύμφωνα με τον καθηγητή αρχαιολογίας Μανόλη Ανδρόνικου, ανήκε στον Βασιλιά Φίλιππο Β’, πατέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Κοιτώντας τα ευρήματα σε συνεπαίρνει  ο μεγάλος αριθμός κτερισμάτων που είναι έργα τέχνης, αρκετά από αυτά από χρυσό όπως η περίφημη λάρνακα με τον δεκαεξάκτινο ήλιο (αστέρι της Βεργίνας) σύμβολο της Μακεδονικής δυναστείας.

Αφού λοιπόν γίναμε πιο, πλούσιοι, γνωρίζοντας όλα αυτά τα θαυμάσια, κατευθυνθήκαμε στο πολύ καλό ξενοδοχείο μας, στην Βέροια, για ξεκούραση ή μια βόλτα στην πόλη για όσους το επέλεξαν.

Την επομένη ημέρα (Κυριακή 30/12/2018) χωριστήκαμε σε δύο ομάδες, γ’ αυτό παραπάνω ονόμασα την εκδρομή δισυπόστατη. Την ομάδα των πεζοπόρων και την ομάδα των περιηγητών.

Όσοι συμμετείχαν στην ομάδα των πεζοπόρων είχαμε την ευκαιρία να περπατήσουν στο Βέρμιο. Την Κυριακή κάναμε μια κυκλική διαδρομή που άρχιζε από την Ιερά Μονή της Παναγίας Σουμελά και καταλήξαμε στο ίδιο σημείο. Τα πρώτα 2 χλμ κινηθήκαμε μέσα σε δάσος από οξιές και τα πρώτα χιόνια έκαναν την εμφάνισή τους. Στην συνέχεια ακολουθήσαμε, την χιονισμένη πλέον κορυφογραμμή, σε χωματόδρομο και μονοπάτι και φτάσαμε στην κορυφή Φούρκα στα 1.543μ. Ο καιρός ήταν αρκετά καλός και με σχετικά καθαρή ατμόσφαιρα οπότε είχαμε την δυνατότητα να δούμε τον κάμπο της Βέροιας, τα Πιέρια Όρη, το Ιμπιλί, στο βάθος το Ξηροβούνι και τις κορυφές Δίδυμες του χιονοδρομικού κέντρου 3 – 5 Πηγάδια. Στην επιστροφή ακολουθήσαμε την δυτική πλευρά της κορυφογραμμής περνώντας από τις ανεμογεννήτριες και φτάσαμε στο ψηλότερο σημείο της ανάβασης στα 1.622μ. Από εκεί κατηφορίσαμε προς το δασωμένο μέρος του βουνού και καταλήξαμε στο σημείο έναρξης, την Παναγία Σουμελά, όπου συναντηθήκαμε με την ομάδα των περιηγητών.

Όσοι συμμετείχαν στην ομάδα των περιηγητών ξεκινήσαμε για να επισκεφθούμε τους Μακεδονικούς τάφους στην περιοχή των Λευκαδίων της Νάουσας και αργότερα για προσκύνημα στην Ιερά Μονή της Παναγίας Σουμελά. Στην διαδρομή μας, στο Βέρμιο, προς το μοναστήρι συναντήσαμε αρκετό χιόνι, που είχε ρίξει τις προηγούμενες ημέρες. Να σημειωθεί ότι και οι 4 ημέρες της εκδρομής ήταν φανταστικές από καιρό.

Το μεσημέρι, αφού συναντηθήκαμε με τους πεζοπόρους, φάγαμε στο όμορφο χωριό της Καστανιάς.

Επιστροφή στο ξενοδοχείο και όσοι αισθάνονταν ξεκούραστοι, αποφάσισαν να γνωρίσουν τις όμορφες συνοικίες της Βέροιας, όπως την Μπαρμπούτα, την Εβραϊκή συνοικία και την Κυριώτισσα, την Χριστιανική συνοικία. Συνοικίες που υπάρχουν στην πόλη από τα μέσα του 19^ου αιώνα.

Περπατήσαμε στα σοκάκια της Κυριώτισσας με τις πέτρινες κατοικίες, τα αναστηλωμένα σπίτια με τα σαχνίσια, τις αρχιτεκτονικές προεξοχές στις προσόψεις των παραδοσιακών κτιρίων. Που μας εντυπωσίασαν τα διαφορετικά, ζωηρά και ζεστά χρώματα που έχουν.

Δίπλα στα θορυβώδη νερά του Τριπόταμου με το καταπράσινο λαγκάδι, μας περίμενε η Μπαρμπούτα, η εβραϊκή συνοικία, κτισμένη τριγωνικά, σαν μια κλειστή γειτονιά ελεγχόμενης κυκλοφορίας, όπου ζούσαν οι Εβραίοι της πόλης.

Όλα αυτά λοιπόν, η βόλτα στα σοκάκια, η ρομαντζάδα των χρωμάτων στα σαχνίσια, οι πλακόστρωτοι δρόμοι και τα δαιδαλώδη καλντερίμια συνδυάζουν την πανέμορφη Βέροια.

Ξημέρωσε, (Δευτέρα 31/12/2018), παραμονή της Πρωτοχρονιάς.

Μετά το πρωινό, αφήσαμε τους πεζοπόρους να εξερευνήσουν μια ακόμη πεζοπορική διαδρομή στο Βέρμιο και εμείς αναχωρούμε για τη θέση Λουτράκι, στα δυτικά της Αριδαίας. Προορισμός μας τα Λουτρά Πόζαρ, με ιαματικά νερά που αναβλύζουν σε θερμοκρασία 37^ο C. Πολλοί επισκέπτες και αρκετοί από τους δικούς μας, αποφάσισαν να βουτήξουν στα ζεστά νερά παρόλο που έξω η θερμοκρασία ήταν πολύ χαμηλή. Οι υπόλοιποι απολαύσαμε το καφεδάκι μας στα ζεστά, κοιτώντας και βγάζοντας φωτογραφίες τους θαρραλέους κολυμβητές μας.

