Στις 9 και 10 Απριλίου αποφασίσαμε να γνωρίσουμε τις ομορφιές της Υπάτης, με το πεζοπορικό τμήμα του Ομίλου μας.

Ξεκινήσαμε λοιπόν με όρεξη για περπάτημα και αναγνωριστική διάθεση.

Φτάνοντας στην Υπάτη, μαγεύεσαι από τη φυσική ομορφιά της, τις βυζαντινές εκκλησίες, τις κρήνες, τα τρεχούμενα νερά, και τους καταρράκτες της. Το μάτι σου χάνεται στα πλανεμένα μονοπάτια όπου οι μάγισσες και οι νεράιδες σε προσκαλούν.

Ανηφορίζοντας,  θωρείς το Κάστρο με την κυρά του και την σπηλιά της Αρσαλής.

Αρχίζοντας λοιπόν και εμείς να την εξερευνήσουμε επισκεφθήκαμε πρώτα  το Βυζαντινό Μουσείο της,  για να θαυμάσουμε τα ψηφιδωτά δάπεδα, και τα ευρήματα που σε κάνουν να ταξιδεύεις στο χρόνο , καθώς αφορούν τους παλαιοχριστιανικούς και βυζαντινούς χρόνους.

Αφού τακτοποιηθήκαμε στο ξενοδοχείο, είχαμε χρόνο για ένα ιαματικό λουτρό στο Υδροθεραπευτήριο, που είναι από τα πλέον τελειότερα και σύγχρονα Υδροθεραπευτήρια.

Αλλά δεν μπορείς να μείνεις μόνο στο ΧΘΕΣ ενθυμούμενος το Μουσείο. Ζεις και το ΣΗΜΕΡΑ ταξιδεύοντας στις αίθουσες του Κακογιαννείου Αστεροσχολείου, το οποίο επισκεφθήκαμε και βρίσκεται αριστερά της πλατείας , και φτάνεις μέχρι τ’ αστέρια ρίχνοντας μόνο μια ματιά.

Πριν φτάσουμε στο Αστεροσχολείο , κατηφορίζοντας τα σοκάκια συναντήσαμε τον Ανδριάντα του Σπύρου Ματσούκα, εθναπόστολου και ποιητή.

Μετά τη χαλάρωση από τα λουτρά και  την βόλτα στ΄αστέρια  , τι άλλο μένει; ΄Όπως το καταλάβατε. Μια γερή κρασοκατάνυξη με πλούσια μεζεδάκια. Να μην ξεχνάμε και το …στομάχι βρε αδελφέ!!!!!!

Το πρωί της Κυριακής , ξεκινήσαμε την πεζοπορία μας από το χωριό Καστανιά που βρίσκεται σε υψόμετρο 1050 μ. από την  πλατεία του χωριού και ανηφορίζοντας συναντήσαμε το ναό του Οσίου Αθανασίου του Μετεωρίτη. Μετά από έντονη ανάβαση φθάσαμε στην κορυφή του Πετρωτού (υψ. 1240 μ.) ‘ Οπου και να κοιτάξεις μαγεύεσαι θαυμάζοντας τη θέα. Αφού ξεκουραστήκαμε για λίγο αρχίσαμε να κατηφορίζουμε μέσα από το ελατοδάσος, προς το οροπέδιο Ροδόκαλος. Περπατώντας συναντάς ένα παλιό μονοπάτι θαμμένο στα πλατάνια και στην πλούσια βλάστηση και καθώς διασχίζεις ένα πέτρινο γεφύρι φτάνεις στο ιστορικό Κάστρο, που από μια πανοραμική θέση επισκοπεί, εποπτεύει  και στέκει προστάτης της πόλης.

Απέναντι από το Κάστρο κοιτάζοντας την Οίτη, αντικρίζεις τη σπηλιά της Αρσαλής, μια σπηλιά που φαντάζει σαν μάτι Κύκλωπα που αγρυπνάει για το βασίλειό του.