Η ομάδα των πεζοπόρων ξεκίνησε από το  άλσος του Αγ. Νικολάου της Νάουσας για μια κυκλική πεζοπορική διαδρομή. Ανηφορίσαμε σε δασωμένο μονοπάτι με έντονα τα χειμωνιάτικα χρώματα και τα πεσμένα φύλλα οξιάς δημιουργούσαν ένα πολύχρωμο χαλί γύρω μας. Ο καιρός ήταν με το μέρος μας οπότε και στην πρώτη στάση μας, στον προφήτη Ηλία απολαύσαμε μια υπέροχη θέα του κάμπου της Ημαθίας. Συνεχίσαμε την διαδρομή μας για το εκκλησάκι της Υπαπαντή όπου μας περίμενε ένα ζεστό τσάι, από τον επίτροπο του εκκλησιαστικού συμβουλίου, να μας τονώσει. Ξεκινήσαμε την κατάβαση από μονοπάτι που κινήθηκε μέσα σε ένα πολύ έντονα δασωμένο τοπίο και που σε κάποια σημεία αισθανόσουν ότι ήσουν μέρος ενός παραμυθιού με νεράιδες και ξωτικά. Συνεχίσαμε να κατηφορίζουμε προς το άλσος του Αγ. Νικόλαου ώσπου συναντηθήκαμε με την ομάδα των περιηγητών και όλοι μαζί περπατήσαμε στο ομώνυμο πάρκο, το οποίο έχει χαρακτηριστεί ως Τοπίο Ιδιαιτέρου Φυσικού Κάλλους.

Το μεσημέρι όλοι μαζί πήγαμε για φαγητό στην πόλη της Νάουσας και επιστρέψαμε για ξεκούραση στο ξενοδοχείο μας γιατί το βράδυ μας περίμενε ξενύχτι για να υποδεχτούμε τον Νέο Χρόνο.

Το βράδυ στο ξενοδοχείο, σε μια πολύ όμορφη αίθουσα με ζωντανή μουσική όλοι μαζί υποδεχθήκαμε το 2019 χορεύοντας, πίνοντας, γελώντας και ανταλλάσσοντας ευχές για ένα χρόνο καλό, με υγεία, ευτυχία και ειρήνη.

Το πρωί, (Τρίτη 01/01/2019) ξυπνώντας αρκετά αργούτσικα, αναχωρήσαμε από τη Βέροια για την επιστροφή μας στην αγαπημένη μας Νέα Ιωνία, περνώντας από το Λιτόχωρο όπου απολαύσαμε καφέ και φαγητό και με ενδιάμεσες στάσεις επιστρέψαμε χαρούμενοι και με την ελπίδα ότι ο Νέος Χρόνος θα είναι ευλογημένος για όλους μας.

Εύχομαι από καρδιάς, υγεία και ευτυχία σε όλα τα μέλη του Φ.Ο.Ν.Ι. και ιδιαίτερα στο Δ.Σ. να είναι όλοι γεροί και δημιουργικοί, για να μας ετοιμάζουν πολλές και ωραίες εκδρομές.

Υ.Γ. Η περιγραφή των διαδρομών που έκαναν οι πεζοπόροι είναι της Ιφιγένειας  Βασιλείου.

Ιωάννου Φωτεινή

Στις 17 Σεπτεμβρίου 2018 ξεκίνησε για το μεγάλο και χωρίς
γυρισμό ταξίδι της, η ΚΑΙΤΗ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΙΔΟΥ, Ειδική
Γραμματέας του Ομίλου μας.

Για όλους εμάς στον Όμιλο ήταν «….η ΚΑΙΤΗ μας» και έτσι θα
μείνει στην μνήμη μας.

Ήταν ένας χαρούμενος και πολύ δοτικός άνθρωπος, μας έδινε
την αγάπη της με το χαμόγελο και την ενεργητικότητα της παρ’ όλες τις άσχημες
και δύσκολες  στιγμές που είχε
αντιμετωπίσει με το χαμό της αγαπημένης της κόρης και εν συνεχεία με την ταλαιπωρία
της με την επάρατο νόσο.

Συμπαραστεκόταν όσο μπορούσε σε όλους και μας γέμιζε γλύκα
με τα όμορφα γλυκά της που μας φίλευε σχεδόν καθημερνά.

Συμμετείχε σε όλες τις εκδηλώσεις του Ομίλου με όρεξη και
δραστηριότητα.

Τα μέλη του Φ.Ο.Ν.Ι. και ειδικά όση την γνωρίσαμε από κοντά
θα τη θυμόμαστε σαν την αγαπημένη μας Καίτη και δεν θα την ξεχάσουμε ποτέ.

Καλό Παράδεισο αγαπημένη μας.

Το Διοικητικό
Συμβούλιο

Η μέρα (27/10/2018)  ηλιόλουστη, σε προδιαθέτει ευχάριστα. Μετά από μια διαδρομή 2 ωρών πήραμε τον επαρχιακό δρόμο για Καρδαμύλη. Και εκεί που έλεγες ότι οι στροφές δεν θα τελειώσουν ποτέ, την αντικρίσαμε από ψηλά. Ένα όμορφο παραθαλάσσιο χωριό, με πετρόκτιστα σπίτια. Βόλτα στα σοκάκια, βαθιές ανάσες, στον καθαρό αέρα και γεύμα με θέα το απέραντο γαλάζιο. Το απόγευμα μας περίμενε η Καλαμάτα.

Ταχτοποιηθήκαμε σ΄ένα υπέροχο ξενοδοχείο με θεά την θάλασσα και την παραλία της Καλαμάτας και στη συνεχεία κάναμε μια πρώτη γνωριμία με την πόλη.

Την επόμενη μέρα (28/10/2018) περπατήσαμε στο ιστορικό κέντρο της, επισκεφθήκαμε το εξαιρετικό αρχαιολογικό μουσείο της, απολαύσαμε τον καφέ μας σε ένα παραδοσιακό καφενείο  και παρακολουθήσαμε την εξαιρετική παρέλαση, της εθνικής μας εορτής. Το μεσημέρι αναχωρήσαμε για την Βάστα όπου φάγαμε σε ένα καταπράσινο τοπίο γεμάτο πλατάνια, διπλά στο ποτάμι.

Κατόπιν προσκυνήσαμε στο εκκλησάκι της Αγίας Θεοδώρας και θαυμάσαμε τα 17 δέντρα πάνω στη στέγη του. Στην επιστροφή η αρχηγός μας ξάφνιασε, ευχάριστα, με τις χορευτικές ικανότητες και το μπρίο της !

Επιστρέψαμε έχοντας ωραίες εικόνες και ανεβασμένη ψυχολογική διάθεση .

Μετά τις καλοκαιρινές διακοπές, 40 μέλη του ΦΟΝΙ, συναντηθήκαμε το πρωινό του Σαββάτου 8 Σεπτεμβρίου 2018 για να κατακτήσουμε τα Βαρδούσια. Η χαρά ήταν εμφανής στα πρόσωπά μας, όχι μόνο για την εξόρμηση, αλλά και γιατί ξαναβρισκόμασταν μετά από δύο και πάνω μήνες που είχαν περάσει από την τελευταία μας πεζοπορία.

        Η οδική διαδρομή πέρασε γρήγορα μιας και είχαμε πολλά να πούμε και να εξιστορήσουμε. Φτάνοντας στην έναρξη της πεζοπορίας μας, το χωριό Άνω Μουσουνίτσα (Αθανάσιος Διάκος), μας συνεπήρε το ατέλειωτο πράσινο της φύσης που απλόχερα τούτος ο τόπος προσφέρει. Εκεί μας περίμενε ο οδηγός μας αλλά και το αγροτικό που θα μετέφερε τα σακίδιά μας μέχρι το καταφύγιο του ΕΟΣ Άμφισσας.

Έτσι λοιπόν, ανάλαφροι και χαρωποί, ξεκινήσαμε την πεζοπορία μας με προορισμό τη θέση Πιτιμάλικο στα 1.960μ., όπου είναι χτισμένο το καταφύγιο που θα μας φιλοξενούσε. Η διαδρομή μας ακολούθησε το κλασικό μονοπάτι, το οποίο όμως ανακαλύψαμε ότι ήταν διαβρωμένο από το νερό και είχε δημιουργήσει απότομες κλήσεις και σαθρό έδαφος. Παρ’ όλες τις δυσκολίες, η ομάδα περπατούσε μαγεμένη από την ομορφιά του δάσους. Οι ολιγόλεπτες στάσεις στην θέση Γιατάκια με την δεξαμενή και τα λιβάδια στην θέση Ζιρέλια, για ανάκτηση δυνάμεων, μας βοήθησαν να φτάσουμε στο εικονοστάσι κάτω από το ύψωμα του Προφήτη Ηλία. Εκεί πλέον το δάσος έδινε την σκυτάλη στο αλπικό τοπίο. Από εδώ και πέρα η συντροφιά του ορεινού όγκου των Βαρδουσίων είχε την τιμητική του. Η παρέα συνέχισε την διαδρομή με λίγο πιο γρήγορο ρυθμό μιας και τα απειλητικά σύννεφα έκαναν την εμφάνισή τους. Η τελευταία μισή ώρα και πλέον, δυστυχώς έγινε υπό έντονη βροχή. Η θέα του καταφυγίου ήταν ανακουφιστική και έτσι αναπτέρωσε το ηθικό μας για να βρεθούμε όσο πιο σύντομα γίνεται εκεί, προκειμένου να ξεφορτωθούμε τα βρεγμένα ρούχα και μποτάκια μας, και να αισθανθούμε λίγη ζεστασιά.

Αφού τακτοποιηθήκαμε, και απλώσαμε την “μπουγάδα μας” όπου βρίσκαμε ελεύθερο χώρο, μαζευτήκαμε στην τραπεζαρία που τα πηγαδάκια έδιναν και έπαιρναν με πειράγματα, συζητήσεις και επιτραπέζια παιγνίδια. Τις συζητήσεις μονοπώλησε το ενδιαφέρον μας να γνωρίσουμε πιο πολύ το ζευγάρι των δύο Ιταλών ορειβατών που συμμετείχαν στην εκδρομή μας και είχαν επισκεφτεί την χώρα μας με σκοπό να κατακτήσουν μαζί μας τον Κόρακα. Πήραμε τις πληροφορίες που θέλαμε για τα Ιταλικά βουνά και τις via ferrata διαδρομές που πολλοί από εμάς θέλουμε να κάνουμε.

Η βροχή σταμάτησε και έτσι είχαμε την ευκαιρία να περπατήσουμε στην γύρω περιοχή. Ο επιβλητικός αλπικός όγκος των Βαρδουσιών δίπλα μας, έδινε την αίσθηση ότι με ένα άπλωμα του χεριού θα μπορούσες να τον αγγίξεις. Η τρισδιάστατη εικόνα του εδάφους και οι μεγάλου σε όγκο πέτρες που έμοιαζαν με μετεωρίτες, γέμιζε με πρωτόγνωρες εικόνες τα μάτια μας και έδιωχνε τις όποιες σκέψεις της καθημερινότητάς μας.

Σιγά σιγά το σούρουπο έδινε μια άλλη εικόνα στην περιοχή και καθώς τα στομάχια μας είχαν αρχίσει να διαμαρτύρονται, ξεκίνησε το γεύμα μας και η οινοποσία, μέσα στην θαλπωρή του καταφυγίου. Λίγο αργότερα βγήκαμε ξανά έξω στον έναστρο ουρανό που λίγες φορές μας δίνεται η ευκαιρία να απολαύσουμε.