Εξαιρετικά ευδιάθετοι και χαρούμενοι που εξερευνήσαμε την Υπάτη, αφού καλοφάγαμε το μεσημέρι και ήπιαμε τα καφεδάκια μας το απογευματάκι , με γεμάτες μπαταρίες πήραμε το δρόμο της επιστροφής για την Ν. Ιωνία.

Με φιλικούς  χαιρετισμούς

Χρήστος Ιωάννου

Η διάθεση μας καλή αλλά όλοι μας αγουροξυπνημένοι, γιατί ξεκινήσαμε πολύ πρωί την εκδρομή μας. Μια στάση στο Κιάτο, ένας πρωινός καφές για να ξυπνήσουμε. Και φτάνουμε στο Διακοφτό, ένας περίπατος από τον σταθμό του τρένου μέχρι την παραλία ήταν πολύ ευχάριστη, γιατί ο καιρός μέχρι εκείνη την ώρα ήταν καλός.

Επιβιβαστήκαμε στην αμαξοστοιχία του οδοντωτού, όλοι μαζί σε ένα βαγόνι και απολαύσαμε, για μία ώρα, μια μοναδικής ομορφιάς διαδρομή, διασχίζοντας το φαράγγι του Βουραϊκού. Περνώντας από μικρά τούνελ, όπου ανάμεσα στα μικρά ανοίγματα προλαβαίναμε να διακρίνουμε διαδοχικές σπηλαιώδεις αίθουσες, άγρια τοπία με καταρράκτες, μικρά πέτρινα γεφύρια, καταπράσινα τοπία, τρεχούμενα νερά και γραφικά πέτρινα σπιτάκια.

Φθάνοντας στα Καλάβρυτα, διαθέσαμε λίγο χρόνο για να επισκεφθούμε την Μονή Αγίας Λαύρας, και το μουσείο της με τους πολύτιμους θησαυρούς της. Το γεύμα μας στα Καλάβρυτα και η διανυκτέρευση μας στη Κλειτορία. Η συνεχής βροχή όμως δεν μας επέτρεψε να την γνωρίσουμε καλά. Όμως οι περισσότεροι το βραδάκι ,κατηφορίσαμε προς την πλατεία για μια βόλτα και για μια γευστική απόλαυση με τοπικές λιχουδιές.

Η επόμενη ημέρα ήταν βροχερή. Το χωριό Σοπωτό (Αροανία) που επισκεφθήκαμε, γραφικό, αλλά λόγω του χειμώνα έρημο. Δυστυχώς δεν είχαμε την ευκαιρία να επισκεφθούμε τον ναό του Νεομάρτυρα Αγίου Παύλου, γιατί ήταν κλειστός.

Ανηφορίζοντας για το Λειβάρτζι, το τελευταίο ορεινό χωριό στο όρος Ερύμανθος, μας αποζημίωσε. Φανταστική διαδρομή, άγρια φύση, χαράδρες, και πολλά νερά. Το χωριό πανέμορφο, με τρεχούμενα νερά, με πέτρινες βρύσες στην πλατεία του. Η βροχή, δυστυχώς, πάλι μας δυσκόλεψε να απολαύσουμε καλύτερα αυτή την ομορφιά, περπατώντας στα δρομάκια του. Είχαμε όμως την χαρά να επισκεφθούμε και να ξεναγηθούμε από την Κα Άννα Ραβαζούλα, το παλιό πέτρινο σχολείο, που σήμερα είναι Λαογραφικό Μουσείο και να μάθουμε για την ιστορία του χωριού.

Στη Ψωφίδα, άλλο γραφικό χωριό στην περιοχή Τριπόταμα, με τον ήχο των νερών του Ερύμανθου ποταμού να κυλά με ορμή, σταματήσαμε για το γεύμα μας.