Η νύχτα πέρασε γρήγορα και την επομένη, μετά το πρωινό μας, μια ομάδα 24 μελών ξεκίνησαν την πορεία προς την κορυφή Κόρακας. Ο καιρός ήταν με το μέρος των πεζοπόρων και ακολουθώντας την κλασική διαδρομή από τις Πόρτες και το Μέγα Κάμπο και μετά από μια απαιτητική ανάβαση, η κατάκτηση της κορυφής στα 2.495μ, ήρθε να αποζημιώσει την προσπάθεια. Καθ’ όλη την διαδρομή δεν έλειψαν τα πειράγματα και η εμψύχωση της ομάδας. Γεμάτοι από εικόνες απαράμιλλης ομορφιάς ξεκίνησε η κατάβαση από τις Κοπρισιές. Η ομάδα που δεν ανέβηκε στην κορυφή, αφού απόλαυσε τα πρωινά χρώματα που αντικατοπτρίζονταν στα βράχια, ξεκίνησε την επιστροφή από τα ίδια, για το χωριό Άνω Μουσουνίτσα (Αθ. Διάκος).

Όλοι μαζί βρεθήκαμε στην πλατεία του χωριού για να απολαύσουμε το υπέροχο γεύμα μας. Η εξόρμηση μας, στέφθηκε με επιτυχία και χαρακτηρίστηκε ως η πιο απαιτητική και δύσκολη που είχε κάνει μέχρι τώρα ο σύλλογός μας. Τα χαμόγελα και η ικανοποίηση που βλέπαμε ο ένας στο πρόσωπο του άλλου ήταν ότι καλύτερο και επιβεβαίωνε για άλλη μια φόρα ότι η φύση μας αναζωογονεί και μας δίνει αστείρευτη δύναμη για να συνεχίσουμε να περπατάμε στις ομορφιές της χώρας μας.

Κλείνοντας δεν θα μπορούσα να μην ευχαριστήσω για την βοήθεια, τους Νώντα, Γιάννη, Στέλιο, Γιώργο, Δημήτρη και όλους όσους με την φροντίδα τους και την ομαδικότητα τους εμψύχωναν τους άλλους και έδιναν στην μεγάλη αυτή προσπάθεια μια νότα χαράς και διασκέδασης.

Ιφιγένεια Βασιλείου

Μέλος ΔΣ

Ανηφορίσαμε πλαγιές, στριφογυρίσαμε σε οροπέδια, διασχίσαμε ελατοδάση και γραφικά χωριά, οδηγηθήκαμε στην κόψη των γκρεμών……. και καταλήξαμε στο Κυπαρίσσι, ένα από τα πιο γοητευτικά θαλασσινά σημεία του Μωριά.

Σ’ αυτό ακριβώς το μέρος αποφάσισε ο Φ.Ο.Ν.Ι. να κάνει μια τουριστική και άκρως ενδιαφέρουσα εκδρομή.

Ξεκινήσαμε λοιπόν από το γνωστό σημείο στη Νέα Ιωνία, για το τριήμερο της Πρωτομαγιάς. Γεμάτοι κέφι και ενδιαφέρον για την όμορφη αυτή πλευρά της Λακωνίας.

Αν και οι ορεινοί δρόμοι που διατρέχουν την Λακωνία οδηγούν στην πλευρά του Πάρνωνα, που βρέχεται από το Μυρτώο πέλαγος έχουν βελτιωθεί αισθητά, πρέπει να είσαι προετοιμασμένος για μια μικρή περιπέτεια, ανηφορίζοντάς τις ατέλειωτες στροφές.

Η περιπλάνηση στα ορεινά χωριά τελειώνει στον παραδοσιακό οικισμό Χάρακας. Από εδώ ξεκινά η συγκλονιστική κατάβαση από τους γκρεμούς της Μαδάρας προς τ’ ακρογιάλια του Μυρτώου Πελάγους.

Το πέλαγος που σε κρυφοκοιτά πίσω από τις σχισμάδες των βράχων έρχεται όλο και πιο κοντά μας.

Φτάσαμε στο Κυπαρίσσι ή αλλιώς Βρύση. Έναν από τους ελάχιστους ανεπιτήδευτους παραδοσιακούς οικισμούς των ακτών του Μοριά, που διατηρεί το χρώμα και την γραφικότητα του (σ΄ αυτό βέβαια συνετέλεσε και η μακρόχρονη οδική απομόνωση) και τακτοποιηθήκαμε σε τρείς πολύ όμορφους ξενώνες με θέα την θάλασσα.

Αφού φάγαμε σε ένα από τα 3 ταβερνάκια και ξεκουραστήκαμε, το απόγευμα κάναμε έναν όμορφο περίπατο μιας ώρας περίπου, ακολουθώντας το ευχάριστο βατό μονοπάτι που μας οδήγησε στο μικρό παραθαλάσσιο ξωκλήσι του Αϊ Γιώργη.

Όσοι δεν περπατήσαμε μέχρι το ξωκλήσι ήπιαμε τον καφέ μας απολαμβάνοντας  την ομορφιά του πελάγους, σ’ ένα παραθαλάσσιο καφέ.

Το βράδυ φαγητό και ξεκούραση. Το επόμενο πρωί ξεκινήσαμε για έναν από τους πιο παραμυθένιους και ιδιαίτερους προορισμούς στην Ελλάδα, για το βράχο της Μονεμβάσιας, αυτή τη μικρή νησίδα στη Λακωνία που στέκεται περήφανη στη μέση της θάλασσας και κρύβει στα στενά της περάσματα μυστικά και ιστορίες, ενώ την άνοιξη γεμίζει χρώματα, αρώματα και θάλασσα.

Από εδώ κατάγεται και ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος, με το σπίτι του να έχει θέα το απέραντο γαλάζιο. Να, λοιπόν από που άντλησε την έμπνευση και τη σοφία του.

Τριγυρίσαμε στα δρομάκια της καστροπολιτείας, χαθήκαμε στα στενά περάσματα και τις καμάρες και χαζέψαμε τα σπίτια και τους ξενώνες με τις πολεμίστρες με την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική και αφήσαμε τη φαντασία μας να ταξιδέψει στην εποχή που ζούσαν οι πειρατές και οι ιππότες.

Περιπατήσαμε στο βυζαντινό καλντερίμι που οδηγεί στην κεντρική πλατεία με το παλιό κανόνι και την εκκλησία της Παναγίας της Μυρτιώτισσας. Απολαύσαμε το καφεδάκι μας και επιστρέψαμε στο όμορφο Κυπαρίσσι για μπάνιο και φαγητό.

Το επόμενο πρωί φορτώσαμε τα πράγματά μας στο πούλμαν για την επιστροφή, περνώντας για μεσημεριανό φαγητό και μπάνιο στο όμορφο λιμανάκι με τη βοτσαλωτή παραλία και τις γραφικές ταβέρνες, στην Πλάκα Λεωνιδίου.

Απογευματινό καφεδάκι στ’ Ανάπλι (Ναύπλιο) με το Μπούρτζι και το  Παλαμήδι, που δεσπόζει πάνω απ’ την πόλη.

Γεμάτοι από αυτό το εξαιρετικό τριήμερο γυρίσαμε το βραδάκι στη βάση μας  ( Νέα Ιωνία) χαρούμενοι, ευχαριστημένοι και με την ευχή να μπορούμε και στη συνέχεια να γευτούμε και άλλα τέτοια ταξίδια με το Φ.Ο.Ν.Ι.

Φωτεινή Ιωάννου

Ξεκινήσαμε για ένα φανταστικό τριήμερο στο Πήλιο στη θερινή κατοικία των Θεών και πατρίδα των Κενταύρων. Στο κατάφυτο βουνό από δάση με πανύψηλες οξιές, βελανιδιές, πλατάνια, αγριοκαστανιές και δασική πεύκη.

Η διαμονή μας; Που άλλου; Στην πανέμορφη πόλη του Βόλου, χτισμένη στο κέντρο της Ελλάδας, μέσα στον Παγασητικό κόλπο, που είναι η μοναδική διέξοδος της Θεσσαλίας προς τη θάλασσα. Πέρα από τη σύγχρονη άποψη και τους μοντέρνους της ρυθμούς, η πόλη διατηρεί και παραδοσιακά στοιχεία.

Φτάνοντας στην πόλη του Βόλου, αρχίσαμε να ανηφορίζουμε για τα όμορφα πηλιορείτικα χωριά. Μια στάση στην πανέμορφη Πορταριά, ένα χωριό με πολλά αρχοντικά σπίτια, πολύ πράσινο και άφθονα τρεχούμενα νερά. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην παρατηρήσουμε ότι στην Πορταριά όλα τα καταστήματα διαθέτουν σε περίοπτη θέση χιλιάδες βαζάκια με γλυκά του κουταλιού σε μια απίστευτη ποικιλία γεύσεων, χρωμάτων και αρωμάτων. Η πλατεία είναι σκεπασμένη από αιωνόβια πλατάνια και αμέτρητες ορτανσίες. Σε τούτο το χωριό μια στάση ήταν απαραίτητη, για μια ανάσα, ένα καφέ ή ένα γλυκό και γιατί όχι και ένα ουζάκι για να απολαύσεις την όμορφη φύση που άρχισε να ξυπνάει τώρα την άνοιξη.

Επόμενος προορισμός μας η Μακρυνίτσα το “Μπαλκόνι του Πηλίου”, με την εξαιρετική θέα που προσφέρει προς την πόλη του Βόλου και του Παγασητικού. Ελάχιστα χιλιόμετρα πριν φτάσουμε, είχαμε μπροστά μας τη θέα ολόκληρου του χωριού. Το χωριό ξεχωρίζει για την αρχιτεκτονική του φυσιογνωμία, τα καλοδιατηρημένα και αναστηλωμένα αρχοντικά του, τα γραφικά του καλντερίμια. Φτάνοντας λοιπόν στη Μακρυνίτσα ο δρόμος τερματίζει στην πλατεία εκεί που χύνεται κι ένας μικρός καταρράκτης . Σ’ αυτό το πανέμορφο χωριό απολαύσαμε  το γεύμα μας.

Αργά το μεσημέρι κατηφορίσαμε για το Βόλο, όπου και διανυκτερεύσαμε σ’ ένα όμορφο ξενοδοχείο στην παραλία της πόλης. Το βράδυ όλοι μαζί ξεκινήσαμε για μια βόλτα στην παραλία, και καταλήξαμε φυσικά σε τσιπουράδικο της παραλίας, απολαμβάνοντας τους νόστιμους μεζέδες και το μυρωδάτο τσίπουρο, περνώντας ένα ευχάριστο βραδινό ξεφάντωμα.

Την επόμενη ημέρα, μετά το πρωινό, ξεκινήσαμε για το χωριό Μηλιές. Πρέπει να  ξέρετε ότι είναι το καλύτερο χωριό του Πηλίου. Τα έχει όλα, παραδοσιακή αρχιτεκτονική και φυσικές ομορφιές. Πρόκειται για το κεφαλοχώρι της περιοχής, γεμάτο μηλιές, καστανιές και λιόδεντρα, με υπέροχη θέα προς τον Παγασητικό κόλπο και το νότιο Πήλιο. Εκεί λοιπόν μια μικρή ομάδα, αποφάσισε να κάνει μια μικρή πεζοπορία, από καλντερίμι, ξεκινώντας από την πλατεία του χωριού, και να καταλήξει στον σιδηροδρομικό σταθμό. Οι υπόλοιποι προτίμησαν να παραμείνουν στην πλατεία και να επισκεφθούν την εκκλησία των Παμμεγίστων Ταξιαρχών.

Τσαγκαράδα, το σμαράγδι του Πηλίου, είναι ένα μέρος ευλογημένο με πλούσια ιστορία και κουλτούρα. Εκεί στο χιλιόχρονο πλάτανο στην πλατεία της Αγ. Παρασκευής, οι κάτοικοι γιόρτασαν την εθνική μας γιορτή, την 25^η Μαρτίου. Τα παιδιά του σχολείου με παραδοσιακές στολές και με λεβέντικη κορμοστασιά, χόρεψαν Ελληνικούς παραδοσιακούς χορούς. Ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία να παρακολουθήσουμε και να γιορτάσουμε και εμείς για λίγο την ημέρα αυτή.