Με αναμνήσεις ευχάριστες, αφού χορτάσαμε με όμορφες εικόνες της χειμωνιάτικης Ελληνικής υπαίθρου, επιστρέψαμε στη Ν. Ιωνία, με τη σκέψη, πάντα να κάνουμε τέτοιες όμορφες εκδρομές στην φύση.

Παναγιώτου Αγγελική

Μέλος Δ.Σ.

Ο Φυσιολατρικός  Ομιλος Ν. Ιωνίας  στις 6 Δεκεμβρίου 2015 έκανε τη βόλτα του στα Βασιλικά ανάκτορα Τατοΐου που βρίσκονται μόλις 25 χιλιόμετρα από το Κέντρο της Αθήνας και που για πολλούς κατοίκους της πρωτεύουσας παραμένουν άγνωστα, τόσο τα ίδια τα ανάκτορα που τώρα είναι εγκαταλελειμμένα όσο και ο φυσικός παράδεισος που τα περιβάλλει.

Μόλις φτάσαμε, μας παρέλαβε ο κ. Κουτσαβλής, ο πρόεδρος του Συλλόγου «Φίλων κτήματος Τατοϊου», ο οποίος μας ξενάγησε στον ιστορικό πυρήνα του κτήματος, περάσαμε από όλα τα ιστορικά κτίσματα, τα οποία είναι μισογκρεμισμένα.  Βέβαια περπατήσαμε ανάμεσα από  ψηλά κυπαρίσσια, πλατάνια και βαλανιδιές σε ένα παραδεισένιο περιβάλλον που όμοιο του  δεν βρίσκει κανείς στα προάστια των περισσοτέρων Ευρωπαϊκών Πρωτευουσών.  Η ξενάγηση κράτησε 3 ώρες, αλλά ήταν τόσο κατατοπιστική και το περιβάλλον τόσο φιλικό που η κούραση δεν μας άγγιξε.

Μετά την ξενάγησή μας, πήγαμε στη Λίμνη Μπελέτσι, είναι ένας από τους κρυμμένους παράδεισους δίπλα στην Αθήνα, στους πρόποδες της Πάρνηθας. Είναι μια τεχνητή λίμνη που δημιουργήθηκε  τη δεκαετία του 1970 , κατά λάθος όταν γινόντουσαν τα έργα για να φτιαχτεί η Ιπποκράτειος  Πολιτεία. Το όνομά της το πήρε από την ομώνυμη κορυφή που υψώνεται πίσω της. Η άλλη της ονομασία είναι Λίμνη Κιθάρα, γιατί το σχήμα της θυμίζει κιθάρα.

Επειδή στους φυσιολάτρες αρέσει και το καλό φαγητό, μετά από μια ευχάριστη κούραση, διαλέξαμε μια ταβέρνα κοντά στα Ανάκτορα όπου και γευτήκαμε τα ωραία ψητά της κυρά Μαρίας και το τοπικό βαρελίσιο κρασί. Τίποτα άλλο δεν θέλαμε και έτσι με γεμάτες «τις μπαταρίες μας» γυρίσαμε στη Ν. Ιωνία. Φυσικά ας ελπίσουμε ότι το κράτος , επειδή πια το κτήμα είναι πλέον περιουσία όλων των Ελλήνων, θα το αξιοποιήσει κατά τον καλύτερο τρόπο για τον κόσμο, που έχει ανάγκη από τέτοιες «ανάσες».

Καίτη Ευκλείδου

Έφορος Πολιτιστικών

Νοέμβρης μήνας και ορεινά, σημαίνει, βροχούλα, ψύχρα, αρχή χειμώνα δηλαδή.

Όμως η διήμερη εκδρομή μας είχε ποικιλία καιρού. Κατά τη διάρκεια της πρώτης ημέρας, συναντήσαμε ήλιο και χαρήκαμε ότι θα έχουμε μια ηλιόλουστη ημέρα. Τι χαρά! Τι χαρά!