Φεύγοντας από εκεί, ο επόμενος προορισμός μας ήταν τα Χάνια. Σκαρφαλωμένα στις ψηλές πλαγιές του Πηλίου, τα Χάνια αγκαλιάζονται από όμορφα δάση με έλατα, οξιές και καστανιές . Η διαδρομή από Τσαγκαράδα προς Χάνια ήταν υπέροχη. Λιακάδα και ξαφνικά χιόνι στο δρόμο και στο δάσος, εκεί που ο ήλιος δεν μπορούσε να εισχωρήσει. Σε τούτο τον όμορφο τόπο, γευματίσαμε και επιστρέψαμε στον Βόλο νωρίς γιατί προγραμματίζαμε νυχτερινή έξοδο στην Ιωνία του Βόλου με τσίπουρο-κατάνυξη.

Την Κυριακή είχαμε προγραμματίσει να επισκεφθούμε το χωριό Κανάλια. Γεωργικό χωριό, χτισμένο στους πρόποδες Πηλίου, με θέα στην περιοχή της λίμνης Κάρλας, 26 χλμ ΒΔ από το Βόλο. Στις πεδινές εκτάσεις κοντά στο χωριό από όπου περάσαμε, ευδοκιμούν αμυγδαλιές, ένα τοπίο φανταστικό. Εκεί  είχαμε την ευκαιρία να επισκεφθούμε το Μουσείο Λιμναίου Πολιτισμού Κάρλας. Ένα τμήμα της αίθουσας στο ισόγειο, φιλοξενεί το Κάρλιο καράβι με τα εργαλεία του, ομοιώματα ψαράδων καθώς και ένα ομοίωμα καλύβας.

Ο τρόπος ζωής των κατοίκων στην υγρή αγκαλιά της Βοιβηίδος, ο θάνατος του βάλτου, η αποξήρανση της λίμνης, η ζωή στα χωριά, και ο αγώνας των αγροτών για απόκτηση γης, ξεδιπλώνεται μέσα από τις φωτογραφίες. Καθώς επίσης χάρτες, άδειες αλιείας και δύο μακέτες, η μία πριν την αποξήρανση και μία όπως μέλλεται να διαμορφωθεί. Μας έγινε ξενάγηση από μια κάτοικο του χωριού, η οποία μας εξιστόρησε τα πάντα γύρω από τη ζωή των ψαράδων της λίμνης, πριν αποξηρανθεί και πως οι σύγχρονοι πολιτικοί αποφάσισαν την αποξήρανσή της, τους τρόπους ψαρέματος στη λίμνη, τους τρόπους κατασκευής της στρογγυλής καλύβας τους, τις επιπτώσεις της αποστράγγισης και την επανασύσταση της λίμνης. Έπειτα μια μικρή στάση στη λίμνη, ήταν μοναδική ευκαιρία για να θαυμάσουμε το ειδυλλιακό τοπίο και τους κορμοράνους να κάνουν το μπάνιο τους.. Αναμνηστικές φωτογραφίες και ώρα να αναχωρήσουμε γοητευμένοι με όσα ακούσαμε και είδαμε.

Στον Καραβόμυλο σταματήσαμε για το μεσημεριανό μας και το απόγευμα μια στάση στα Καμένα Βούρλα για καφέ.

Αργά το απόγευμα επιστρέψαμε στη Ν. Ιωνία πανευτυχείς για τη θαυμάσια τριήμερη απόδραση μας, ευχόμενοι όλοι να ξαναβρεθούμε σύντομα σε μια άλλη εξόρμηση του συλλόγου μας.

Παναγιώτου Αγγελική

Ο Φυσιολατρικός φέτος αποφάσισε να περάσει με όσα μέλη του επιθυμούσαν, το Πάσχα στο νησί της Αποκάλυψης, στην Ιερουσαλήμ του Αιγαίου, στον ιδανικότερο προορισμό για τις γιορτές του Πάσχα, στο νησί με την μεγαλύτερη και ιδιαίτερη παράδοση, πού αλλού…….., στην ΠΑΤΜΟ.

Μεγάλη Τετάρτη

Στις 27 Απριλίου στις 7 μ.μ. ξεκίνησε το πλοίο για το πολυπόθητο ταξίδι μας. Όλα τα πρόσωπα χαμογελαστά περιμέναμε με ανυπομονησία την ώρα της άφιξής μας στο νησί.

Φτάσαμε μετά από 7 ώρες στο λιμάνι της Πάτμου, την Σκάλα. Το ξενοδοχείο μας απείχε 150 μέτρα από την αποβάθρα.

Μια αψίδα από λουλούδια στην είσοδο του ξενοδοχείου που προϊδεάζει τον επισκέπτη για την αρχοντιά και την ευγενική αύρα που αποπνέει ο χώρος. Η εικόνα της φωτισμένης πισίνας και του μπαρ περιγράφει με ακρίβεια τη γαλήνια ατμόσφαιρα. Σύγχρονες ανέσεις, πλούσιος εξοπλισμός και ανθρώπινη ζεστασιά είναι κάποια από τα θέλγητρά του. Πήραμε τα κλειδιά μας και ολοταχώς για ύπνο γιατί το πρωί μας περιμένει η “περιπέτεια” για το Ορθόδοξο προσκύνημα με τη διατήρηση των θρησκευτικών παραδόσεων και τελετών.

Μεγάλη Πέμπτη

Εγερτήριο, πρωινό και αναχωρούμε για την πλατεία της  Χώρας όπου θα παρακολουθήσουμε την Τελετή του Νιπτήρος.

Είναι ένα γεγονός που γίνεται μόνο στην Πάτμο και στα Ιεροσόλυμα.  Η αναπαράσταση αυτή, μια εικονική σκηνή, είναι μια τελετή, που κλείνει μέσα της πολλή μεγαλοπρέπεια, θρησκευτικότητα και μαζί γραφικότητα.

Μετά την τελετή περπατήσαμε στον Μεσαιωνικό οικισμό της Χώρας, επισκεφθήκαμε το Λαογραφικό Μουσείο, το παλαιότερο κτίσμα της Χώρας, μετά από την Μονή, το Αρχοντικό Σημαντήρη. Κτισμένο το 1625 από Σμυρνιούς τεχνίτες και είναι χαρακτηριστικό πατινιώτικο διώροφο αρχοντικό, που λειτουργεί σήμερα ως λαογραφικό μουσείο. Σπίτι-μουσείο, και η ξενάγηση γίνεται από την όγδοης γενιάς ιδιοκτήτριά του, κυρία Μορφούσα Σημαντήρη, η οποία ζωντανεύει τα αντικείμενα με ιστορίες από το παρελθόν και ανέκδοτα ως προς την απόκτηση και χρήση τους.

Επιστροφή στο ξενοδοχείο μας, στη Σκάλα, ξεκούραση και το βράδυ στην εκκλησία όπου παρακολουθήσαμε τα 12 Ευαγγέλια.

Μεγάλη Παρασκευή

Μετά από το πρωινό, παίρνουμε το λεωφορείο  με πρώτο σταθμό μας την Ιερά Μονή Ευαγγελισμού, το μεγαλύτερο γυναικείο Μοναστήρι του νησιού, βρίσκεται στο νοτιοδυτικό τμήμα του νησιού και έχει εκπληκτική θέα προς τον κόλπο των Κήπων, αφού είναι χτισμένη στην άκρη του βράχου.

Σήμερα η κύρια δραστηριότητα της Μονής είναι η κεντητική με την περιβόητη Πατινιώτικη βελονιά, η οποία λέγεται πως διατηρείται από την εποχή του Βυζαντίου. Άλλες ασχολίες είναι η κηπουρική και η μελισσοκομία, ενώ η Μονή αναπτύσσει μεγάλη φιλανθρωπική δραστηριότητα.

Θαμπωμένοι από το κάλλος και την ιερότητα της Μονής Ευαγγελισμού, προχωρούμε προς την Ιστορική Μονή, το Καστρομονάστηρο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου, με το μουσειακό σκευοφυλάκιο, τις Βυζαντινές εικόνες  και τα ιερά κειμήλια.

Πηγαίνουμε πρώτα στο Ιερό Σπήλαιο όπου ο Ευαγγελιστής Ιωάννης  με βοηθό τον μαθητή του Πρόχορο συνέγραψε την Αποκάλυψη. Λέγεται ότι εκεί ακούστηκε η φωνή του Θεού που του είπε «Ότι βλέπεις, ότι ακούς και ότι αισθάνεσαι να το καταγράφεις».

Στο Παρεκκλήσι της Αγίας Άννας παρακολουθήσαμε την Τελετή και τη Λειτουργία της Αποκαθήλωσης. Ήταν μια εμπειρία που την αισθανθήκαμε πρώτη φορά. Ατμόσφαιρα άκρως κατανυκτική, η πίστη εδώ ξαναβρίσκει το νοήμα της στα λόγια του Ιωάννη.

Το Καστρομονάστηρο, η Ιερά Μονή του Ιωάννη του Προδρόμου στέκεται σαν κορώνα στην κορυφή του λόγου στο ψηλότερο σημείο της Χώρας και θυμίζει βυζαντινό κάστρο. Υπάρχουν παρεκκλήσια, κελιά, αποθήκες, το Σκευοφυλάκιο, η βιβλιοθήκη, το μουσείο, που απαρτίζουν ένα Μοναστηριακό συγκρότημα απαράμιλλου κάλλους. Υπάγεται στο Οικουμενικό Πατριαρχείο με πατριαρχικό Έξαρχο τον ηγούμενο να έχει ειδικά προνόμια.

Επιστρέφουμε για μεσημέρι στη Σκάλα, ξεκουραζόμαστε στο ξενοδοχείο μας και νωρίς το απόγευμα σκορπιζόμαστε, άλλοι στις διάφορες εκκλησίες για την παρακολούθησης της λειτουργίας και άλλοι στην πλατεία να πάρουν θέσεις για την παρακολούθηση  της χαρακτηριστικής συνάντησης και των τριών  Επιταφίων.

Μεγάλο Σάββατο:

Πού θα πάμε; Πού αλλού στους Λειψούς.

Η θάλασσα λάδι και εμείς στο καραβάκι για τους Λειψούς. Μαζί μας και ο ξεναγός μας, λέγοντας μας διάφορα κατατοπιστικά για το νησί.

Όμορφο και αυθεντικό μικρό νησί με λευκά ασβεστωμένα σπίτια και διάσπαρτα εκκλησάκια. Προσκύνημα στην Παναγία του Χάρου με την μοναδική εικόνα στην Ελλάδα όπου η Παναγία δεν κρατά το Θείο βρέφος, αλλά τον Εσταυρωμένο Χριστό. Δίπλα από την εκκλησία υπήρχε ένα μικρό Εκκλησιαστικό και Λαογραφικό Μουσείο, το οποίο και επισκεφθήκαμε.

Από εκεί χωριστήκαμε, άλλοι έκαναν μπάνιο στις ωραιότατες παραλίες του νησιού και άλλοι περπάτησαν τα όμορφα σοκάκια του. Γευτήκαμε από κάποιο φούρνο τις τυρόπιττες και τα τοπικά γλυκά και φάγαμε τις ωραίες ψαροποικιλίες.

Ακριβείς στο ραντεβού μας, στις 14.00 παίρνουμε το καραβάκι της επιστροφής.