Φθάνοντας όμως στο ιστορικό Μοναστήρι του Μ. Σπηλαίου ο αέρας του Χελμού ερχόταν ψυχρός. Πρώτη αλλαγή του καιρού. Μετά την επίσκεψη, προσκύνημα στη Μονή και αφού βγάλαμε τις αναμνηστικές φωτογραφίες μας, κατηφορίσαμε στα ιστορικά Καλάβρυτα.

Άλλοι έκαναν βόλτα στην πόλη, άλλοι ένα καφεδάκι, και ορισμένοι περιπατητές, ανηφόρησαν για το ιστορικό μνημείο των εκτελεσθέντων. Η ώρα πέρασε, και μαζευτήκαμε προς αναχώρηση με προορισμό το γραφικό Πλανητέρο. Σε ένα μοναδικό τοπίο, γεμάτο καρυδιές και πλατάνια, και με τα ορμητικά νερά του Αροάνιου ποταμού να κυλούν, απολαύσαμε το γεύμα μας στη ζεστή ατμόσφαιρα της ταβέρνας «Ο ΠΛΑΝΗΤΕΡΟΣ».

Ο καιρός αγρίεψε, η βροχή όλο και δυνάμωνε και όταν φθάσαμε πια απόγευμα στη Δημητσάνα, όλοι αναζητήσαμε τη ζεστασιά του τζακιού, στο όμορφο πετρόκτιστο ξενοδοχειακό συγκρότημα «ΚΟΥΣΤΕΝΗΣ VILLAGE», με θέα το φαράγγι του Λούσιου. Το βράδυ ορισμένοι επισκέφθηκαν το χωριό για μια βόλτα και ξεφάντωμα, ενώ άλλοι απόλαυσαν τη ζεστή θαλπωρή του τζακιού και τα απλά νόστιμα σπιτικά φαγητά του ξενοδοχείου, κουβεντιάζοντας και γελώντας μεταξύ τους.

Τη νύχτα η βροχή δυνάμωσε, αλλά ευτυχώς το πρωί της επόμενης ημέρας ήταν με κρύο, όχι όμως με βροχή. Έτσι μπορέσαμε να ξεναγηθούμε στο «Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης», μια επίσκεψη αληθινή εμπειρία.

Στο μουσείο προβάλλεται η σημασία της υδροκίνησης στην παραδοσιακή κοινωνία. Η νεροτριβή, όπου έπλεναν τα υφαντά, ο αλευρόμυλος με την κατοικία του μυλωνά, το βυρσοδεψείο, όπου παρουσιάζονται τα στάδια επεξεργασίας των δερμάτων, το ρακοκάζανο για την παραγωγή τσίπουρου και τέλος ο μπαρουτόμυλος που παρήγαγε και τροφοδοτούσε με μπαρούτι την επανάσταση του 1821.

Στη γραφική Στεμνίτσα, χτισμένη αμφιθεατρικά στις πλαγιές του Μαινάλου, κάναμε τη βόλτα μας και προμηθευτήκαμε τα παραδοσιακά προϊόντα της.

Και τέλος σταματήσαμε στην επιβλητική πέτρινη πολιτεία της Καρύταινας, με τα πετρόχτιστα αρχοντικά και τα λιθόστρωτα καλντερίμια, για το γεύμα μας. Οι πιο τολμηροί ανέβηκαν στο μεσαιωνικό κάστρο και πρόφθασαν να κατέβουν πριν αρχίσει η βροχή, που δεν μας επέτρεψε να περπατήσουμε στα σοκάκια του χωριού.

Το κέφι όμως δεν έλειψε. Όλοι ευχαριστημένοι επιστρέψαμε στη Ν. Ιωνία, με την ευχή ότι στην επόμενη εκδρομή μας, ο καιρός θα είναι ευνοϊκότερος για περπάτημα προς απόλαυση της ελληνικής φύσης.

Παναγιώτου Αγγελική

Μέλος του Φ.Ο.Ν.Ι.