Ξεκούραση στο ξενοδοχείο μας και το βράδυ στην εκκλησία παρακολουθήσαμε την Αναστάσιμη Θεία Λειτουργία και ακούσαμε το ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ. Καμπάνες κτυπούσαν δυνατά και χαρμόσυνα και τα βεγγαλικά έδιναν και έπαιρναν, με τα φανταστικά σχέδια τους να φωτίζουν ψηλά τον ουρανό.

Μόλις ακούστηκε το Δεύτε Λάβετε Φως όλοι τρέξαμε με τις λαμπάδες μας να πάρουμε το φως από το χέρι του παπά και μετά το Χριστός Ανέστη ακολούθησε το Φιλί της Αγάπης και ευχές.

Αργότερα πήγαμε σε ταβέρνα της περιοχής για το Αναστάσιμο τραπέζι, με μαγειρίτσα, κόκκινα αυγά και διάφορα άλλα εδέσματα. Τσουγκρίσαμε τα αυγά μας, ευχηθήκαμε μεταξύ μας χρόνια πολλά και σιγά – σιγά αποσυρθήκαμε γιατί η αυριανή μέρα είχε πολλές εκπλήξεις και μας ήθελε ξεκούραστους.

Κυριακή του Πάσχα

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ

Πρωινό με πλούσιο  μπουφέ και περίπατος στην εορταστική ατμόσφαιρα της παραλίας της Σκάλας, μέχρι τις 12 το μεσημέρι όπου πήγαμε στην ταβέρνα για το Πασχαλιάτικο τραπέζι.

Εορταστικά στολισμένα τα τραπέζια με όλων των ειδών τα καλούδια. Πρώτα ήπιαμε τα ούζα και τα τσίπουρά μας και μετά αρχίσαμε το φαγητό. Έξω ψήνονταν τα αρνιά στις σούβλες, το κοντοσούβλι και το κοκορέτσι. Η όρεξη μας πολύ καλή και το πατινιώτικο  κρασί μας έφερε σε μεγάλο κέφι. Η ορχήστρα έπαιζε στους ρυθμούς του κεφιού μας, δημοτικά, χασαποσέρβικα και όχι μόνο. Και ο Φυσιολατρικός, όπως πάντα έδωσε το παρόν, παρασύροντας και τους άλλους θαμώνες σε ένα ξέφρενο χορό. Κάποια στιγμή όμως έπρεπε να φύγουμε γιατί μας περίμενε το άλλο γλέντι στη Σκάλα, γλέντι για τη γιορτή της Αγάπης.

Τραπέζια στρωμένα, στην πλατεία, με αυγά, με διάφορα τοπικά εδέσματα και κανάτες με κρασί μοιραζόντουσαν στον κόσμο που κατέκλυσε όλη την πλατεία. Το ένα τραπέζι ήταν για μας, για το Φυσιολατρικό. Μετά από λίγο άνοιξε τη γιορτή ο Δήμαρχος, με μια σύντομη ομιλία και μετά άρχισαν τα τοπικά χορευτικά. Το ένα καλύτερο από το άλλο. Στο τέλος ήρθε και η σειρά των παρευρισκομένων να χορέψουν και πρώτοι και καλλίτεροι οι φυσιολάτρες. Αργά το βράδυ το διαλύσαμε και μαζευτήκαμε στο ξενοδοχείο μας, τελευταίο βράδυ, κουβεντούλα και ο καθένας έλεγε τις εντυπώσεις του.

Δευτέρα του Πάσχα – επιστροφή

Μέρα επιστροφής και γιορτινή συνάμα, του Αγίου Γεωργίου. Οι εορτάζοντες φρόντισαν να μας κεράσουν τα πατινιώτικα γλυκά.

Ο καιρός ήταν μελαγχολικός, ίσως γιατί δεν ήθελε να φύγουμε, αλλά και εμείς το ίδιο, άσχημο πράγμα η επιστροφή ιδίως όταν έχεις περάσει τόσο καλά. Το πλοίο ήρθε στην ώρα του και φύγαμε για τον Πειραιά. Με τη βοήθεια του Θεού γυρίσαμε όλοι γεροί  χαρούμενοι και ευτυχισμένοι.

Η Πάτμος είναι τόσο όμορφη και εντυπωσιακή και αυτό οφείλεται όχι στην απαράμιλλη ομορφιά της και στο γραφικό τοπίο, αλλά και στο έμψυχο υλικό της, τους κατοίκους της. Χαμογελαστοί, χαρούμενοι, καλοκάγαθοι, ευγενικοί, φιλόξενοι, εξυπηρετικοί. Πώς να φύγεις μετά από έξι μέρες από αυτό το τόπο και τους ανθρώπους του χωρίς να στεναχωρηθείς. Δώσαμε όλοι μας την υπόσχεση ότι θα ξαναπάμε και όχι μόνο, πρέπει και όσοι δεν έχουν πάει να το τολμήσουν, ιδίως τις Πασχαλινές μέρες γιατί η έντονη θρησκευτική και ιερή ατμόσφαιρα είναι διάχυτη σε όλο το νησί και τονίζεται περισσότερο και από την παρουσία των μοναστηριών και εκκλησιών που είναι διασκορπισμένα στο νησί.

            “Όταν βρεθείς στην Πάτμο, όποια εποχή, όποιος και αν είσαι, νιώθεις αμέσως πως πατάς σε τόπο ιερό, σε χώρο μυστηρίου. Χωρίς να το καταλάβεις θα λύσεις, όπως ο Μωυσής, τον ιμάντα των υποδημάτων σου, για να περπατήσεις ελεύθερος από καθετί που σε βαραίνει. Το μικρό αυτό νησί, το άσημο στην αρχαιότητα διάλεξε η Θεία Πρόνοια και το ευλόγησε ξέχωρα από όλα τα νησιά της Μεσογείου, και η ευλογία αυτή ακτινοβολεί αδιάκοπα επί 19 αιώνες, από τη συγγραφή της Ιεράς Αποκάλυψης….”

Καίτη Ευκλείδου

Έφορος Πολιτιστικών – Δημοσίων Σχέσεων ΦΟΝΙ

Αρχηγός Εκδρομής